Κα - μπουμμμ.... (ή ότι θόρυβο κάνουν τα πνεύματα)

Που λες εγώ και το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν μας λες και κολλητούς. Ας πούμε με πιάνει χαρά όταν τρώω τα μελομακάρονα μιας φίλης. Με πιάνει χαρά όταν δεν δουλεύω εκείνες τις μέρες. Με πιάνει χαρά όταν στολίζω δέντρο, αλλά μετά από 2 μέρες το βαριέμαι. Επίσης βαριέμαι τα καταναγκαστικά οικογενειακά τραπέζια. Τα μούλικα που λες τα κάλαντα πριν τις 10 δεν τους ανοίγω, όχι τύπου κρύβομαι-μας τα'παν κι άλλοι, απλά δεν ξυπνάω. Από μακριά κι αγαπημένοι μας λες τους δυο μας. Η πρωτοχρονιά είναι άλλο. Υπάρχει ένα νόημα. Μια αφετηρία.

Τα τελευταία χρόνια ωστόσο κάτι γίνεται και με φέρνει σε χριστουγεννιάτικο μουντ. Τον θυμάσαι τον κύριο Πέτρο ε; Η γυναίκα του κάθε χρόνο φτιάχνει δικές της χριστουγεννιάτικες κάρτες, τις οποίες δεν τις στέλνουν αλλά τις παραδίδουν οι ίδιοι προσωπικά. Είναι πολύ γαμάτες καρτούλες, πέρα από την ευχή δεν σου θυμίζουν τίποτε χριστουγεννιάτικο - κιτσ, και είναι πάντα επίκαιρες.

Όταν τον είχα ρωτήσει μου είπε ότι τυπώνει καμιά 70αριά, τις οποίες, πέρα των φίλων του που δεν ζουν στην Ελλάδα, τις πάει ο ίδιος προσωπικά, γιατί λέει, δεν έχει νόημα όλο αυτό αν δεν γίνεις λίγο πιο προσωπικός. Τέτοιες μέρες είναι όμορφο να βλέπεις όλους τους αγαπημένους σου ανθρώπους, να επιδιώκεις να έχεις μία επαφή, να μάθεις τα νέα του και μετά να του ευχηθείς μέσα από την καρδιά σου. Αν τις έστελνε λέει, θα ήταν άλλη μία τυπικαδούρα.

Ήρθε σήμερα το πρωί στο γραφείο και μου δίνει την κάρτα. Γρήγορα την ανοίγω πρώτη σελιδούλα μωβ λαχανί. Όμορφο λέω και δεν βαράει και στο μάτι.


Το ανοίγω και βλέπω ένα πουγκάκι γεμάτο σπόρους και από δίπλα τις οδηγίες για το περιεχόμενο. Κλασσικά και η ευχή...


Βλέπω μες το πουγκί ένα σημείωμα το ανοίγω...είπα κι εγώ μου έλειπε η επικαιρότητα


Ενθουσιάστηκα. Φανταστική ιδέα. Αυτή θα είναι και η πρώτη μου αποστολή για το νέο μου σπίτι. Έχω και ψιλοαγωνία. Μη μου βγει και κανας πλάτανος στη γλάστρα.

Η ευχή μου για τα φετινά Χριστούγεννα : Όχι άλλο Last Christmas.