Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Ξεσκονίζοντας κι απόψε...

Άσε με και έχω κοψομεσιαστεί. Αυτή τη στιγμή το δωμάτιο μου είναι ντεμί άδειο και ντεμί σαπουνισμένο. έχω άλλο τόσο. και ξεκίνησα απ' τις 2.

Άδειαζα συρτάρια βρήκα τα άντερα μου μέσα. Δες τι ζωγράφιζα στα 7 μου. Χωρίς παρτιτούρα (έτσι δεν λέγεται?) παρακαλώ, έβλεπα και αντέγραφα.


Βρήκα και ένα λεύκωμα που είχα κάνει στο δημοτικό. Στην ερώτηση αγαπημένης ταινίας έγραψα την μεγάλη των μπάτσων σχολή (ντρέπομαι). Επίσης εξηγήθηκαν πολλά όταν έβαλα τον Οβελίξ στην ερώτηση αγαπημένου ήρωα κόμιξ.

Το πιο γαμάτο ήταν όταν βρήκα το Game Boy μου. Γκρίζο παρατημένο μαζί με τις κασέτες από τα χελονονιτζάκια και κάτι άλλες. Με λέει μάνα το θυμάσε αυτό? Και συγκινήθηκε.

Μου το είχε πάρει και με είχε στείλει κατασκήνωση, και μου το κλέψανε. Εγώ σαν μούλικο έκλαιγα όλη την ώρα, και η μάνα δεν είχε λεφτά για να μου πάρει άλλο και στεναχωριότανε. Η τότε κολλητή της, της το έκανε δώρο για να μου το δώσει.

Πολλές οι στιγμές που ζήσαμε σε αυτό το σπίτι. Άλλες ευχάριστες, άλλες δυσάρεστες. Εδώ χώρισαν οι δικοί μου, εδώ έζησα την εφηβεία μου, εδώ γνώρισα τον εαυτό μου. Ποτέ δεν μου έλειψε η αγάπη όμως. Πάντα ήμασταν μαζί. Και θα συνεχίσουμε βασικά έτσι, απλά θα ζούμε σε ξεχωριστά σπίτια.

Αυτά. Καλή Πρωτοχρονιά θα σε πω εγώ, γιατί θα λείψω για κανά μήνα τώρα, ή όσο πάει μέχρι να μου βάλουν ίντερνετ στο σπίτι (θα επιβιώσω στο ορκίζομαι). Κλασσικά θα τουιτάρω απ' την δουλειά, αυτό θα μπορώ, το μπλογκινγκ όμως θέλει πιο πολύ αφοσίωση.

Φιλιά, θα τα πούμε απ' το νέο μου σπίτι

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Κα - μπουμμμ.... (ή ότι θόρυβο κάνουν τα πνεύματα)

Που λες εγώ και το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν μας λες και κολλητούς. Ας πούμε με πιάνει χαρά όταν τρώω τα μελομακάρονα μιας φίλης. Με πιάνει χαρά όταν δεν δουλεύω εκείνες τις μέρες. Με πιάνει χαρά όταν στολίζω δέντρο, αλλά μετά από 2 μέρες το βαριέμαι. Επίσης βαριέμαι τα καταναγκαστικά οικογενειακά τραπέζια. Τα μούλικα που λες τα κάλαντα πριν τις 10 δεν τους ανοίγω, όχι τύπου κρύβομαι-μας τα'παν κι άλλοι, απλά δεν ξυπνάω. Από μακριά κι αγαπημένοι μας λες τους δυο μας. Η πρωτοχρονιά είναι άλλο. Υπάρχει ένα νόημα. Μια αφετηρία.

Τα τελευταία χρόνια ωστόσο κάτι γίνεται και με φέρνει σε χριστουγεννιάτικο μουντ. Τον θυμάσαι τον κύριο Πέτρο ε; Η γυναίκα του κάθε χρόνο φτιάχνει δικές της χριστουγεννιάτικες κάρτες, τις οποίες δεν τις στέλνουν αλλά τις παραδίδουν οι ίδιοι προσωπικά. Είναι πολύ γαμάτες καρτούλες, πέρα από την ευχή δεν σου θυμίζουν τίποτε χριστουγεννιάτικο - κιτσ, και είναι πάντα επίκαιρες.

Όταν τον είχα ρωτήσει μου είπε ότι τυπώνει καμιά 70αριά, τις οποίες, πέρα των φίλων του που δεν ζουν στην Ελλάδα, τις πάει ο ίδιος προσωπικά, γιατί λέει, δεν έχει νόημα όλο αυτό αν δεν γίνεις λίγο πιο προσωπικός. Τέτοιες μέρες είναι όμορφο να βλέπεις όλους τους αγαπημένους σου ανθρώπους, να επιδιώκεις να έχεις μία επαφή, να μάθεις τα νέα του και μετά να του ευχηθείς μέσα από την καρδιά σου. Αν τις έστελνε λέει, θα ήταν άλλη μία τυπικαδούρα.

Ήρθε σήμερα το πρωί στο γραφείο και μου δίνει την κάρτα. Γρήγορα την ανοίγω πρώτη σελιδούλα μωβ λαχανί. Όμορφο λέω και δεν βαράει και στο μάτι.


Το ανοίγω και βλέπω ένα πουγκάκι γεμάτο σπόρους και από δίπλα τις οδηγίες για το περιεχόμενο. Κλασσικά και η ευχή...


Βλέπω μες το πουγκί ένα σημείωμα το ανοίγω...είπα κι εγώ μου έλειπε η επικαιρότητα


Ενθουσιάστηκα. Φανταστική ιδέα. Αυτή θα είναι και η πρώτη μου αποστολή για το νέο μου σπίτι. Έχω και ψιλοαγωνία. Μη μου βγει και κανας πλάτανος στη γλάστρα.

Η ευχή μου για τα φετινά Χριστούγεννα : Όχι άλλο Last Christmas.

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

θα το κάψουμε κυρ Στέφανε

Ήρθε η ώρα και η στιγμή.

Είσαι ευαερο, ευηλιο, κουκλίστικο, και είσαι δικό μου. Έκλεισα σπίτι καλε!!! Μαλάκα το λέω και κάνω σαν παιδί.

Το θυμάσαι αυτό ε? Ετοιμάσου, αν δεν το κάψω εγώ το σπίτι... Ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως θα το κάνω, τι θα του βάλω, σιγά σιγά δεν βιάζομαι. Έτσι κι αλλιώς το μισό θα γεμίσει από έπιπλα που ήδη έχω. Σήμερα ρώτησα την αδερφή μου τι πρέπει να κάνω. Είπε τη λέξη Κεζαπ. Δεν κατάλαβα.

