Μια λεμονιά καλέ...

Σήμερα που λες είχα σεμινάριο, για την φορολογία τους νέους νόμους, τις αποδείξεις και κτλ. Ένας από τους λόγους που την αγαπώ αυτή την δουλειά είναι γιατί την βλέπω σαν παιχνίδι. Σκέψου αυτό είμαστε 3 παίχτες, εγώ, εσύ (ο φορολογούμενος) και το κράτος. Τους κανόνες τους βάζει το κράτος, το πιόνι είσαι εσύ και έρχομαι εγώ όπου παίρνω όλους αυτούς τους κανόνες και προσπαθώ αξιοποιώντας τους (και αν θες να ξέρεις δεν τους διαστρεβλώνω ούτε τους παραβλέπω αλλά τους αξιοποιώ) να χαράξω το δικό σου μονοπάτι για να φτάσεις στο τέρμα και να φωνάξεις όσο πιο ανώδυνα γίνεται φτου και βγαίνω. Η μπίνγκο. Ότι θες.

-Οκ φλυαρία συνεχίζω-

Μάθαμε τους καινούριους κανόνες του παιχνιδιού λοιπόν, βαρέθηκα και σε κάποια φάση το ομολογώ, τα οποία μαντάτα από την μια ήταν για τους περισσότερους χάλια, γιατί αυξάνονται οι απαιτήσεις από κάποιον λογιστή. Εγώ από την άλλη χάρηκα γιατί όσο περισσότερες απαιτήσεις έχουν από μένα τόσο πιο απαραίτητος γίνομαι, οπότε θα έχω δουλειά. Βέβαια θα σου πάθω κανα έμφραγμα στο τέλος αλλα θα έχω δουλειά. Έχω να σε πω επίσης, ότι χαίρομαι με τις αλλαγές που ακούω. Οκ δεν χάρηκα με την αύξηση του ΦΠΑ, αλλά σε αντίθεση με τους παλιούς του κλάδου, χαίρομαι γιατί βλέπω προσπάθειες τύπου να γίνει πιο ελεγξιμη η όλη κατάσταση. Γενικότερα θεωρώ, σύμφωνα με τη (μικρή) πορεία μου, ότι η φοροδιαφυγή είναι σημαντικό πρόβλημα. Δεν χρήζει βαλκανικής αντιμετώπισης (έλα μωρέ αφού το κάνει ο γείτονας θα το κάνω και γω), και θεωρώ ότι αυτός που φοροδιαφεύγει κλέβει και από μένα. Όχι δεν είμαι ΠΑΣΟΚΟΣ. Βλέπω πάντως μία προσπάθεια. Προς το παρόν αυτή η προσπάθεια μου δίνει παραπάνω δουλειά. Ελπίζω να αποδόσει καρπούς για να μπορέσει σιγά σιγά να μπει (φορολογικά τουλάχιστον) στον ίσιο δρόμο η χώρα ετούτη.

-Σταμάτα καλέ μπες το θέμα-

Η δεύτερη χαρά ήρθε στο διάλειμμα του σεμιναρίου. Αφού έκανα ένα τσιγάρο έξω πήγα να βρω το αφεντικό μου. Καθόταν εκεί και μιλούσε με έναν φίλο του που δεν τον συμπαθώ. Πάω να κάτσω μαζί τους σκεφτόμενος ότι θα βαρεθώ. Το αφεντικό μου είναι ένας άνθρωπος χριστιανός ως το κόκαλο τύπου. Ο φίλος του είναι ένας κάφρος και μισός. Στα πέντε λεπτά που κάθησα μαζί τους συζήτησαν και για την ομοφυλοφιλία. Εδώ είμαστε λέω, το έβγαλα το ποστ. Σύμφωνα με το αφεντικό μου (δεν έχω βρει καμιά πηγή) έχει έρθει λέει κοινοτική οδηγία όπου θα πρέπει να διαγραφεί ο όρος μητέρα και πατέρας από όλους τους νόμους, καθώς σε κάποιες χώρες επιτρέπεται η υιοθεσία από ζευγάρια του ίδιου φύλου. Επειδή οι νόμοι όταν αναφέρουν την λέξη μητέρα η πατέρα, θα δημιουργήσουν κενά σε αυτές τις περιπτώσεις, θα πρέπει να αλλαχτεί ως γονεική μονάδα 1 και γονεική μονάδα 2, το οποίο μου κάνει λίγο κάπως αλλά οκ. Απάντησε ο κάφρος ότι καταλαβαίνει τους λόγους και δεν έχει κάποιο θέμα με τον γάμο των ζευγαριών του ίδιου φύλου, αλλά δεν συμφωνεί με την υιοθέτηση ενός παιδιού από αυτά, καθώς λέει το παιδί πρέπει να δέχεται αγάπη και από μητέρα και από πατέρα.

