Ήρθε και αυτή η μέρα που τους είπα στο γραφείο "αι σιχτίρ εγώ πάω διακοπές", τους σταυροφίλησα και την έκανα με ελαφρά. Το χρειάζομαι η αλήθεια είναι μετά από την φετινή φορολογική περίοδο, θέλω να γεμίσω μπαταρίες.
Οι φετινές διακοπές παραμένουν ένα ερωτηματικό ακόμα και σήμερα. Δεν έχω ιδέα τι θα κάνω Το στανταράκι είναι ότι θα πάω για 4 μέρες Σαμοθράκη και τις υπόλοιπες μέρες θα οργώνω την Χαλκιδική. Μου αρέσει που είναι τόσο φλου. Θα είμαι εγώ και οι φίλοι μου (όσοι μπορούν τουλάχιστον) με μία σκηνή παραμάσχαλα και θα πηγαίνουμε από camping σε camping.
Έλα τώρα μη μου στεναχωριέσαι. Βρε δεν θα με χάσεις. Θα πηγαινοέρχομαι συνέχεια σε λέω. Είναι κι αυτό που η μάνα φέτος θέλει να κάνει διακοπές με το ταίρι (πόσο το χαίρομαι αυτό) και πρέπει να προσέχω και τη σκύλα, αλλα θα αγκαρέψω πάλι τον φου να την προσέχει που τον αγαπάει πολύ.
Καλές διακοπές με πολύ από: γέλιο, φίλους, σεξ, έρωτα και βουτιές
Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010
Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010
Florence + the machine.
Σου έχω πει ότι βαριέμαι να ψάχνω. Αχ, είναι το χειρότερο μου και συνήθως προσπαθώ να το αποφύγω. Ρούχα, πράγματα, στο ίντερνετ, τα πάντα. Πριν κάτι μέρες λοιπόν ένας φίλος μου μίλησε για την Florence + the machine. Και άρχισα να το ψάχνω (μη φανταστείς δύσκολα πράγματα στου γιουτιουμπ μπήκα). Άκουσα πρώτα αυτό και λέω ρε συ νομίζω ότι τη ξέρω… Μετά άκουσα κι αυτό και ναι ρε συ την ξέρω. Μα πόσο βλαχάκι μπορεί να είμαί επειδή βαριέμαι να ψάχνω. Ο καλός μου ο Oni που σου είπα, πολύ γενναιόδωρα μου χάρισε ένα “κουμπί” το οποίο το πάτησα και κατέβηκε όλος ο δίσκος και λέω τι καλά (το έχω χάσει τώρα το κουμπί, συγνώμη)…
Και σήμερα είπα στον εαυτό μου : “ρε παρτάκι ως πότε θα παραμείνεις ένα μικρό βλαχάκι”. (άσε το έκαψα μέχρι και γουικιπιντια μπήκα). Για να μαθαίνεις και εσύ που δεν ξες άκου.
Η τραγουδίστρια είναι η Florence Welsh η οποία γεννήθηκε στις 28 Αυγούστου (και Παρθένος) του 1986 στο Λονδίνο, πήγε σε δύο σχολές όπου τα πήγε καλά ενώ είχε δυσλεξία και δυσμετρία(?) και οι κατίνες λένε ότι πάσχει και από αϋπνίες. Είχε μία κολλητή την Isa Machine όπου κάναν καλό παρεάκι και δημιουργήθηκε το όνομα Florence Robot / Isa Machine (σέριουσλι?). Μετά το αλλάξανε (απορώ γιατί) και το κάνανε Florence and the Machine. Αργότερα η Isabella την έκανε με ελαφρά, αλλά η Florence το κράτησε το όνομα γιατί έτσι ονόμαζε την μπάντα που διάλεγε για να την υποστηρίξει κάθε φορά. Δισκογραφικά έχει ξεκινήσει από το 2008 και έχει κάνει δύο άλμπουμ μέχρι τώρα και είναι ένας συνδυασμός διαφόρων μουσικών ειδών. Κοίτα να δεις... μπράβο Φλο!
Μου άρεσαν πολύ και τα βιντεοκλίπ και πάνε σετ με την φωτό μου επάνω.
Και αν δεν πείστηκες ακόμα άκου εδώ φωνή, και εσύ μικρό βλαχάκι δες πόδια
http://www.youtube.com/watch?v=TpLXQorSQe8
ΥΓ. Το γ@#$σα με τα λινκς και τις ενσωματώσεις... Από εδώ και πέρα να με φωνάζεις ΝΕΤΜΑΝ.
Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010
Λίγα λόγια για την πάρτη μου part(thre)e και τελευταίο.
Όλα αυτά που σου είπα στο προηγούμενο ποστ δεν θα με πείραζαν τόσο αν δεν επηρέαζαν την προσωπική μου ζωή.
Στα 17 μου άρχισα να βλέπω κάπως διαφορετικά τον Β. όπου και τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Μετά το σχολείο χαθήκαμε, οπότε αυτό το πράγμα σώπασε κάπως μέσα μου. Άρχισα να το θυμάμαι ξανά στα 19, ήταν λίγο μετά που άρχισα να δουλεύω στο αεροδρόμιο όπου εκεί υπήρχε αρκετός κόσμος του γούστου μου. Στο μεσοδιάστημα είχα παρατηρήσει ότι και η μάνα αλλά και η αδερφή κάνανε απίστευτα ρατσιστικά σχόλια για τους ομοφυλόφιλους.
Με τον πατέρα ήμασταν στη φάση ερχομαικαισεβλεπωαπουποχρεωσηκαιγιατιαγαπωτασκυλιασου. Κάποιες φορές με άφηνε μόνο στο σπίτι και είχα παρατηρήσει-ψάξει και λίγο οκ- ότι κάπου είχε τσόντες και ως θερμόαιμο νιάτο έβαζα και έβλεπα. Μία φορά λοιπόν καθώς έβαλα να δω μία τέτοια ταινία, μέσα είχε gay porno. Δεν με ένοιαξε καθόλου πραγματικά. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν “Α, είσαι και αδερφή”. Έφυγα από το σπίτι εκείνη την μέρα και πήγα κατευθείαν στην δουλειά, και στον δρόμο συνειδητοποίησα γιατί ο μισός μου οικογενειακός κύκλος ήταν gay (πράγμα που είχε πολύ πλάκα το ομολογώ). Στη δουλειά συνάντησα την αδερφή μου, όπου και της είπα ότι τώρα ξέρω, και άρχισε να μου λέει την δική της εμπειρία με το όλο θέμα. Η αδερφή μου το έμαθε όταν ήταν 7. Με την μάνα το συζητήσαμε λίγο καιρό μετά αλλά όχι πολύ.