Μετά από 27 χρόνια ρε συ... Βασικά κυρίως μετά από 10 γιατί τα τελευταία 10 χρόνια το θέλω αυτό. Τα μίλησα με την μάνα, είχαμε δράματα τις πρώτες μέρες, φρίκαρε η γυναίκα να μου πεις πρέπει να συνηθίσει σε ένα άλλο μοντέλο τώρα. Αλλά σήμερα πήγαμε το είδαμε μαζί, να μου πει κι αυτή, σαν μέση ελληνίδα νοικοκυρά, την γνώμη της. Της άρεσε και το έκλεισα. Και δεν πάω και πολύ μακριά. Μισή ώρα με τα πόδια είμαστε. Θα με βοηθάει και λίγο τον πρώτο καιρό, μέχρι να πάρω πλυντηριο. Άρε πλύστρα μάνα...

Να ξέρεις θα χαθούμε για λίγο (όχι πως τον τελευταίο καιρό είμαι και πολύ συνεπής απέναντί σου) αλλά μέχρι να μου βάλουν ίντερνετ στο σπίτι θα περάσει λίγος καιρός.

Το επόμενο ποστ, σπίτι μου

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Το αλκοόλ μου κάνει καλό...

Εχθές καθόμουνα και τα έπινα με μία παρέα στο κέντρο. Μετά από έναν καφέ και τρία ποτά είχα ήδη κάνει κεφάλι (ναι ξέρω δεν το σηκώνω). Έρχεται η Μπουγάτσα να με πάρει για να πάμε αλλού, και εκείνη την ώρα χτυπάει το τηλέφωνο μου, ήταν το αφεντικό μου. Τι σκατά θέλει Σαββάτο βράδυ;!

Μπήκε η ΣΔΟΕ στον τάδε και ζητάν κάποια χαρτιά, εσύ που είσαι?

Παίρνω την Μπουγάτσα παραμάσχαλα και τρέχουμε στο γραφείο. Να τρέχω σαν το ηλίθιο μέσα στο γραφείο ενώ ταυτόχρονα να με έχει πιάσει νευρικό γέλιο, κάθε τρεις και λίγο να χτυπάει το τηλέφωνο μου και να μου λέει πάρε και αυτά, κι εκείνα μη ξεχάσεις. Η θέα του να τρέχω μεθυσμένα πανικόβλητος έκανε την Μπουγάτσα να ξεκαρδιστεί.

Τελειώνω και πάω στον πελάτη. Τους πάω τα χαρτιά που ζήτησαν και περίμενα αν θελήσουν τίποτα άλλο, ενώ ταυτόχρονα έβαζα το χέρι μου στο στόμα μου πριν μιλήσω, γιατί φοβόμουν ότι μύριζα ρούμι. Πόσο σουρεάλ. Πανικόβλητος και έξαλλος επιχειρηματίας, ζητά να τον σώσει ο μεθυσμένος βοηθός λογιστής του από το ΣΔΟΕ.

Τελικά όλα καλά. Έμειναν όλοι ευχαριστημένοι, το ΣΔΟΕ, ο πελάτης και το αφεντικό μου. Μόνο η Μπουγάτσα γκρίνιαζε λίγο που έμεινε έξω στο κρύο για κανα 20λεπτο.

Στο τέλος το αφεντικό μου είπε ότι χάρη στην ακαριαία αντίδραση μου σώθηκε η κατάσταση. Να ξερε μόνο.

-Να πας να ξεκουραστείς τώρα
-Όχι θα πάω να πιω

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

The dog "days" are over

Είχα πολύ άσχημη διάθεση τον τελευταίο καιρό. Που λες την Πέμπτη προ εκλογών αρχίσαν όλα.

Δεν ξέρω αν στο έχω πει έχω μια σκύλα, Μπουμπού την λένε (δεν φταίω εγώ για το όνομα), άσπρο κανίς 11 χρονών. Εκείνη την Πέμπτη άρχισε να κουτσαίνει. Την πάμε στη γιατρό της, η οποία είναι γιατρός της τα τελευταία 3 χρόνια, αλλά τίποτε το σοβαρό δεν συνέβη μέχρι την Πέμπτη, η οποία μας λέει ότι έχει πυρετό και ότι κουτσαίνει. Της δίνει κάτι χάπια και μου λέει ότι άμα δεν καλυτερεύσει μέχρι την Δευτέρα να την ξαναπάω.

Ήδη από την Κυριακή ήταν χάλια, ούτε καν έτρωγε, και είναι και τροφαντή πανάθεμα την. Την ξαναπάω την Δευτέρα και της κάνει εξετάσεις αίματος. Την Τρίτη βγαίνουν τα αποτελέσματα και μου λέει ότι έχει ανεβασμένα λευκά, χαμηλά ερυθρά και ότι έχει ερλιχίωση. (ασθένεια που κολλάτε από μολυσμένο τσιμπούρι) και να πάρω κάτι άλλα χάπια. Για μια δυο μέρες η σκύλα ήταν καλύτερα, μετά πάλι τα ίδια. Την σκύλα την είχαμε ταράξει στα χάπια και στις ενέσεις. Ήταν κακοδιάθετη, μας γρύλιζε συνέχεια, για να της δώσουμε ένα χάπι τα χέρια μου γινόταν καινούρια. Την ξανακάνουμε εξετάσεις και παίρνω τις πρώτες που είχε κάνει. Εκεί παρατήρησα ότι ενώ όλα ήταν εκτυπωμένα κανονικά από εκτυπωτή, (λευκα, ερυθρά, αιματοκρίτες κτλ) το τεστ ερλιχιωσης θετικό το είχε γράψει με στυλό. Δεν έδωσα και πολύ σημασία. Την άλλη μέρα μου λέει ανέβηκαν κι άλλο τα λευκα. Να την πας για ακτινογραφίες και υπέρηχο να δούμε τι συμβαίνει. Την πάμε και βγαίνουν όλα πεντακάθαρα. Να μην μπορούμε να βρούμε τι σκατά έχει η σκύλα, γιατί μου έλεγε αυτή ότι δεν δικαιολογείται να παίρνει αυτή την αγωγή και να μην γίνεται καλύτερα και να κουτσαίνει. Αρχίζουμε πιο βαριά αγωγή.