-Και εκεί έκανα φριζ. -

Αυτό ήταν λέω. Ούτε ένα πούστης? Ούτε μια λουλού?

Άλλος αν ήταν στη θέση μου θα έριχνε αντεπιχειρήματα στον κάφρο. Και εγώ ήθελα να το κάνω. Δεν το έκανα όμως. Γιατί...

Οκ δεν ξέρω τι επαφές και τι συζητήσεις έχουν κάνει γενικότερα στο κύκλο τους και οι δύο. Ξέρω ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι,ο ένας "του Θεού" και άλλος "του μπουζουκιού", πριν 5 χρόνια τους είχα άκουσει να γελάνε σαν ηλίθια με ένα ρατσιστικό σχόλιο που είχε κάνει ο Ψωμιάδης. Τα γνωστά για το ποιος θα φοράει το νυφικό. Αυτοί οι δύο άνθρωποι λοιπόν μετά από 5 χρόνια, έχοντας τις δικιές τους εμπειρίες, ακούσματα, διαλόγους κτλ τα οποία φαντάζομαι ότι είναι και εκτός χώρου, έστω και για δύο λεπτά κάθισαν και συζήτησαν αυτό το θέμα σοβαρά. Χωρίς υπαινιγμούς και χαζογελάκια. Δεν ξέρω αν άρχισε αυτή η συζήτηση επειδή ήμουν εγώ μπροστά (καθώς νομίζω ότι τα αφεντικά μου έχουν καταλάβει για μένα).

Δεν λέω ότι δεν θα το ξανακάνουν, ούτε ότι θα χυθούν στο δρόμο να φωνάξουν για τα δικαιώματα μου. Λέω μόνο ότι οι καιροί, σιγά μεν, αλλάζουν.

Μόνο Παναντόλ

Που λες η Τσικνοπέμπτη είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Και τα Χριστούγεννα είναι κιτς αλλά μου φέρνουν και λίγο μελαγχολία. Και το Πάσχα τρως αλλά υπάρχει και η καταναγκαστική οικογενειακή συγκέντρωση. Στην δουλειά με έχουν μάθει πια, κάθε Τσικνοπαρασκευή εγώ έχω άδεια. Και να μην είχα δηλαδή θα δήλωνα άρρωστος (έχει συμβεί δις).

Τσικνοπέμπτη όλη η πόλη μεθυσμένη, να τριγυρνά μασκαρεμένη, λίγο πιο ελεύθερη από ταμπού, να μιλάνε όλοι με όλους και να κάνουν χαζά. Έτσι και εμείς, μία παράδοση που την ξεκινήσαμε από δευτέρα λυκείου και την κρατάμε μέχρι σήμερα, κάθε χρόνο μασκαρευόμαστε πάμε σε μια ταβέρνα την μετατρέπουμε σε κλαμπ, και άμα έχουμε όρεξη συνεχίζουμε.

Στον ενεργητικό της Τσικνοπέμπτης έχω :Γουρούνα πριγκίπισσα, νεκρός, νταβατζής, συμπεθέρα, ακρίδα, ξωτικό, τσιρλίντερ. Α και κινέζα πουτάνα που ντύθηκε ουράνιο τόξο. Έχει κάτι από θέατρο αυτό, ίσως για αυτό το αγαπάω τόσο. Ξέρεις τα καλύτερα μασκαρέματα δεν είναι αυτά που νοικιάζεις στολή. Ποτέ μου δεν νοίκιασα κάτι. Αγοράζεις ένα δύο αξεσουάρ και το στολίζεις με άλλα πράγματα, καθημερινά, όχι απαραίτητα δικά σου.

Πήγαμε Τρίτη για ψώνια και βρήκα μία μάσκα πίθηκου. Καταλαβαίνεις κάτι μου έκανε (βλέπε άβαταρ). Καφέ-κίτρινα ρούχα, μια ζώνη για ουρά, ένα κουκλάκι μπανάνα και πήγα στον φου να ντυθούμε παρέα. Με κορόιδευε. Ντύθηκα λέει κίτρινη ανάποδη μπλούζα. Έβαψα μαύρα μάτια, μπαμπάκι στα αυτιά και ένα Χ στο στόμα. Έγινα ο δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω. Βέβαια όταν δεν φορούσα την μάσκα ντυμένος στα κίτρινα και με το Χ έλεγα ότι ντύθηκα ραδιενέργεια.