Όλα τα παραπάνω μαζί, δηλαδή με πατέρα ομοφυλόφιλο και με περιβάλλον μη φιλικό προς τους ομοφυλόφιλους, με έκαναν να καθυστερήσω αρκετά να αποδεχτώ την φύση μου. Πολύ άρρωστη περίοδος. Να βλέπω κάποιον, να μου αρέσει και ταυτόχρονα να λέω όχι δεν μου αρέσει.
Είναι παράξενο και καθόλου ωραίο. Ο πατέρας μπορεί να με καταλάβει καλύτερα από την όλη οικογένεια και εμένα δεν με αφορά, και οι άνθρωποι με τους οποίους θα ήθελα να μιλάω για αυτό, αυτός τους έκανε να σιχαίνονται. Με την αδερφή μου σήμερα είμαστε καλά, μιλήσαμε για μένα και πέρασε αρκετός καιρός βέβαια αλλά που και που με ρωτάει ανέχωσχέσηπωςτονλενετιζωδιοειναικτλ. Η μάνα δύσκολα θα σηκώσει κάτι τέτοιο. Προς το παρόν δεν της έχω πει τίποτα αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει κι αυτό.
Πριν τα γράψω αυτά διάβασα το ποστ της αόρατης μελάνης
η οποία τα είπε πολύ καλά. Με τον καιρό τον ψιλοκατάλαβα για αυτό το όλο θέμα, καθώς σκεφτόμουν ότι είχε και αυτός θέματα που έπρεπε να λύσει για να γίνει και αυτός γνήσιο παρτάκι. Αλλά πες μου εσύ. Πόσο δύσκολο είναι να βάλεις την μάνα στη θέση της αποδοχής. Και κατά πόσο η δική του ελευθερία καταπάτησε την δική μου.
Αυτό μαζί με τα άλλα δύο ποστ με απασχόλησαν αρκετά στα νιάτα μου. Σήμερα είναι όλα καλά. Από τον κόσμο που ξέρω για τα 26 χρόνια είμαι πολύ καλά επαγγελματικά, είμαι ένα κουκλί, έχω την πιο ευρωπαϊκή οικογένεια ever, και τις αγαπώ και με αγαπούν και αυτές, έχω τους καλύτερους φίλους του κόσμου που είναι και αυτοί οικογένεια, έχει φύγει κι ο Κρόνος από την Παρθένο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Έρωτα θα με πεις. Αυτά είναι για άλλο ποστ.
Με όλα αυτά που σου είπα, είναι σαν να βλέπω την ομοφυλοφιλία σαν ένα επίπονο θέμα, ενώ μου αρέσει και εκτιμώ πολύ την αντρική συντροφιά, και δεν θέλω να τελειώσει έτσι αυτό το ποστ. Για αυτό θα σου πω μια ιστορία που ακολούθησε μετά.
Στα τελευταία της “άρρωστης” φάσης που σε προανέφερα στα 22 ανακάλυψα το ιντερνετ, και άρχισα να “μιλάω” κόσμο. Εκεί γνώρισα και (ας πούμε) τον Άρνι. Αφού κάναμε ότι κάναμε έμαθα ότι είναι ένας Αργεντινός, που ζει στο Μπουένος Άιρες. World Wide Web βλέπεις. Μιλήσαμε κανα δίωρο εκείνη την μέρα. Την αμέσως επόμενη γύρισα και είπα στον φου τι έκανα το προηγούμενο βράδυ, και ουσιαστικά με το που το είπα αποδέχτηκα την φύση μου. Με τον Άρνι μιλούσαμε περίπου 4 μήνες για αρκετές ώρες κάθε μέρα. Και μου έσκασαν κάτι καλά λεφτά, είχα και για κάποιους λόγους φθηνά εισιτήρια και αποφάσισα να πάω να τον δω. 12 ώρες πτήση από Μαδρίτη, να κάθομαι σε θέση πληρώματος μπροστά από την τουαλέτα του αεροσκάφους και να μην μπορώ να κοιμηθώ. Και άγχος…δεν το συζητώ. Μην δεν εμφανιστεί, μη μου έλεγε ψέματα, μην θέλει να μου πάρει το νεφρό για την άρρωστη γιαγιά του, μην είναι ο σχιζοφρενής με το πριόνι θεούλη μου τι θα κάνω ένα αλεξίπτωτο να πέσω στον Ατλαντικό. Αν είχα τότε τα μυαλά που έχω τώρα δεν θα πήγαινα φυσικά. Ήταν ακραίο και παράλογο. Ευτυχώς όμως που είχα άλλα μυαλά τότε. Και πάω εκεί και τον συναντώ από κοντά. Δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο ερωτευμένος. Είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου, μου συμπεριφέρθηκε άψογα, έχει ένα απίστευτο σκύλο και ζει σε μία πανέμορφη πόλη στην οποία έμεινα για 7 μέρες. Ήταν πολύ απελευθερωτικό το όλο σκηνικό. Λες και έφευγε ένα βάρος από πάνω μου, σαν να έσπαζα αλυσίδες. Έχει 5 χρόνια που συνέβη αυτό και με τον Άρνι δεν έχουμε χαθεί. Θα πεταχτεί ο ένας στο messenger του άλλου και θα πιούμε το καφεδάκι μας (αυτοί πίνουν μάτε – ένα τσάι-) και θα πούμε τα νέα μας, και θα σχεδιάζουμε την επόμενη συνάντηση μας.
Στα 17 μου άρχισα να βλέπω κάπως διαφορετικά τον Β. όπου και τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Μετά το σχολείο χαθήκαμε, οπότε αυτό το πράγμα σώπασε κάπως μέσα μου. Άρχισα να το θυμάμαι ξανά στα 19, ήταν λίγο μετά που άρχισα να δουλεύω στο αεροδρόμιο όπου εκεί υπήρχε αρκετός κόσμος του γούστου μου. Στο μεσοδιάστημα είχα παρατηρήσει ότι και η μάνα αλλά και η αδερφή κάνανε απίστευτα ρατσιστικά σχόλια για τους ομοφυλόφιλους.