Και έρχεται η χθεσινή η μέρα που αποφασίζουμε να αλλάξουμε γιατρό με την αδερφή μου, να πάρουμε και μια άλλη γνώμη. Την πιάνει από εδώ, την πιάνει από εκεί. Την τεντώνει, την μαζεύει, την κουλουριάζει, φλάμπερ την έκανε την σκύλα. Μετά από αυτά το πόδι της γιατρεύτηκε. Ένα απλό πιάσιμο ενός μυ ήταν που απλά ήθελε λίγο τρίψιμο - φυσιοθεραπεία τύπου. Την παίρνει αίμα και κάνει ένα τεστ ερλιχίωσης μπροστά μας, να το φανταστείς σαν τεστ εγκυμοσύνης την όλη διαδικασία. Μετά από λίγο τον ακούω να λέει στην αδερφή μου ότι το τεστ ερλιχιωσης βγήκε αρνητικό και μας το έδειξε. Μας εξήγησε και αναλυτικά πως λειτουργεί αυτό το τεστ και τι θα έπρεπε να μας δείξει άμα ήταν τελικά θετικό. Επίσης μας τόνισε ότι και πριν ένα χρόνο να είχε ερλιχίωση και να γιατρεύτηκε πάλι θετικό θα έβγαινε Την κάνει και έναν υπέρηχο και βλέπει ότι η σκύλα είχε μια απλή ουρολοίμωξη η οποία, επειδή τόσο καιρό δεν έπαιρνε την κατάλληλη αγωγή είχε προχωρήσει άλλα θα παίρνει τα καινούρια ΚΑΛΑ χάπια και θα γίνει σε μια βδομάδα καλά.

Δηλαδή η πρώτη γιατρός
-Δεν είχε κάνει το τεστ ερλιχιωσης, απλά το συμπέρανε
-Ενώ δεν είχε κάνει το τεστ, έγραψε ότι το έχει κάνει
-Είπε ψέματα ότι το έκανε, ενώ αν έλεγε ότι απλά το συμπέρανε θα τις λέγαμε να κάνει και άλλες εξετάσεις για να σιγουρευτούμε
-Της έδινε της σκύλας λάθος αγωγή, η οποία και ήταν άχρηστη, και την ταλαιπωρούσε, και άφηνε την ουρολοίμωξη να προχωρήσει

Μωρή καριόλα γαμώ το μουνί που σε πέταγε, δεν ξέρω τι τσιμπούκια έκανες για να την βγάλεις την σχολή σου, αλλά άμα έρθω εκεί θα σου βάλω φίμωτρο, θα σου ξυρίσω το κεφάλι για να σου πιω το αίμα και θα σου χώσω στο κώλο ότι χάπια και ενέσεις έβαλες στη σκύλα μου. Μακάρι να έιχα τα λεφτά να σε κυνηγήσω βρώμα, άλλο κακό να μην κάνεις σε άλλα σκυλιά όπως έκανες στη δική μου. Άθλια. Σκουπίδι. Να μείνεις σπίτι και να μην κάνεις τίποτα. Επικύνδυνα ηλίθια χαζοβιόλα γκόμενα.

Κι εγώ κάνω λάθη στην δουλειά μου αλλά έχω τα αρχίδια να τα παραδεχτώ και να τα διορθώσω. Δεν λέω ψέματα, γιατί παίζω με του καθενός τα λεφτά, πόσο μάλλον όταν έχεις να κάνεις με την υγεία, έστω και ενός ζώου. Η Μπουμπού ήδη σήμερα είναι καλύτερα. Προχωράει μια χαρά και άρχισε να τρώει.

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

κάτι για τα ευκόλως εννοούμενα...

Δεν σας το έχω πει αλλά παράλληλα με το μπλογκ ξεκίνησα και το τουίτερ. Είναι ωραία έχει πλάκα. Κάν' τε κι εσείς άντε. Θα σου ποστάρω ένα τουιτ τώρα (καμία σχέση με τα κλασσικά τουιτς μη σε μπερδέψω κιολας). Λίγο κλισεδούρα και παιδικό, το ξέρω, αλλά μου άρεσε. Πάρτο

On Friday 12th November 2010 @EpicTweets said

I’m SKINNY, so I MUST be anorexic.

I’m EMO, so I MUST cut my wrists.

I’m BLACK, so I MUST carry a gun.

I’m HISPANIC, so I MUST be dirty.

I’m ASIAN, so I MUST be smart.

I’m NOT LIKE EVERYONE ELSE, so I MUST be a loser.

I’m JEWISH, so I MUST be greedy.

I’m ARAB, so I MUST be a terrorist.

I SPEAK MY MIND, so I MUST be a b●tch.

I’m RELIGIOUS, so I MUST shove my beliefs down your throat.

I’m an ATHEIST, so I MUST hate the world.

I DON’T HAVE A RELIGION, so I MUST not have morals.

I’m REPUBLICAN, so I MUST not care about poor people.

I’m DEMOCRAT, so I MUST not believe in being responsible.

I’m JAMAICAN, so I MUST smoke weed.

I am LIBERAL, so I MUST be gay.

I’m SOUTHERN, so I MUST be white trash.

I TAKE ANTI-DEPRESSANTS, so I MUST be crazy.

I’m a GUY, so I MUST only want to get into your pants.

I’m IRISH, so I MUST have a bad drinking problem.

I’m INDIAN, so I MUST own a convenient store.

I’m AFRICAN, so I MUST dance around a fire screaming like a savage.

I’m a CHEERLEADER, so I MUST be a whore.

I’m PREPPY, so I MUST shun those who don’t wear Abercrombie & Hollister.

I’m A DANCER, so I MUST be stupid, stuck up, and a whore.

I WEAR SKIRTS, so I MUST be a slut

I’m a PUNK, so I MUST do drugs

I’m YOUNG, so I MUST be naive.

I’m RICH, so I MUST be a conceited snob.

I WEAR BLACK, so I MUST be gothic.

I’m BLONDE, so I MUST be a stupid ditz.

I’m WHITE GIRL, so I MUST be a nagging, steal-your-money kind of girlfriend.

I’m CUBAN, so I MUST spend my spare time rolling cigars.

I’m MEXICAN, so I MUST have hopped the border.

I’m NOT A VIRGIN, so I MUST be easy.

I FELL IN LOVE WITH A MARRIED MAN, so I MUST be a home-wrecking whore.

I’m a TEENAGE MOM, so I MUST be an irresponsible slut.