Ταβέρνα ποτό ποτό ποτό και φαί. Φέτος ήταν λίγο πιο ξενέρωτα εκεί αλλά το σώσαμε μετά. Χορός και μεθύσι παντού, να ήταν από μια μεριά ο Διόνυσος θα δάκρυζε από χαρά. Μετά 8μπολ που είχε ντισκοπάρτυ. Χορός χορός παντού.

Αυτό έχει η Τσικνοπέμπτη. Ντύνεσαι, δεν σε αναγνωρίζουν, μεθάς και απελευθερώνεσαι. Από ότι έχω ακούσει, μέσα στα έθιμα της χώρας αυτής, στην Καστοριά έχουν τα ραγκουτζάρια (νομίζω). Δεν είναι τυχαίο που μετά από κανα μήνα παρατηρείται το μεγαλύτερο ποσοστό εκτρώσεων εκεί. Πιες βρε μαλάκα, πιες και πήδα αλλά φόρα το γαμήδι το σκουφάκι.

Το χειρότερο της επομένης είναι ο συνδυασμός που έχεις πονοκέφαλο και θες επειγόντως παυσίπονο αλλά δεν μπορείς να πάρεις γιατί ανακατεύεσαι. Άσε με...

Παλιά έβλεπα ένα με γορίλα σε ένα ασανσέρ.

Εδώ και πολλά χρόνια βλέπω έναν εφιάλτη. Όχι κάθε μέρα αλλά μια δυο φορές τον χρόνο σίγουρα.

Είμαι λέει σε ένα κτίριο. Μεγάλου μεγέθους τύπου Βουλή. Μπορεί Δημαρχείο αλλά μπορεί και τράπεζα. Πάντως έχει και θησαυροφυλάκιο, αλλά δεν έχει λεφτά μέσα σε αυτό. Και έχει πολλά δωμάτια. Πάρα πολλά. Το κτίριο αυτό πλημμυρίζει υπερφυσικά. Σε όλα τα προηγούμενα επεισόδια είτε έφευγα σαν κύριος από την εξώπορτα πριν πιάσει η τρικυμία, η ενώ πλημμύριζε πάντα έφευγα από κάπου και σωζόμουν, σκεπές παράθυρα υπόγεια κτλ.

Σήμερα δεν πρόλαβα. Έψαχνα από εδώ, έψαχνα από εκεί τίποτα. Στο τέλος κατέληξα σε ένα πολύ ψηλό και στενό καταρράκτη του κτιρίου. Για να βγω στην έξοδο έπρεπε να περάσω από εκείνον τον καταρράκτη. Ψηλός όσο 50 μέτρα και στενός όσο φάρδος μπορούν να δημιουργήσουν 10 βρύσες μαζί. Καθόμουν στην άκρη του και σκεφτόμουν αν πέσω στο καταρράκτη θα πεθάνω γιατί δεν έχει πολύ νερό για να με προστατεύσει. Αν πάω στη υπερφυσική πλημμύρα που γέμιζε όλο το κτίριο και ξεχυνόταν με ορμή (αλλά δεν είχε φτάσει ακόμα στον καταρράκτη) θα με πετούσε με ορμή κάτω και θα πεθάνω. Στο τέλος με παρέσυρε και πριν πεθάνω ξύπνησα.

Σ' όλη μου τη ζωή όταν γνώριζα κάποιον έμαθα να παίζω προγραμματισμένα. Δεν άφηνα τα πράγματα να πάρουν μία φυσική ροή και χάραζα εγώ τη πορεία αυτή. Τα σκάτωνα. Ναι με λες και κοντρολ φρικ.

Πρόσφατα γνώρισα κάποιον που με έχει βάλει σε μια διαδικασία να παίξω με τους δικούς του όρους. Τους φυσικούς. Ελπίζω να μην τσακιστώ.

Για να καταλάβεις...

...όταν βλέπω κάτι τέτοια θα ήθελα να ζω στην Αθήνα.




Δεν φοβάμαι όμως. Έχω εγώ κυρ Γιάννη

Περιμένω να τριτώσει

Θυμάσαι που σου είπα ότι πριν καν κλείσω μήνα η γιαγιά από δίπλα μου πέθανε.