Με τον πατέρα ήμασταν στη φάση ερχομαικαισεβλεπωαπουποχρεωσηκαιγιατιαγαπωτασκυλιασου. Κάποιες φορές με άφηνε μόνο στο σπίτι και είχα παρατηρήσει-ψάξει και λίγο οκ- ότι κάπου είχε τσόντες και ως θερμόαιμο νιάτο έβαζα και έβλεπα. Μία φορά λοιπόν καθώς έβαλα να δω μία τέτοια ταινία, μέσα είχε gay porno. Δεν με ένοιαξε καθόλου πραγματικά. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν “Α, είσαι και αδερφή”. Έφυγα από το σπίτι εκείνη την μέρα και πήγα κατευθείαν στην δουλειά, και στον δρόμο συνειδητοποίησα γιατί ο μισός μου οικογενειακός κύκλος ήταν gay (πράγμα που είχε πολύ πλάκα το ομολογώ). Στη δουλειά συνάντησα την αδερφή μου, όπου και της είπα ότι τώρα ξέρω, και άρχισε να μου λέει την δική της εμπειρία με το όλο θέμα. Η αδερφή μου το έμαθε όταν ήταν 7. Με την μάνα το συζητήσαμε λίγο καιρό μετά αλλά όχι πολύ.
Όλα τα παραπάνω μαζί, δηλαδή με πατέρα ομοφυλόφιλο και με περιβάλλον μη φιλικό προς τους ομοφυλόφιλους, με έκαναν να καθυστερήσω αρκετά να αποδεχτώ την φύση μου. Πολύ άρρωστη περίοδος. Να βλέπω κάποιον, να μου αρέσει και ταυτόχρονα να λέω όχι δεν μου αρέσει.
Είναι παράξενο και καθόλου ωραίο. Ο πατέρας μπορεί να με καταλάβει καλύτερα από την όλη οικογένεια και εμένα δεν με αφορά, και οι άνθρωποι με τους οποίους θα ήθελα να μιλάω για αυτό, αυτός τους έκανε να σιχαίνονται. Με την αδερφή μου σήμερα είμαστε καλά, μιλήσαμε για μένα και πέρασε αρκετός καιρός βέβαια αλλά που και που με ρωτάει ανέχωσχέσηπωςτονλενετιζωδιοειναικτλ. Η μάνα δύσκολα θα σηκώσει κάτι τέτοιο. Προς το παρόν δεν της έχω πει τίποτα αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει κι αυτό.
Πριν τα γράψω αυτά διάβασα το ποστ της αόρατης μελάνης
η οποία τα είπε πολύ καλά. Με τον καιρό τον ψιλοκατάλαβα για αυτό το όλο θέμα, καθώς σκεφτόμουν ότι είχε και αυτός θέματα που έπρεπε να λύσει για να γίνει και αυτός γνήσιο παρτάκι. Αλλά πες μου εσύ. Πόσο δύσκολο είναι να βάλεις την μάνα στη θέση της αποδοχής. Και κατά πόσο η δική του ελευθερία καταπάτησε την δική μου.
Αυτό μαζί με τα άλλα δύο ποστ με απασχόλησαν αρκετά στα νιάτα μου. Σήμερα είναι όλα καλά. Από τον κόσμο που ξέρω για τα 26 χρόνια είμαι πολύ καλά επαγγελματικά, είμαι ένα κουκλί, έχω την πιο ευρωπαϊκή οικογένεια ever, και τις αγαπώ και με αγαπούν και αυτές, έχω τους καλύτερους φίλους του κόσμου που είναι και αυτοί οικογένεια, έχει φύγει κι ο Κρόνος από την Παρθένο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Έρωτα θα με πεις. Αυτά είναι για άλλο ποστ.
Με όλα αυτά που σου είπα, είναι σαν να βλέπω την ομοφυλοφιλία σαν ένα επίπονο θέμα, ενώ μου αρέσει και εκτιμώ πολύ την αντρική συντροφιά, και δεν θέλω να τελειώσει έτσι αυτό το ποστ. Για αυτό θα σου πω μια ιστορία που ακολούθησε μετά.
Στα τελευταία της “άρρωστης” φάσης που σε προανέφερα στα 22 ανακάλυψα το ιντερνετ, και άρχισα να “μιλάω” κόσμο. Εκεί γνώρισα και (ας πούμε) τον Άρνι. Αφού κάναμε ότι κάναμε έμαθα ότι είναι ένας Αργεντινός, που ζει στο Μπουένος Άιρες. World Wide Web βλέπεις. Μιλήσαμε κανα δίωρο εκείνη την μέρα. Την αμέσως επόμενη γύρισα και είπα στον φου τι έκανα το προηγούμενο βράδυ, και ουσιαστικά με το που το είπα αποδέχτηκα την φύση μου. Με τον Άρνι μιλούσαμε περίπου 4 μήνες για αρκετές ώρες κάθε μέρα. Και μου έσκασαν κάτι καλά λεφτά, είχα και για κάποιους λόγους φθηνά εισιτήρια και αποφάσισα να πάω να τον δω. 12 ώρες πτήση από Μαδρίτη, να κάθομαι σε θέση πληρώματος μπροστά από την τουαλέτα του αεροσκάφους και να μην μπορώ να κοιμηθώ. Και άγχος…δεν το συζητώ. Μην δεν εμφανιστεί, μη μου έλεγε ψέματα, μην θέλει να μου πάρει το νεφρό για την άρρωστη γιαγιά του, μην είναι ο σχιζοφρενής με το πριόνι θεούλη μου τι θα κάνω ένα αλεξίπτωτο να πέσω στον Ατλαντικό. Αν είχα τότε τα μυαλά που έχω τώρα δεν θα πήγαινα φυσικά. Ήταν ακραίο και παράλογο. Ευτυχώς όμως που είχα άλλα μυαλά τότε. Και πάω εκεί και τον συναντώ από κοντά. Δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο ερωτευμένος. Είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου, μου συμπεριφέρθηκε άψογα, έχει ένα απίστευτο σκύλο και ζει σε μία πανέμορφη πόλη στην οποία έμεινα για 7 μέρες. Ήταν πολύ απελευθερωτικό το όλο σκηνικό. Λες και έφευγε ένα βάρος από πάνω μου, σαν να έσπαζα αλυσίδες. Έχει 5 χρόνια που συνέβη αυτό και με τον Άρνι δεν έχουμε χαθεί. Θα πεταχτεί ο ένας στο messenger του άλλου και θα πιούμε το καφεδάκι μας (αυτοί πίνουν μάτε – ένα τσάι-) και θα πούμε τα νέα μας, και θα σχεδιάζουμε την επόμενη συνάντηση μας.
Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010
Λίγα λόγια για την πάρτη μου part two
Γενικά με τα "λεφτά" πάντα είχαμε μία ιδιαίτερη σχέση.
Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 6 χρονών και η αδερφή μου 12. Η αδερφή μου μία φρίκη την έφαγε, εγώ πάλι δεν κατάλαβα και πολλά, έτσι και αλλιώς δεν θυμόμουν και τον πατέρα συχνά σπίτι. Μου είπαν απλά ότι ο μπαμπάς δεν θα ζει πια μαζί μας αλλά στο Πανόραμα (τρομάρα του) και είπα εντάξει. Γενικά ο πατέρας είναι ένας άνθρωπος που έχει κάποιες προτεραιότητες. 1 την πάρτη του. 2 τους φίλους του. 3 την οικογένεια του.
Ο πατέρας υπήρχε 1-2 σκ τον μήνα, έτσι η μάνα έμαθε από νωρίς να καλύπτει και τους δύο ρόλους. Την θυμάμαι που δούλευε σε βιοτεχνίες για να μας μεγαλώσει, κάτι Παρασκευές από τις 7 το πρωί ως στις 9 το πρωί του Σαββάτου. Εγώ ουσιαστικά μεγάλωσα με την αδερφή μου. Αυτή με διάβαζε, με πήγαινε σχολείο, με μάλωνε για τα πρώτα μου τσιγάρα, αυτή με συμβούλευε για τα γκομενικά μου και αυτή μου έκανε σαπορτ.
Ο πατέρας σε όλα αυτά απλά παρακολουθούσε. Όταν έπρεπε να πληρωθούν τα αγγλικά μου η μάνα ή τα έβγαζε από υπερωρίες ή δανειζόταν από την αδερφή μου που μοίραζε φυλλάδια. Όταν έπρεπε να κάνω κάποια εγχείρηση ερχόταν καμιά μέρα μόνο στο νοσοκομείο. Ούτε πριν ούτε μετά. Ο πατέρας έκανε άλλα πράγματα... Ταξίδια στο Μιλάνο για ψώνια και τραπέζια των 20 ατόμων έτσι γιατί είναι Παρασκευή. Έτσι έβλεπα ότι ζούσε. Έκανε 3 δουλειές (για να καλύψει τα κενά του) και αγόραζε τους φίλους του κάνοντας πάρτι και τα σχετικά. Εννοείται ότι ήταν ο πιο κουλ αφού ζούσε τόσο ανέμελα και είχε πολύ τρέντυ ρούχα. Όλοι του οι φίλοι μου έλεγαν πόσο τυχερός είμαι που έχω τέτοιο πατέρα. Σπάνια ρωτούσε αν χρειάζομαι κάτι.
Με την σειρά μου, από τα 14 και μετά τα καλοκαίρια δούλευα. Ειδικά την πρώτη χρονιά έκανα και δύο δουλειές. Το παράξενο είναι ότι δεν μου το ζήτησε κανείς. Απλά έβλεπα και μιμούμουν. Η μάνα πάντα περήφανη και διακριτική σε αυτά τα θέματα. Της είπα ότι θέλω να δουλέψω και μου είπε αν θες κάντο αλλά μόνο για σένα.
Όταν μεγάλωσα και άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερο τι γίνεται είχα αγανακτήσει με τον πατέρα. Το να πηγαίνω να τον βλέπω ήταν περισσότερο σαν υποχρέωση. Όταν ήμουν 17 ο πατέρας βγήκε στη σύνταξη, πήρε και καλό εφάπαξ και αποφάσισε να ανοίξει ένα πιάνο μπαρ. Για να μην έχει θέματα με την σύνταξη του, η αδερφή μου (άλλο χαϊβάνι) δέχτηκε να ανοίξει την επιχείρηση στο όνομα της. Την πρώτη σεζόν μπήκε μέσα. Όχι πάρα πολύ αλλά μπήκε. Και λογικό να με πεις αρκετά λίγες επιχειρήσεις βγάζουν κέρδος από την πρώτη χρονιά. Αλλά έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα τώρα ο πατέρας έκανε ένα μαγαζί περισσότερο για να περνάει καλά ο ίδιος παρά για να βγάζει κέρδος.
Την δεύτερη σεζόν στους πρώτους 2 μήνες λειτουργίας του μαγαζιού ο πατέρας έπαθε εγκεφαλικό. 2 μήνες στo νοσοκομείο. Όλο το μερίδιο του έπεσε πάνω στην αδερφή μου για να το φέρει βόλτα. Στο τέλος μας έμειναν 15000 ευρώ χρέη περίπου, και φυσικά στο όνομα της αδερφής μου, όπου φοβόταν για δικαστήρια και κτλ και τελικά δανείστηκε από τράπεζα. Περιμέναμε πότε θα γίνει καλά για να βοηθήσει και αυτός την κατάσταση, αλλά τελικά δεν ανέλαβε καμία ευθύνη. Ο πατέρας μετά το εγκεφαλικό, δεν μπορεί να μιλήσει καλά, σαν τα μωρά μιλάει (έχω γίνει άσσος στο taboo σε τρώω λάχανο). Προς μεγάλη του έκπληξη, οι "φίλοι" του εξαφανίστηκαν μέσα σε 6 μήνες και του μείναμε μόνο εγώ και η αδερφή μου. Όπως του μείναμε. Τώρα πια πηγαίνω και τον βλέπω μόνο από οίκτο.
Τα φοιτητικά μου χρόνια τα πέρασα δουλεύοντας ως εργάτης στο αεροδρόμιο. Μαγικό; Όμως τα κατάφερα. Έπρεπε να μην γίνω βάρος ούτε στη μάνα, ούτε στην αδερφή μου και έτσι έγινε. Και να με έβλεπες πως ήμουν τότε, αδύνατο, χτικιάρικο… κανείς από τους συναδέλφους μου δεν περίμενε ότι θα αντέξω την βαριά δουλειά πάνω από 3 μήνες. Και πέρασαν 3,5 χρόνια, και είχα πάρει και προαγωγή, ότι έπρεπε για το βιογραφικό μου.
Μετά πήγα φαντάρος και φυσικά είχα μαζέψει χρήματα για την θητεία μου από πριν. Μέχρι να γυρίσω λόγω κάποιων ατυχιών της οικογενείας και κάποιων μαλακιών της αδερφής μου το χρέος είχε σχεδόν διπλασιαστεί. Αλλά και να μου πεις ήταν 23 και ξεκίνησε με 15000 ευρώ χρέος. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με το αντικείμενο σπουδών μου και τα σκ σε μπαράκια. Έπρεπε να στηρίξω την αδερφή βλέπεις. Και δεν το λέω ειρωνικά. Έπρεπε. Τώρα πια κάνω μόνο μία δουλειά, παίρνω καλά χρήματα και έχω καταφέρει αρκετά για την ηλικία μου πιστεύω. Παρόλα αυτά η μάνα μεγάλωσε και χρειάζεται τώρα και αυτή σαπόρτ. Έτσι έπεσε και αυτό στους ώμους μου. Το χρέος δεν έχει τελειώσει παρόλα αυτά το δικό μου μέρος τσουλάει κανονικά.