I’m POLISH, so I MUST wear my socks with my sandals.

I’m ITALIAN, so I MUST have a big c●ck.

I GOT A CAR FOR MY BIRTHDAY, so I MUST be a spoiled brat.

I’m ALWAYS SMILING AND LAUGHING, so I MUST have a great life.

I’m PRETTY, so I MUST not be a virgin.

I HAVE STRAIGHT A’S, so I MUST have no social life.

I DYE MY HAIR CRAZY COLORS, so I MUST be looking for attention.

I DRESS IN UNUSUAL WAYS, so I MUST be looking for attention.

I’m a MODEL, so i MUST be stuck up and a b●tch.

I’m INTO THEATRE & ART, so I MUST be a homosexual.

I’m a VEGETARIAN, so I MUST be a crazy political activist.

I HAVE A BUNCH OF GUY FRIENDS, so I MUST be sleeping with them.

I HAVE A BUNCH OF GIRLS WHO ARE FRIENDS, so I MUST be gay.

I HAVE BIG BOOBS, so I MUST be a hoe.

I’m COLOMBIAN, so I MUST be a drug dealer.

I WEAR WHAT I WANT, so I MUST be a poser.

I’m RUSSIAN, so I MUST be cool and that’s how Russians roll.

I’m GERMAN, so I MUST be a Nazi.

I HANG OUT WITH GAYS, so I MUST be GAY TOO.

I’m BRAZILIAN, so I MUST have a BIG BUTT.

I’m PUERTO RICAN, so I MUST look good and be conceited.

I’m SALVADORIAN, so I MUST be in MS 13.

I’m POLISH, so I MUST be stupid.

I’m HAWAIIAN, so I MUST be lazy.

I’m a STONER, so I MUST be going in the wrong direction.

I’m a VIRGIN, so I MUST be prude.

I’m a FEMALE GAMER, so I MUST be ugly or crazy.

I’m BLACK, so I MUST love fried chicken.

I’m GAY, so I MUST have AIDS.

I’m a LESBIAN, so I MUST have a sex-tape.

I’m BI, so I MUST think every girl I see is hot.

I’m BLACK, so I MUST have a big dick.

I’m a HOOKER, so I MUST have crabs.

I DO DRUGS, so I must be making nothing of myself in life.

I’m SHORT, so I must be a MIDGET.

I’m FRENCH, so I MUST eat frogs.

I’m BI, so I MUST like every guy I see.

==>Stop Judging<==

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Θα πάω να ξεκουράσω τα Manolo μου.

Έχω κάτι ρε παιδί μου που δεν μπορώ κάποια πράγματα. Ένα από αυτά είναι η δηθενιά. Δήθεν είναι ο άνθρωπος για μένα που λέει πράγματα απλά για να τα λέει, και ντύνετε κάπως απλά για να ντύνετε κάπως. Δήθεν είναι το κυνήγι εντυπώσεων. Δήθεν είναι η Αριστοτέλους που θα πας στη καφετέρια για να κάνεις πασαρέλα. Δήθεν είναι το Times που μία απλή Τετάρτη βράδυ μοιάζει με Χριστούγεννα.

Μου έρχεται ένα mail από ένα καφέ. Δεν έχω ιδέα πως βρήκε το mail μου και προσπαθούσε με κάποιο τρόπο να μου μεταδώσει το κλίμα του μαγαζιού ώστε να με πείσει να πάω κι εγώ εκεί.

"Δικηγόροι, επιχειρηματίες, άνθρωποι της αγοράς, ωραίες γυναίκες, στιλάτοι νεαροί συνθέτουν το πάζλ των πελατών. Γνωστές κυρίες των κοσμικών σελίδων ξεκουράζουν τα ... Manolo τους μετά το πολύωρο shopping. Πολιτικοί κλείνουν deals. Επιχειρηματίες κάνουν gentleman agreements. Δημοσιογράφοι από το χώρο του αθλητισμού συζητούν τα τελευταία νέα των ομάδων τους με τα ανάλογα πειράγματα, και όλοι ανεξαιρέτως επιδίδονται στα αγαπημένα τους «σπορ»: φλερτ και gossip!

Από τις 7 το πρωί ως αργά το βράδυ, με πλάσμα οθόνες που μεταδίδουν πάρτι και αγώνες δημιουργούν μια εκρηκτική ατμόσφαιρα. Κούσκουρα και Μητροπόλεως γωνία. Ζέστη, traffic και άρωμα espresso όπως δεν τον έχετε ξαναπιεί. Από νωρίς το πρωί ο Θωμάς θα σας σερβίρει στο λεπτό το καλύτερο cappuccino της πόλης. Ενώ το βράδυ παρέα με ένα cocktail που θα σας φέρει ο Αντώνης ρωτήστε τον και για το ανέκδοτο της ημέρας."

Είδες και Sex & the City και μου έμαθες και τα Manolo. Αι μαρή.

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Τι να μου κλάσει το νεξτ τοπ μοντελ.

Που λες ο Φου μια μέρα θα γίνει διάσημος φωτογράφος.

Μέχρι να τα καταφέρει εγώ θα τον βοηθάω όπως μπορώ. Κατά καιρούς έχει διάφορα θέματα και με κάνει το μονδέλο του για να τα πραγματοποιήσει. Σου ακούγεται κουλ ε? Είναι, αλλά όχι με τον τρόπο που το φαντάζεσαι. Τα μονδέλα του Φου δεινοπαθούν. Στην πρώτη που κάναμε με έβαλε να κάνω σεκς με μια κοπέλα σε ένα τραπέζι, ένα κρεβάτι και μια μπανιέρα...ναι προσποιήθηκα. Την επομένη με έβαλε να φορέσω ένα ροζ φουστάνι δύο νούμερα μικρότερο (δεν μπορούσα να ανασάνω) και από κάτω μου ήταν ένας με αίματα και μαχαίρια και έκανε πως με πετσόκοβε ενώ... πως να το πω... χαιρότανε. Την τρίτη είχαμε το θέμα γέννηση. Εμένα με έβαλε να γεννιέμαι μέσα από την γη. Γαμάτο ε? Για σκάψε εσύ μισή ώρα για να χωρέσεις σε μια τρύπα, και ενώ σκάβεις να πετάγονται κάθε είδους ζωύφια και μετά να πρέπει να μπεις γυμνός εκεί μέσα.