Εχθές ξεκινώ και πάω για καφέ το απόγευμα. Είχα και κάτι νεύρα, γενικότερα δεν ήταν η μέρα μου. Ακυρώνω την βραδινή μου έξοδο και γυρνώντας πίσω στο σπίτι κανονίζω ταινία με τον φου. Γυρνώ σπίτι και βλέπω στη πόρτα σημάδια από κατσαβίδι τύπου αλλά η πόρτα ακόμα κλειστή.

Φρικάρω

Ξεκλειδώνω, δεν τα κατάφεραν να μπουν μέσα αλλά παρόλα αυτά μέντες. Ευτυχώς το τηλέφωνο είναι στην εξώπορτα κοντά, παίρνω ένα τηγάνι (με τον βαρύ τον πάτο ναι) και παίρνω τον φου να έρθει σπίτι. Έρχεται ο φου, του δίνω την γαλατιέρα και ξεκινάμε να εξερευνούμε όλο το σπίτι. Το σπίτι καθαρό. Τέλεια.

Δεν είδα και αμάξια κάτω στη πυλωτή λέω μόνος θα είμαι. Βλέπω τις άλλες πόρτες της πολυκατοικίας όλες καθαρές. Λέω μια χαρά. Παίρνω την αστυνομία τηλέφωνο και λέω τον φου να κάνει τοστ. Έρχεται η αστυνομία τα βλέπει, τα κοιτάει κοροιδεύει τον κλέφτη, γιατί λέει ότι πρέπει να ήταν πολύ βλάκας και ο φου ξεκινά να τουιτάρει συνέχεια. Ακούει φωνές ο σπιτονοικοκύρης από πάνω (τελικά ήταν σπίτι) και με μαλώνει. Κατεβαίνει να δει τι γίνεται. Του λέω. Κατεβαίνει κι η σπιτονοικοκυρά με χρυσές παντόφλες. Τα τοστ έχουν καεί (ρόμπα). Φεύγει η αστυνομία. Ακούμε φωνές από την πρασιά. Κατεβαίνω στη πρασιά με κατσαβίδι. Θα τον ξεβίδωνα μέχρι θανάτου. Ο ιδιοκτήτης μέντες. Φολσ αλαρμ. Ανοίγουν δίπλα. Κλέψαν τη γιαγιά. ΚΛΕΨΑΝ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ ΤΗ ΠΕΘΑΜΕΝΗ.

Δεν τους πήραν τίποτα. Μόνο άνω κάτω τα κάνανε. Έρχεται κι ο Θόδωρας. Ο μπατζανάκης. Βαριόταν λίγο. Δεν πήρε την αστυνομία. Ξεκινά το ζευγάρι να μου κάνει αναπαράσταση. Δεν το 'χουν. Η γιαγιά η πεθαμένη ήταν μάνα του σπιτονοικοκύρη.

Σπιτονοικοκύρης -Άμα η μάνα μου ήταν μέσα τώρα μπορεί να τη χτυπούσαν
Εγω- Ναι, ευτυχώς, ευτυχώς, ευτυχώς (wait..what???)

live streaming της όλης φάσης στο τουίτερ την περιγράφει ο vasilakos όπου πήρε όλα τα τουιτς του φου και τα έκανε κείμενο.

Πόσα έχω να σε πω πόσα...

Όλα κι όλα, αν δεν σε διάβαζα για να δω τι έχω χάσει όλο αυτόν τον καιρό θα ένιωθα άσχημα να σου πω πρώτα τα δικά μου. Είναι κι αυτή η διαγωγή που μουδωκε η μάνα. ένα καθώς πρέπει ένα σαβουαρ βιβρ.

Καταρχάς η μάνα είχε πλαντάξει. Όχι μπροστά μου. Στους φίλους μου (άσε με...) Στεναχωριόμουν λίγο δεν λέω, αφού κατάλαβε όμως ότι ακόμα έχουμε μία τύπου καθημερινότητα απλά κάπως διαφορετική κάλμαρε. Η σκύλα ακόμα ξύνει την πόρτα του δωματίου μου για να δει αν είμαι μέσα.