Ανυπομονώ για την στιγμή που θα πληρώνω μόνο τις δικιές μου μαλακίες, αλλά αφού τακτοποιήσω πρώτα τις δικιές τους. Κουράστηκα
Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 6 χρονών και η αδερφή μου 12. Η αδερφή μου μία φρίκη την έφαγε, εγώ πάλι δεν κατάλαβα και πολλά, έτσι και αλλιώς δεν θυμόμουν και τον πατέρα συχνά σπίτι. Μου είπαν απλά ότι ο μπαμπάς δεν θα ζει πια μαζί μας αλλά στο Πανόραμα (τρομάρα του) και είπα εντάξει. Γενικά ο πατέρας είναι ένας άνθρωπος που έχει κάποιες προτεραιότητες. 1 την πάρτη του. 2 τους φίλους του. 3 την οικογένεια του.
Ο πατέρας υπήρχε 1-2 σκ τον μήνα, έτσι η μάνα έμαθε από νωρίς να καλύπτει και τους δύο ρόλους. Την θυμάμαι που δούλευε σε βιοτεχνίες για να μας μεγαλώσει, κάτι Παρασκευές από τις 7 το πρωί ως στις 9 το πρωί του Σαββάτου. Εγώ ουσιαστικά μεγάλωσα με την αδερφή μου. Αυτή με διάβαζε, με πήγαινε σχολείο, με μάλωνε για τα πρώτα μου τσιγάρα, αυτή με συμβούλευε για τα γκομενικά μου και αυτή μου έκανε σαπορτ.
Ο πατέρας σε όλα αυτά απλά παρακολουθούσε. Όταν έπρεπε να πληρωθούν τα αγγλικά μου η μάνα ή τα έβγαζε από υπερωρίες ή δανειζόταν από την αδερφή μου που μοίραζε φυλλάδια. Όταν έπρεπε να κάνω κάποια εγχείρηση ερχόταν καμιά μέρα μόνο στο νοσοκομείο. Ούτε πριν ούτε μετά. Ο πατέρας έκανε άλλα πράγματα... Ταξίδια στο Μιλάνο για ψώνια και τραπέζια των 20 ατόμων έτσι γιατί είναι Παρασκευή. Έτσι έβλεπα ότι ζούσε. Έκανε 3 δουλειές (για να καλύψει τα κενά του) και αγόραζε τους φίλους του κάνοντας πάρτι και τα σχετικά. Εννοείται ότι ήταν ο πιο κουλ αφού ζούσε τόσο ανέμελα και είχε πολύ τρέντυ ρούχα. Όλοι του οι φίλοι μου έλεγαν πόσο τυχερός είμαι που έχω τέτοιο πατέρα. Σπάνια ρωτούσε αν χρειάζομαι κάτι.
Με την σειρά μου, από τα 14 και μετά τα καλοκαίρια δούλευα. Ειδικά την πρώτη χρονιά έκανα και δύο δουλειές. Το παράξενο είναι ότι δεν μου το ζήτησε κανείς. Απλά έβλεπα και μιμούμουν. Η μάνα πάντα περήφανη και διακριτική σε αυτά τα θέματα. Της είπα ότι θέλω να δουλέψω και μου είπε αν θες κάντο αλλά μόνο για σένα.
Όταν μεγάλωσα και άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερο τι γίνεται είχα αγανακτήσει με τον πατέρα. Το να πηγαίνω να τον βλέπω ήταν περισσότερο σαν υποχρέωση. Όταν ήμουν 17 ο πατέρας βγήκε στη σύνταξη, πήρε και καλό εφάπαξ και αποφάσισε να ανοίξει ένα πιάνο μπαρ. Για να μην έχει θέματα με την σύνταξη του, η αδερφή μου (άλλο χαϊβάνι) δέχτηκε να ανοίξει την επιχείρηση στο όνομα της. Την πρώτη σεζόν μπήκε μέσα. Όχι πάρα πολύ αλλά μπήκε. Και λογικό να με πεις αρκετά λίγες επιχειρήσεις βγάζουν κέρδος από την πρώτη χρονιά. Αλλά έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα τώρα ο πατέρας έκανε ένα μαγαζί περισσότερο για να περνάει καλά ο ίδιος παρά για να βγάζει κέρδος.
Την δεύτερη σεζόν στους πρώτους 2 μήνες λειτουργίας του μαγαζιού ο πατέρας έπαθε εγκεφαλικό. 2 μήνες στo νοσοκομείο. Όλο το μερίδιο του έπεσε πάνω στην αδερφή μου για να το φέρει βόλτα. Στο τέλος μας έμειναν 15000 ευρώ χρέη περίπου, και φυσικά στο όνομα της αδερφής μου, όπου φοβόταν για δικαστήρια και κτλ και τελικά δανείστηκε από τράπεζα. Περιμέναμε πότε θα γίνει καλά για να βοηθήσει και αυτός την κατάσταση, αλλά τελικά δεν ανέλαβε καμία ευθύνη. Ο πατέρας μετά το εγκεφαλικό, δεν μπορεί να μιλήσει καλά, σαν τα μωρά μιλάει (έχω γίνει άσσος στο taboo σε τρώω λάχανο). Προς μεγάλη του έκπληξη, οι "φίλοι" του εξαφανίστηκαν μέσα σε 6 μήνες και του μείναμε μόνο εγώ και η αδερφή μου. Όπως του μείναμε. Τώρα πια πηγαίνω και τον βλέπω μόνο από οίκτο.
Τα φοιτητικά μου χρόνια τα πέρασα δουλεύοντας ως εργάτης στο αεροδρόμιο. Μαγικό; Όμως τα κατάφερα. Έπρεπε να μην γίνω βάρος ούτε στη μάνα, ούτε στην αδερφή μου και έτσι έγινε. Και να με έβλεπες πως ήμουν τότε, αδύνατο, χτικιάρικο… κανείς από τους συναδέλφους μου δεν περίμενε ότι θα αντέξω την βαριά δουλειά πάνω από 3 μήνες. Και πέρασαν 3,5 χρόνια, και είχα πάρει και προαγωγή, ότι έπρεπε για το βιογραφικό μου.