Αποφάσισε που λες νέο θέμα. Τον θάνατο. Εγώ θα είμαι το πτώμα του πνιγμού. Ξυπνήσαμε 630 η ώρα και φεύγουμε για Επανωμή (ένα παραθαλάσιο μέρος κοντά στη Θεσσαλονίκη). Εγώ ήθελα πιο αργά για να κοιμηθώ ένα Σάββατο που έχω και να σπάσει και λίγο το κρύο αλλά θα είχε πρόβλημα λέει με το φως και ότι οι μαύροι κύκλοι που θα είχα θα ταίριαζαν με τον κονσεπτ. Δεν αντέδρασα. Φοράω κάτι χάλια ρούχα και πάω να μπω μέσα στη θάλασσα. Με το που κάνω το πρώτο βήμα και βρέχομαι αρχίζω να το ξανασκέφτομαι. 6 βαθμούς στο νερό πάνω κάτω. Μετά από κανα 5λεπτο λέω

-Φου είσαι σίγουρος;
-Ναι πρώτα θα πνιγείς και μετά θα σε ξεβράσει το κύμα.
-Α, σαν την μικρή Αννούλα που πήγε Μύκονο.

Και κάνω να μπω μέσα και να μην μπορώ να πάρω ανάσα από το κρύο νερό. Μέσα στο θέμα σκέφτομαι. Βουτάω εκεί με βγάζει κανα δυο και βγαίνω στην ακτή να πεθάνω κι εκεί. Αρχίζει αυτός να με πετάει άμμο και φύκια. Αι σιχτίρι τελείωνε. Έτρεμα και φώναζα σαν το ηλίθιο. Όχι και τίποτα, είμαι και κρυουλιάρης. Πήγα και άλλαξα ρούχα μετά στη παραλία. Είχε και κάτι ψαράδες εκεί, ελπίζω να μη με παρεξήγησαν αλλά δεν μπορούσα να κάνω ούτε ένα βήμα παραπάνω για να πάω στο αμάξι να αλλάξω. Μετά πήγαμε σε κάτι θάμνους και πέθανα κι εκεί για να γεμίσουμε το φιλμ. Έκανα και την τεχνική της σπασμένης κούκλας. Μαλάκα τι κουνούπι και κακό. Θα μπορούσα να πεθάνω στα αλήθεια με τόσο τσίμπημα. Στο τέλος ήμουνα πουά απ'τα τσιμπήματα και μου έτρεχε κι η μύξα απ' το κρύο.

Θα ξανακάνουμε λέει ένα με αίματα. Ελπίζω να μην έχει και σπέρμα. Τον φοβάμαι λίγο.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Backstage

Που λες τα πράγματα είναι λίγο φλου ακόμα στην ομάδα. Το καλό είναι ότι διαλέξαμε έργο. Θα ανεβάσουμε "Το σώσε" του Μαικλ Φρειν. Καλό έργο, μία φαρσοκωμωδία είναι, δεν περνάει κάποιο μήνυμα (δυστυχώς για μένα), έχει σαν σκοπό του απλά να γελάσει ο κόσμος. Να μου πεις βέβαια στην καθημερινότητα μας σήμερα, καμιά φορά χρειάζεται να βλέπεις και κάτι που θα σε κάνει απλά να περάσεις καλά, χωρίς να σε προβληματίσει παραπάνω.

Υπάρχουν κάποια θέματα ακόμα. Για παράδειγμα στην ομάδα στην αρχή ήμασταν 12 άτομα, μετά γίναμε 15, μετά γίναμε 18 και την Πέμπτη που θα γινόταν η διανομή φτάσαμε τους 20. Μπαινοβγαίνει συνέχεια κόσμος, και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γίνεται αυτό, καθώς το έργο έχει μόνο 9 ρόλους. Τουλάχιστον οι άντρες είμαστε 7 και οι αντρικοί ρόλοι είναι 5. Στις κοπέλες είναι το θέμα που είναι καμιά δεκαπενταριά και οι ρόλοι είναι 4. Αλλά από ότι κατάλαβα θέλει να δοκιμάσει κάποια πράγματα πριν αποφασίσει οριστικά που θα δώσει τους ρόλους. Βέβαια θα μου πεις γιατί δεν διάλεξε ένα έργο με πιο πολλούς ρόλους... Και αφού διάλεξε ένα έργο με τόσους λίγους, γιατί συνεχίζει να φωνάζει κόσμο... Έλα μου ντε! Θα δείξει. Θα κάνει πάντως και διπλές διανομές. Δηλαδή, επειδή θα παίξουμε αρκετές παραστάσεις, ένα ρόλο στη μία παράσταση θα τον παίζει ένας, στην άλλη άλλος. Πάντως είμαι λίγο επιφυλακτικός με το όλο θέμα.

Για να σου δώσω λίγο να καταλάβεις τι γίνεται στο έργο. Είναι μία επαγγελματική θεατρική ομάδα, οι οποίοι ανεβάζουν μία παράσταση και κάνουνε τουρνέ. Στο έργο παρουσιάζεται η γενική πρόβα των ηθοποιών αυτών (1η σκηνή), το τι συμβαίνει στα παρασκήνια του έργου (2η σκηνή) και τι συμβαίνει μπροστά στην σκηνή (3η σκηνή), ενώ και στα τρία μέρη τα πάντα πάνε κατά διαόλου. Το έργο είναι δύσκολο γενικά να παιχτεί, γιατί έχει υψηλές απαιτήσεις, και από άποψη σκηνικών αλλά και από άποψη συγχρονισμού των ηθοποιών. Σε προκαλεί ρε παιδί μου, όταν το διαβάζαμε φώναζε το κείμενο "αν τολμάς ανέβασε με". Το έργο έχει γίνει και ταινία, την Τρίτη το είδαμε. Ξεκαρδιστικό, αλλά ψιλοπελαγώσαμε όλοι γιατί έχει πάρα πολλές απαιτήσεις.

Προς το παρόν εμένα μου έδωσε τον Γκόρντον (και λέω προς το παρόν γιατί τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα). Αχ, είμαι πολύ γαμάτος. Ο Γκόρντον είναι ηθοποιός κοντά στα 50 τύπου, ο οποίος είναι αλκοολικός, και υποδύεται ένα διαρήκτη. Δηλαδή εγώ, θα παίξω έναν πενηντάρη αλκοολικό ηθοποιό που υποδύεται έναν εβδομηντάρη διαρρήκτη. Ναι παράξενο, αλλά αυτή είναι η πρόκληση. Οι άλλοι μου λένε ότι τα πάω καλά, αλλά δεν ξέρω ακόμα..