Η μετακόμιση είναι μία όμορφη και κουραστική διαδικασία. Ας είναι καλά τα άλλα παρτάκια που με βοήθησαν. Η μεταφορά των επίπλων έγινε από φίλους και γονείς αυτών. Η αγορά των καινούριων μαζί με φίλους και οικογένεια. Τρέχα πράκτικερ, τρέχα ικέα, τρέχα λιρου μερλιν (το οποίο έχει φανταστικά φωτιστικά να πας). Και να τα επιπλάδικα και να τα παζάρια. Να αγοράζω κουζινικά και να μαθαίνω ότι πρέπει να έχουν βαρύ πάτο (το οποίο σαν έκφραση ακόμα δεν μου κάθεται). Αν κι εσύ είσαι χαιβάνι πάρε κάποιους που ξέρουν μαζί σου.

Η όλη διαδικασία με πήρε 1,5 βδομάδα περίπου. Και δημιουργήθηκε μία κουζίνα (ωραιότατη), ένα καφέ-πορτοκαλί σαλόνι και μια άσπρο μπλε (της Μυκόνου καταλαβαίνεις) κρεβατοκάμαρα.

Έχω μπει σε άλλη διαδικασία τώρα, διαφορετική διαχείριση χρημάτων και χρόνου. Κάνω τα πάντα, πότε καλά πότε isihtir. Μαγειρεύω καλέ. Ρύζια, μακαρόνια, κιμά, αυγά, πατάτες και κοτόπουλα μέχρι στιγμής. Αλλά παίζω. Η ροκού λέει ότι το έχω αλλά μια φίλη σεφ που ήρθε στο σπίτι είδε τα μακαρόνια και με λυπήθηκε. Βασικά δεν ήταν μακαρόνια ήταν μακαρόνι. Ένα πράγμα. Κολλημένο στη κατσαρόλα. Δεν ξέρω γιατί και μάλλον θα ξανασυμβεί. Παρατήρησα ότι είμαι λίγο υστερικός επίσης με την καθαριότητα. Λένε ότι οφείλεται στην αρχή, μετά θα στρώσω.

Έχω ηρεμήσει αρκετά. Ξυπνάω και κοιμάμε διαμορφώνοντας εγώ την δική μου διάθεση και δεν μου τη χαλάει κανείς. Έχει άλλη αξία αυτό. Το μεγαλώνεις και λίγο στο μυαλό σου. Είναι γιατί το ήθελες καιρό και κατάφερες να το κάνεις. Και όλο μόνος σου. Να είναι δικό σου δημιούργημα. Το σημαντικότερο απ' όλα είναι ότι το σπίτι έχει ζωή. Έτσι το ήθελα. Κόσμος πάει κι έρχεται, το πιο ιν στέκι της πόλης σε λέω.

Σε άλλα νέα

• Πρωτοχρονιά αφού αλλάξαμε χρόνο στα σπίτια μας, μαζευτήκαμε φίλοι στο τζοάκι και κάναμε εικονική αναπαράσταση του χρόνου που ήρθε στις 3 το πρωί. Δηλαδή στο μπαλκόνι να μετράμε αντίστροφα, να ανοίγουμε σαμπάνιες (τις φθηνές) και μετά αγκαλιές-φιλιά
  
• Πριν καν κλείσω μήνα στο σπίτι, η γιαγιά από δίπλα πέθανε
• Στο θέατρο έχουν αρχίσει να βγαίνουν τα πρώτα ντιβιλικια και είμαι έτοιμος να μαλώσω
• Πολύ δουλειά να ξέρεις μέχρι τον Ιούνιο θα τρέχω και δεν θα φτάνω
  
• Στη δουλειά υπάρχει περίπτωση να πάρω μία τύπου προαγωγή, την οποία δεν τη θέλω
• Λόγω του Ε9 (του οποίου η προθεσμία είναι 15 Φλεβάρη ,τρέχα, να μην λες οτι δεν στα πα) μου ζητήθηκε να κάνω μία λίστα με πεθαμένους. Αρνήθηκα
• Μου ήρθε 460 ευρώ λογαριασμός του κινητού. Έχασα 10 χρόνια. Τους πήρα τηλέφωνο και τους είπα πως αυτό δεν ήταν σωστό. Το παραδέχτηκαν και μου κάναν πίστωση το λάθος ποσό. Τα 10 χρόνια ακόμα τα ψάχνω.
  

Τέλος, για σένα παρτάκι, να μην ξεχάσεις ότι άμα δεν ήταν η ξαδέρφη, το τζοακι, η ροκού, ο φου, η μπουγάτσα, και η κυρία-με-γνώρισες ακόμα θα καθόσουν στο πάτωμα και θα έτρωγες με τα χέρια