Μετά πήγα φαντάρος και φυσικά είχα μαζέψει χρήματα για την θητεία μου από πριν. Μέχρι να γυρίσω λόγω κάποιων ατυχιών της οικογενείας και κάποιων μαλακιών της αδερφής μου το χρέος είχε σχεδόν διπλασιαστεί. Αλλά και να μου πεις ήταν 23 και ξεκίνησε με 15000 ευρώ χρέος. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με το αντικείμενο σπουδών μου και τα σκ σε μπαράκια. Έπρεπε να στηρίξω την αδερφή βλέπεις. Και δεν το λέω ειρωνικά. Έπρεπε. Τώρα πια κάνω μόνο μία δουλειά, παίρνω καλά χρήματα και έχω καταφέρει αρκετά για την ηλικία μου πιστεύω. Παρόλα αυτά η μάνα μεγάλωσε και χρειάζεται τώρα και αυτή σαπόρτ. Έτσι έπεσε και αυτό στους ώμους μου. Το χρέος δεν έχει τελειώσει παρόλα αυτά το δικό μου μέρος τσουλάει κανονικά.
Ανυπομονώ για την στιγμή που θα πληρώνω μόνο τις δικιές μου μαλακίες, αλλά αφού τακτοποιήσω πρώτα τις δικιές τους. Κουράστηκα
Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010
Το πρώτο πάρτυ...
Έρχομαι που λες Πέμπτη βράδυ στο σπίτι, μετά από ψώνια και καφέ, έχοντας δει έναν πρώην με ένα παλιό μου πάρσιμο παρέα στην Ικτίνου (weird) και παίζοντας ένα είδος κυνηγητού στην πόλη. Σερφάρω λίγο, μπανάκι φαγάκι και πέφτω για νάνι. Αμ δε...
Χτυπάει το τηλέφωνο και μου ανακοινώνουν ότι την Παρασκευή απευθείας μετά την δουλειά θα φύγω για camping στο Ποσείδι. Ετοιμάζω το μπακπακ μου (το οποίο παραφούσκωσε λιγο) τα μεσάνυχτα όπου έβαλα ότι βρήκα μπροστά μου. Την επομένη δε πριν πάω στο γραφείο είχα κάτι δουλείες σε εφορίες όπου φυσικά είχα τρακάρει τους μισούς φορολογούμενους με το σακίδιο. Δουλειά και μετά βουρ για Χαλκιδική (γιατί φιλαράκι σε λέω... σαν την Χαλκιδική πουθενά).
Και κάνουμε τώρα τον απολογισμό.
Κόσμος: Το camping ήταν φοιτητικό. Ηλικίες 18-24 με μεγάλη κλίση στο ποτό, στο γυμναστήριο και την αποτρίχωση (τα δύο τελευταία ήταν παρατήρηση του φου). Αλλά είχε και αρκετές οικογένειες.
Μέρος: Ποσείδι. Μέτρια θάλασσα. Απίστευτο beach bar και με καθαρά ποτά. Μουσική ότι τραβάει η ψυχή σου. Μου έκανε παράξενο το πόσο καθαρό ήταν καθώς περίμενα ένα πιο "φοιτητικό" camping.
Και σε λέω
Το τριήμερο πέρασε με μένα να πίνω, να μεθώ και να χορεύω (ημίγυμνοι σαν βιντεοκλιπ της Kylie) μέχρι τα ξημερώματα Κυριακής, γιατί μετά παρέδωσα. Να φωνάζω σαν τις ειδήσεις του STAR Μύκονοοοοοος και να μου απαντάνε και Σαντορίνη. Να μπαίνω μες την θάλασσα το ηλιοβασίλεμα και να γελάω για μισή ώρα επειδή ανακάλυψα ότι είμαι ευδιάθετος. Να έχω τις άλλες να τινάζουν μοιραία τα μαλλιά τους κάθε φορά που αντίκριζαν κάτι ενδιαφέρον.Να μας κερνάνε ποτό σε κανάτα και η γεύση του θύμιζε φορμόλη. Να μην έχω αφαιρέσει το αλάτι από πάνω μου για 3 μέρες (δεν είχα χρόνο καταλαβαίνεις). Να πέφτω να κοιμηθώ και να ακούω τους δίπλα να λένε trobateleiacom (???).Ανακάλυψα και μια ρετσίνα που όταν βάζεις κόλα γίνεται σαν φραπές.
Κυριακή γυρνάω σπίτι και βλέπω σε ένα post it "Πάω Θάσο, θα γυρίσω την Τετάρτη, στο ψυγείο έχει γεμιστά". Και λέω γεια σου ρε μάνα party animal με τις κατακτήσεις σου.
Χτυπάει το τηλέφωνο και μου ανακοινώνουν ότι την Παρασκευή απευθείας μετά την δουλειά θα φύγω για camping στο Ποσείδι. Ετοιμάζω το μπακπακ μου (το οποίο παραφούσκωσε λιγο) τα μεσάνυχτα όπου έβαλα ότι βρήκα μπροστά μου. Την επομένη δε πριν πάω στο γραφείο είχα κάτι δουλείες σε εφορίες όπου φυσικά είχα τρακάρει τους μισούς φορολογούμενους με το σακίδιο. Δουλειά και μετά βουρ για Χαλκιδική (γιατί φιλαράκι σε λέω... σαν την Χαλκιδική πουθενά).
Και κάνουμε τώρα τον απολογισμό.
Κόσμος: Το camping ήταν φοιτητικό. Ηλικίες 18-24 με μεγάλη κλίση στο ποτό, στο γυμναστήριο και την αποτρίχωση (τα δύο τελευταία ήταν παρατήρηση του φου). Αλλά είχε και αρκετές οικογένειες.
Μέρος: Ποσείδι. Μέτρια θάλασσα. Απίστευτο beach bar και με καθαρά ποτά. Μουσική ότι τραβάει η ψυχή σου. Μου έκανε παράξενο το πόσο καθαρό ήταν καθώς περίμενα ένα πιο "φοιτητικό" camping.
Και σε λέω
Το τριήμερο πέρασε με μένα να πίνω, να μεθώ και να χορεύω (ημίγυμνοι σαν βιντεοκλιπ της Kylie) μέχρι τα ξημερώματα Κυριακής, γιατί μετά παρέδωσα. Να φωνάζω σαν τις ειδήσεις του STAR Μύκονοοοοοος και να μου απαντάνε και Σαντορίνη. Να μπαίνω μες την θάλασσα το ηλιοβασίλεμα και να γελάω για μισή ώρα επειδή ανακάλυψα ότι είμαι ευδιάθετος. Να έχω τις άλλες να τινάζουν μοιραία τα μαλλιά τους κάθε φορά που αντίκριζαν κάτι ενδιαφέρον.Να μας κερνάνε ποτό σε κανάτα και η γεύση του θύμιζε φορμόλη. Να μην έχω αφαιρέσει το αλάτι από πάνω μου για 3 μέρες (δεν είχα χρόνο καταλαβαίνεις). Να πέφτω να κοιμηθώ και να ακούω τους δίπλα να λένε trobateleiacom (???).Ανακάλυψα και μια ρετσίνα που όταν βάζεις κόλα γίνεται σαν φραπές.