Ίδωμεν

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Ναι βγήκα λίγο παραπάνω.

Που λες η προηγούμενη βδομάδα μου ήρθε κουτί. 2 αργιούλες μια χαρά. Έχω ξεκολοθεί να βγαίνω έξω, έχω γνωρίσει του πούστη τον κόσμο. Είμαι πολύ καλά, γενικότερα, αν εξαιρέσεις μια μαλακία που με έπιασε τις προάλλες και ήθελα να μοιραστώ. Χαίρομαι που σε έχω εδώ πραγματικά. Ότι μου κατέβει στο λέω. Η αλήθεια είναι ότι έχω αρχίσει να σε βλέπω κάπως. Σαν ευθύνη ρε παιδί μου, ώρες ώρες με βαραίνει το ότι έχω καιρό να κάνω ποστ, αλλά δεν βρίσκω κάτι να σου πω μάλλον, για αυτό. Να ξέρεις όμως σε διαβάζω, όχι από υποχρέωση αλλά γιατί μ' αρέσει. Δεν σου αφήνω πάντα σχόλια, ξέρω μαλακία, απλά είμαι καλός "ακροατής" τις περισσότερες φορές.

Ο λόγος που ποστάρω σήμερα είναι για ένα μέρος που ανακάλυψα πρόσφατα, το στέκι μεταναστών. Δεν θα σου πω ιστορικά και τέτοια αυτά θα τα διαβάζεις εδω. Εγώ θα σου πω τη δική μου βέρζιον. Είναι ένα μέρος στην Ερμού 23 (κοντά στη Βενιζέλου) στον πρώτο όροφο που λες που έχει το δικό του καφέ μπαρ όπου έχει πολύ φθηνά ποτά και φαγητά. Τα φαγητά από διάφορες κουζίνες του κόσμου ανάλογα την βραδιά. Είναι πολυπολιτισμικό. Επίσης έχει πολλές αίθουσες διδασκαλίας, όπου σε αυτές βοηθάς τους ανθρώπους αυτούς να μάθουν ελληνικά και άλλα πράγματα. Οι άνθρωποι φιλικότατοι, όλοι γινόμαστε μια παρέα εκεί. Τέλος με το να πηγαίνεις εκεί εκτός του ότι κάνεις οικονομία (σιριουσλι 4 ευρώ το ποτό), βοηθάς και κάποιους ανθρώπους.
"Φιλανθρωπία" μέσω πάρτι και χωρίς την Βαρδινογιάννη.
Όσομ!!!

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Leave myself behind

Αυτή τη στιγμή που γράφω είμαι εξαντλημένος σωματικά. Με έχει πιάσει και ένας ψιλοντρουβρουτζας. Διάβασα και αυτό το ποστ

Είναι σαν να το έχω ξεχάσει ξέρεις. Κι αν έχω γνωρίσει κόσμο. Κατά καιρούς συναντάω και άτομα με τα οποία θα μπορούσα να προχωρήσω συναισθηματικά. Αλλά νιώθω μετέωρος. Σαν να μην έχω κάποια βάση να το στηρίξω όλο αυτό. Δεν νομίζω να γίνομαι κατανοητός. Δεν ξέρω αν θέλω κιόλας.

Όλοι κατά κάποιο διαφορετικό τρόπο για αυτό ζούμε, τουλάχιστον έτσι μου είπε. Τι κι αν κάνω προσπάθειες να μην πληγώσω ανθρώπους που αγαπώ. Τους φυλακίζω στα δικά τους όνειρα, και μαζί τους φυλακίζομαι κι εγώ, επιλέγοντας ασφαλείς δρόμους που δεν θα πονέσουν, τουλάχιστον όχι αυτούς.

Αύριο θα είμαι καλύτερα στο υπόσχομαι. Καληνύχτα

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Και δεν βρίσκω καμιά φωτογραφία με μπλεγμένα μπούτια...

Γενικότερα δεν θέλω να μιλάω και πολύ για τα σεξουαλικά μου - ερωτικά μου μέσω του μπλογκ, εκτός αν γίνει και κάτι άξιο αναφοράς. Θυμάσαι που σου είπα ότι συμβαίνουν διάφορα αυτές τις μέρες, ε; Πάρε να 'χεις.

Πριν κανένα δίμηνο περίπου γνώρισα έναν τύπο, ας πούμε Τάσο. Ο Τάσος γλυκύτατο παιδί, αρκουδιάρικο, όπου ερχόταν από την πόλη του για διακοπές εδώ, και είπαμε να γνωριστούμε κιόλας. Ενώ η όλη φάση, από το ίντερνετ, ξεκινούσε άκρα σεξουαλική, τελικά αποδείχτηκε μία αξιόλογη φιλική σχέση. Τίποτε το σεξουαλικό δηλαδή δεν συνέβη από κοντά. Είχε αγάπη για ένα συγκεκριμένο μαγαζί, το οποίο εγώ αντιπαθούσα και δεν τον πήγα ποτέ.

Πριν καμιά δυο βδομάδες περίπου γνωρίζω στο ρόμεο έναν τύπο, ας πούμε Τάκη. Ο Τάκης επίσης αρκουδιάρης, ανταλλάξαμε καμιά 10αρια μηνύματα. Έρχεται η προηγούμενη Τετάρτη όπου τον ρωτάω πότε έχει ρεπό, καθώς δουλεύει βράδια, για να πάμε για καφέ. Μου λέει Παρασκευή, αλλά τελικά Παρασκευή εγώ ήθελα να πάω για ψώνια και δεν βγήκαμε.

Μπαίνω το Σάββατο στο ρόμεο και μου μιλάει ο , ας πούμε Θανάσης, ετών 34 στο νικ. Μπαίνω στο προφίλ και βλέπω ετών 39. Ήθελε να πάω σπίτι του, και του είπα όχι να πάμε για ένα ποτό την επόμενη μέρα πρώτα και βλέπουμε.

Και έρχεται η Κυριακή...

Συναντάω τον Θανάσης34 που δηλώνει 39 και είχε φάει τα λυσακά του να πάει σε εκείνο το μαγαζί που μου έλεγε και ο φίλος Τάσος. Και μου έλεγε ότι είναι το στέκι του και το αγαπά πολύ και πάει εκεί συνέχεια και και και. Στο τέλος από το πρήξιμο δέχτηκα, και πως μου ήρθε και τον ρωτάω -"Μήπως ξέρεις ένα Τάσο που το και το και το και το" - "Γιατί;"-"Γιατί μιλάει όπως εσύ για αυτό το μαγαζί."-"Ναι, είναι κολλητός μου.". Να τα μας λέω...συνεχίζει"Βασικά με λένε Ανέστη (ας πούμε πάντα) και είμαι 45" Άνθρωπος για σπίτι σκέφτομαι. Για τον Ανέστη μου είχε μιλήσει και ο Τάσος. Ο τύπος καμένο χαρτί γενικότερα τον έκοψα, παρόλα αυτά κάναμε πολύ ωραίες συζητήσεις οπότε δεν σηκώθηκα να φύγω. Ήταν και που η όλη του συμπεριφορά μου έβγαζε εμένα ένα θέλωνασεπηδήξωσανναμηνυπαρχειαυριο. Σε κάποια φάση μου αναφέρει ότι έχει και ένα συγκάτοικο, και ότι και εκείνο κάναμε μαζί με τον συγκάτοικο μου και το άλλο κάναμε με τον συγκάτοικο μου και κοινώς πολλές εμπειρίες με τον συγκάτοικο μου. Σε κάποια φάση μου αναφέρει -"Εγώ κι ο Τάκης..."-"Ποιος Τάκης;"-"O Τάκης ο συγκάτοικος μου." Και είμαι έτοιμος να πηδηχτώ απ' το παράθυρο, αλλά καθόμουν έξω σε τραπεζάκια οπότε που παράθυρο...Με τα πολλά ανακαλύπτω ότι αναφέρεται στον παραπάνω Τάκη. Και εδώ έρχεται το καλύτερο...-"Μέσα είναι ο Τάκης στο μπαρ και δουλεύει." -"Ε, αι στο διάολο"

Μίλησα και με τον Τάκη μετά, ο οποίος Τάκης είχε κι αυτός ραντεβού μες το μαγαζί.

Αυτό για να μάθω άλλη φορά να πηγαίνω για ψώνια.

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Και το όνομα αυτού

Συμβαίνουν διάφορα αυτές τις μέρες και για αυτό χάνομαι. Να προχτές είχαμε την βάφτιση του ανιψιού μου. Δεν είχε ξεκινήσει το όλο ιβεντ με τις καλύτερες προϋποθέσεις στο μυαλό μου αλλά τελικά όλα ήταν υπέροχα.

Με το που είδα την ξαδέρφη μου ετών 32 να είναι ντυμένη σαν 50 και να μου λέει "Άντε καλα ήρθατε" κατάλαβα ότι έφτασα Καβάλα. Παιδάκια παντού να τρέχουν. Συγγενείς να μου μιλάνε. Και όχι απαραίτητα κόσμος που θυμάμαι. Σε τέτοιες εκδηλώσεις έχω πάντα αγκαζέ την μάνα, για να μου κάνει update. Καθόμαστε που λες θαυμάζουμε τα ανίψια μου, βγαίνουμε φωτογραφίες γελάμε ώσπου έρχεται ο παπάς.

Μαλάκα τι παπάς ήταν αυτός. Άσε με και έτοιμος ήμουν να χειροτονηθώ. (ποιο βλάσφημος πεθαίνεις)

Ξεκινάει η βάφτιση όλα καλά, το μωρό κύριος δεν έκλαψε καθόλου. Του έδωσαν και δύο ονόματα, σαν κι εμένα, εκ των οποίων το ένα είναι και αγαπημένο όνομα γενικά. Επίσης είχα καιρό να πάω σε βάπτιση. Το ήξερες εσύ ότι τώρα βγάζουν και γλυκά? Κάτι προφιτερόλ όνειρο...4 έφαγα. Μετά τα γνωστά πήγαμε σε κέντρο, φάγαμε φαγητό κακής ποιότητας, ήπιαμε ξύδι αντί για κρασί, και κάναμε και σοσιαλαζινγκ. Πάνω στο τελευταίο ανακάλυψα ότι έχω κάτι συγγενείς, πολύ καλά τυπάκια, οι οποίοι ήταν και μακρινοί. Συμπαθέστατοι και πολύ συνεννοήσιμοι και λέω κοίτα να δεις, και κάποιοι από το σόι που ταιριάζω.

Και φυσικά στο δρόμο της επιστροφής με την μάνα και την αδερφή μπροστά το κλασσικό gossip.

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Να σου παίξω λίγο?

Δεν ξέρω αν στο έχω πει αλλά παλιά, όταν ήμουν μαθητούδι, είχα ασχοληθεί με το θέατρο για 6 περίπου χρόνια (όχι δεν έκανα την καμήλα των Μάγων από το Ιησούς στη Ναζαρέτ)...(μόνο...). Μου άρεζε πάρα πολύ, το σανίδι είναι τρελή καύλα. Τελευταία χρονιά, που δίναμε πανελλήνιες, όλοι καθόντουσαν και διαβάζανε, κι εγώ έκανα πρόβες. Του είχα τρομερή αδυναμία. Ήθελα να το συνεχίσω, εννοώ σαν δουλειά, αλλά λίγο η γκρίνια της μάνας, λίγο η λογική μου τελικά το άφησα και είπα αν θα το κάνω θα το κάνω σαν χόμπι στο μέλλον.

Τα επόμενα 10 χρόνια ακολούθησαν σπουδές με δουλειά μαζί, στρατός, δουλειά μετά πάλι σπουδές με δουλειά. Οπότε το άφησα λιγάκι και σκούριασε.

Ώσπου τον προηγούμενο μήνα το θυμήθηκα, πρίζοσα και μια φίλη, τηλέφωνα σε δήμους, σε εργαστήρια μέχρι να δω τι θα μας βολέψει καλύτερα. Βρήκαμε μια ομάδα σε ένα γειτονικό μας δήμο, που πήγε και μία άλλη φίλη μου . Πάμε λέω και βλέπουμε.

Από την εμπειρία αυτή που είχα ως νεότερος θυμάμαι ότι μία τέτοια ομάδα δημιουργεί έντονο δέσιμο μεταξύ των μελών της. Θυμάμαι το γέλιο που πέφτει στις πρόβες και το άγχος πριν βγεις στη σκηνή. Το χάος που επικρατεί στα παρασκήνια και την ανακούφιση στο τέλος.