Κυριακή γυρνάω σπίτι και βλέπω σε ένα post it "Πάω Θάσο, θα γυρίσω την Τετάρτη, στο ψυγείο έχει γεμιστά". Και λέω γεια σου ρε μάνα party animal με τις κατακτήσεις σου.
Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010
Λίγα λόγια για την πάρτη μου
Αγαπητέ καλεσμένε τα πρώτα πάρτι μας δεν θα είναι τα κλασσικά με ποτά, γέλια, φίλους και κουλουπου. Θα είναι σαν μια συνάντηση αγνώστων που επειδή απλά δεν τον ξέρεις τον συνομιλητή σου, σου'ρχεται να βγάλεις τα άψυχα σου στη φόρα. Για αυτό άσε με να κάτσω βολικά στο καναπέ σου και άκου με.
Είχα την ατυχία (ή τύχη) να γεννηθώ διαφορετικός από τους άλλους. Κάποια παιδιά γεννιούνται με νοητικά προβλήματα, άλλα παιδιά γεννιούνται τυφλά. Εγώ τουλάχιστον είχα μόνο λαγοχειλία και λυκόστομα. Αυτό είναι όταν το παιδί γεννιέται και έχει μία σχισμή στα χείλια και στον ουρανίσκο, και συχνά είναι κληρονομική.
Ήταν δύσκολα δεν λέω, κυρίως στην παιδική και εφηβική ηλικία, λόγω του “ρατσισμού” που δεχόμουν από το περιβάλλον μου. Κάποιες φορές ήταν λεκτικός, αλλά τις περισσότερος φορές αρκούσε ένα βλέμμα απορίας (για να μην πω για τα άλλα). Και οκ είτε προσωπικά, είτε γκομενικά, είτε επαγγελματικά (καλά μη φανταστείς συνοικιακή καφετέρια ήταν) λόγω αυτού είχα απορριφθεί.
Συνολικά μέχρι τώρα έχω μπει σε 9 (νομίζω) χειρουργεία από τα οποία θυμάμαι τα 5. Το τελευταίο έγινε στα 23. Σκέψεις και ερωτήσεις πολλές. Το γιατί σε έμενα, το ότι είμαι λάθος, το ότι είμαι πειραματόζωο, το ότι δεν θα έπρεπε να γεννηθώ, το θα τελειώσει ποτέ αυτό. Μεγάλο στήριγμα σε όλα αυτά η μάνα και η αδερφή. Θυμάμαι ακόμα κάποια μηνύματα να μου έρχονται όσο είμαι στο νοσοκομείο που να μου τονίζουν ότι είμαι ο πιο δυνατός και όμορφος άνθρωπος του κόσμου και αυτό λέει πολλά να στο λένε άνθρωποι που έχεις πολύ ψηλά στη σκάλα σου. Τώρα είμαι καλά…κουκλάκι ζωγραφιστό. Δεν βιώνω πια την απόρριψη από αυτό και αν κάποιος ποτέ με απορρίψει για αυτό θα έχει την ίδια βαρύτητα όπως θα έχει το ότι έχω καστανά μάτια.
Δεν θέλω να σε ρίξω άλλο (για όνομα το blog λέγεται και party animal). Θα σε πω μόνο τα καλά που έχω να θυμάμαι από αυτό.
Θυμάμαι την πρώτη μου κοπέλα (χαϊβάνι δεν ήξερα τότε), στην ηλικία που τα παιδιά δεν έχουν γίνει σκληρά ακόμα, και ήθελε να με παντρευτεί όταν μεγαλώσουμε. Τελικά χωρίσαμε γιατί με είπε πατάτα.
Η μάνα με παρότρυνε να ασχοληθώ με το θέατρο, και έτσι έκανα για 6 χρόνια. Γεγονός που με βοήθησε πάρα πολύ στην άρθρωση μου και επιπλέον βρήκα μια μεγάλη αγάπη στην υποκριτική (άσχετα που δεν την ακολούθησα και για αυτό η μάνα φταίει).
Γνώρισα τον γιατρό μου. Ο καλύτερος του κόσμου πραγματικά. Πολύ σημαντικό να έχεις 100% εμπιστοσύνη σε έναν άνθρωπο που σε αλλάζει όταν κοιμάσε. Και μου είχε και αδυναμια.χεχεχεχε
Από μικρή ηλικία έμαθα να επιλέγω τους ανθρώπους που θα είναι δίπλα μου. Ας πούμε ότι μπορούσα να καταλάβω ποιος ήρθε για να μείνει.
Να μην μένω στην επιφάνεια και να μην κοιτώ κάπως.
Αυτοσαρκασμός φουλ. Το χιούμορ παιδιά είναι το μόνο που σε σώζει.
Φίλους πραγματικούς που έχω κρατήσει από τότε.
ΥΓ το λίγα λόγια είναι παραπλανητικό. Partaki είμαι για την πάρτη μου θα μιλάω.
Είχα την ατυχία (ή τύχη) να γεννηθώ διαφορετικός από τους άλλους. Κάποια παιδιά γεννιούνται με νοητικά προβλήματα, άλλα παιδιά γεννιούνται τυφλά. Εγώ τουλάχιστον είχα μόνο λαγοχειλία και λυκόστομα. Αυτό είναι όταν το παιδί γεννιέται και έχει μία σχισμή στα χείλια και στον ουρανίσκο, και συχνά είναι κληρονομική.
Ήταν δύσκολα δεν λέω, κυρίως στην παιδική και εφηβική ηλικία, λόγω του “ρατσισμού” που δεχόμουν από το περιβάλλον μου. Κάποιες φορές ήταν λεκτικός, αλλά τις περισσότερος φορές αρκούσε ένα βλέμμα απορίας (για να μην πω για τα άλλα). Και οκ είτε προσωπικά, είτε γκομενικά, είτε επαγγελματικά (καλά μη φανταστείς συνοικιακή καφετέρια ήταν) λόγω αυτού είχα απορριφθεί.
Συνολικά μέχρι τώρα έχω μπει σε 9 (νομίζω) χειρουργεία από τα οποία θυμάμαι τα 5. Το τελευταίο έγινε στα 23. Σκέψεις και ερωτήσεις πολλές. Το γιατί σε έμενα, το ότι είμαι λάθος, το ότι είμαι πειραματόζωο, το ότι δεν θα έπρεπε να γεννηθώ, το θα τελειώσει ποτέ αυτό. Μεγάλο στήριγμα σε όλα αυτά η μάνα και η αδερφή. Θυμάμαι ακόμα κάποια μηνύματα να μου έρχονται όσο είμαι στο νοσοκομείο που να μου τονίζουν ότι είμαι ο πιο δυνατός και όμορφος άνθρωπος του κόσμου και αυτό λέει πολλά να στο λένε άνθρωποι που έχεις πολύ ψηλά στη σκάλα σου. Τώρα είμαι καλά…κουκλάκι ζωγραφιστό. Δεν βιώνω πια την απόρριψη από αυτό και αν κάποιος ποτέ με απορρίψει για αυτό θα έχει την ίδια βαρύτητα όπως θα έχει το ότι έχω καστανά μάτια.
Δεν θέλω να σε ρίξω άλλο (για όνομα το blog λέγεται και party animal). Θα σε πω μόνο τα καλά που έχω να θυμάμαι από αυτό.
Θυμάμαι την πρώτη μου κοπέλα (χαϊβάνι δεν ήξερα τότε), στην ηλικία που τα παιδιά δεν έχουν γίνει σκληρά ακόμα, και ήθελε να με παντρευτεί όταν μεγαλώσουμε. Τελικά χωρίσαμε γιατί με είπε πατάτα.
Η μάνα με παρότρυνε να ασχοληθώ με το θέατρο, και έτσι έκανα για 6 χρόνια. Γεγονός που με βοήθησε πάρα πολύ στην άρθρωση μου και επιπλέον βρήκα μια μεγάλη αγάπη στην υποκριτική (άσχετα που δεν την ακολούθησα και για αυτό η μάνα φταίει).
Γνώρισα τον γιατρό μου. Ο καλύτερος του κόσμου πραγματικά. Πολύ σημαντικό να έχεις 100% εμπιστοσύνη σε έναν άνθρωπο που σε αλλάζει όταν κοιμάσε. Και μου είχε και αδυναμια.χεχεχεχε
Από μικρή ηλικία έμαθα να επιλέγω τους ανθρώπους που θα είναι δίπλα μου. Ας πούμε ότι μπορούσα να καταλάβω ποιος ήρθε για να μείνει.
Να μην μένω στην επιφάνεια και να μην κοιτώ κάπως.
Αυτοσαρκασμός φουλ. Το χιούμορ παιδιά είναι το μόνο που σε σώζει.
Φίλους πραγματικούς που έχω κρατήσει από τότε.
ΥΓ το λίγα λόγια είναι παραπλανητικό. Partaki είμαι για την πάρτη μου θα μιλάω.
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
Άντε καλή αρχή... και όλα για καλό επίσης.
Πριν από πολύ καιρό άρχισα να συζητάω με φίλους σχετικά με τα μπλογκ, το τι είναι, τι γράφουν και τα λου που. Άρχισα να παρακολουθώ μερικά και οκ σε κάποια είμαι μεγάλος φαν. Μου έλεγαν γιατί δεν κανεις και εσύ ένα. Η αλήθεια είναι ότι με προβλημάτιζε το ποιόν μου, το οποίο θα επηρέαζε αρκετά αυτό το μπλογκ. Είμαι τρομερά ανορθόγραφος (όχι στο λέω για να ξέρεις, θα πονέσει το μάτι σου). Επίσης σκεφτόμουν ότι εσύ παρτάκι στις πανελλήνιες είχες βάλει στοίχημα με φίλους ότι άμα γράψεις πάνω από 10 στην έκθεση θα κέρναγες όλο το σχολείο και τελικά έγραψες 9,5 και το θεώρησες επιτυχία. Τέλος αγαπημένε μη Θεσσαλονικιέ θα πεθάνεις στα με και στα σε.
Αφού πέρασε όλος αυτός ο καιρός (κοντά 1.5 χρόνο) λόγω ενός ντουβρουτζα που περνούσα γεννήθηκε η ιδέα αυτού του μπλογκ. Στην αρχή το μπλογκ ήθελα να το ονομάσω dreammachine, εξού και το gmail, από ένα τραγούδι αλλά με είπε ο φου: "ρε συ πολύ gay..."
To μπλογκ λοιπόν λέγεται party animal και εγω είμαι το partaki η partak-e. Ο ντουβρουτζάς αναφέρεται σε μία περίοδο όπου ξέδινα συνέχεια σε χορούς, πάρτυ και επιπόλαιες γνωριμίες (βλέπε party animal) και ταλαιπώρησα κάποιους φίλους (φου, τζοάκι και ξαδέρφη σας αγαπώ πολύ). Εγώ είμαι το partaki, η όπως λένε άλλοι παρτάκιας, αλλά την αιτία αυτού θα την καταλάβεις στα επόμενα ποστ.
Τώρα εσύ να το διαβάζεις αυτό το μπλογκ, και να το διαδόσεις. και να τ΄αγαπήσεις όπως αγάπησα εγώ εμένα.
Αγαπημένο τραγουδάκι στο αφιερώνω για την καλή αρχή.
ΥΓ Δεν είναι γαμάτος ο avatar μου όχι πες.
Αφού πέρασε όλος αυτός ο καιρός (κοντά 1.5 χρόνο) λόγω ενός ντουβρουτζα που περνούσα γεννήθηκε η ιδέα αυτού του μπλογκ. Στην αρχή το μπλογκ ήθελα να το ονομάσω dreammachine, εξού και το gmail, από ένα τραγούδι αλλά με είπε ο φου: "ρε συ πολύ gay..."
To μπλογκ λοιπόν λέγεται party animal και εγω είμαι το partaki η partak-e. Ο ντουβρουτζάς αναφέρεται σε μία περίοδο όπου ξέδινα συνέχεια σε χορούς, πάρτυ και επιπόλαιες γνωριμίες (βλέπε party animal) και ταλαιπώρησα κάποιους φίλους (φου, τζοάκι και ξαδέρφη σας αγαπώ πολύ). Εγώ είμαι το partaki, η όπως λένε άλλοι παρτάκιας, αλλά την αιτία αυτού θα την καταλάβεις στα επόμενα ποστ.
Τώρα εσύ να το διαβάζεις αυτό το μπλογκ, και να το διαδόσεις. και να τ΄αγαπήσεις όπως αγάπησα εγώ εμένα.
Αγαπημένο τραγουδάκι στο αφιερώνω για την καλή αρχή.
ΥΓ Δεν είναι γαμάτος ο avatar μου όχι πες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)