Κάπως έτσι φαίνεται να αρχίζει και τώρα. Με το που πάτησα το πατάρι άρχισα να το χτυπάω λίγο με τα πόδια, για να ξαναθυμηθώ τον ήχο. Το' χα λίγο άγχος να σε πω... Ευτυχώς δεν διέκρινα τύπου ντίβες εκεί πέρα. Μια χαρά παιδιά σ' όλες τις ηλικίες (και πολύ gay friendly περιβάλλον). Σούπερ θα περάσουμε. Αρχίσαμε με θεατρικά παιχνίδια και αυτοσχεδιασμούς, ήδη άρχισε να μας πιάνει μαλακία...

Παράξενο είναι...15 μαλάκες που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, ξαφνικά σε βάζει μια τύπισσα να κάνεις ένα καυγά με κάποια, να βγεις μια φωτό με κάποιον άλλον, να γίνεις συνάδελφος με αυτόν, αδερφός αυτής και να σκοτώσεις εκείνη... και ξεκινά το bonding.

Ναι είμαι ενθουσιασμένος

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Μια αγαπημένη οικογένεια

Πάει καιρός τώρα που θέλω να γράψω για το εργασιακό μου περιβάλλον στο οποίο βρίσκομαι τα τελευταία 3,5 χρόνια. "Είμαστε μια πάρα πολύ δεμένη ομάδα, έχουμε πολύ καλή χημεία και αυτό νομίζω ότι βγαίνει και στον κόσμο" not.

Από τα πρώτα πράγματα που κατάλαβα ότι ήταν σημαντικά εκεί μέσα ήταν ο χρόνος. Για να καταλάβεις στο γραφείο δεν μιλάμε. -Καλημέρα -Καλημέρα -Τι κάνεις -Καλά Εσύ -Καλα. Οποιαδήποτε άλλη ανάπτυξη προσωπικής επαφής απαγορεύεται. Γιατί λέει εκεί μέσα δεν είμαστε για να κάνουμε φίλους, αλλά για να δουλεύουμε. Ούτε ριάλιτι να ήμασταν. Αλλά μπορούμε να μιλάμε για την δουλειά, όσο πιο περιεκτικά μπορούμε βέβαια. Και στα παιδιά της πρακτικής θα πρέπει να τα μαθαίνουμε τα απολύτως απαραίτητα, οτιδήποτε τους μάθουμε το οποίο δεν θα το χρησιμοποιήσουν θεωρείται χάσιμο χρόνου.

Μουσική δεν ακούμε. Γιατί αποσπάτε ο νους μας. 8 ώρες ακούς μόνο πλήκτρα, και τηλέφωνα.

Όταν πρωτοπήγα εκεί κάναμε 1 διάλειμμα ενός τετάρτου για να κάνουμε ένα τσιγάρο στο οκτάωρο. Αυτό μετά από 3 μήνες περίπου απ' όταν πήγαμε εμείς κόπηκε. Γιατί λέει χάνουμε χρόνο. Μέχρι να βγεις, να κάνεις το τσιγάρο, να ξαναμπείς, να ξανασυγκεντρωθείς πάει η προθεσμία την χάσαμε.

Μια κοπέλα που δούλευε εκεί, μια φορά ρωτούσε σε έναν πελάτη του γραφείου δικηγόρο, τι ακριβώς είναι το πληρεξούσιο. Μετά από λίγες μέρες η κοπέλα έμαθε ότι το αφεντικό μου πήρε τηλέφωνο τον δικηγόρο και του είπε να μην απασχολεί πολύ ώρα το προσωπικό του. Ο δικηγόρος έπαψε να είναι πελάτης.

Σε άλλη φάση ένα παιδί καταλάθως είχε τρακάρει έναν πελάτη (ελαφρά). Όταν τον ξαναείδε στο γραφείο άρχισε να του λέει συγνώμη και ψιλοκάναν πλάκα για αυτό το σκηνικό. Μετά φώναξε το αφεντικό μου τον υπάλληλο αυτό και του είπε ότι δεν σε πληρώνω για να κάνεις χαβαλέ με τους πελάτες.

Είχα και πολλούς συναδέλφους όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν μπορούσε να αντέξει για πολύ καιρό. Μόνο δύο αντέξαμε. Συνολικά έχουν έρθει και έχουν φύγει 11 άτομα. Επίσης τα αφεντικά μου έχουν και ένα θέμα με όσους έχουν πτυχίο. Δεν το προτιμούν. Επειδή δεν έχουν κι οι ίδιοι. 2 από τα 9 άτομα ήταν κοπέλες από την Αρμενία. Θεωρήθηκαν κατάλληλες υποψήφιες για την θέση. Δεν είχαν γνώση του αντικειμένου, δεν είχαν καμία προϋπηρεσία,δεν ήξεραν υπολογιστή, δεν ήξεραν να γράφουν ελληνικά. Συγχαρητήρια την πήρες την δουλειά. Δεν είμαι ρατσιστής ρε παιδί μου, με τις κοπέλες μια χαρά τα πήγαμε, και έχουμε κρατήσει και κάποια επαφή. Αλλά οποιοσδήποτε συνάδελφός μου είχε τα παραπάνω χαρακτηριστικά, ασχέτου προέλευσης, θα μου δημιουργούσε πρόβλημα (όχι δεν φταίω εγώ που έφυγαν)

Επίσης έχουμε και ένα θέμα με την οικονομία. Καταρχάς το χαρτί. Αν ένα φύλλο Α4 το χρησιμοποιήσουμε και δεν το χρειαζόμαστε άλλο το πετάμε. Τι κάνεις; Το πετάω; ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ; Όχι βέβαια, το γυρίζεις από την άλλη και το χρησιμοποιείς ξανά. Τα χαρτιά αυτά θα τα ονομάζεις πρόχειρα. Στο γραφείο όλα μας τα αρχεία τα έχουμε σε πρόχειρα χαρτιά. Όταν τα πάμε σε δημόσιες υπηρεσίες απλά τους δείχνουμε ποια είναι η καλή μεριά, αυτοί απλά μας κοιτάν σαν γυφτάκια. Ευτυχώς που δεν κάνουν το ίδιο και για το χαρτί υγείας... Φαντάζεσαι; Αυτό, γιατί έχω και οικολογική συνείδηση, το πήρα πιο ελαφρά, απλά τους επέβαλα αφού χρησιμοποιήσουμε και τις δύο μεριές να τα κάνουμε ανακύκλωση. Δέχτηκαν γιατί θα έπαιρναν λεφτά πίσω.

Η αποκορύφωση ήρθε όταν η αφεντικίνα μου είχε ένα βαζάκι καφέ για εσπρέσο τον οποίο δεν τον έπινε κανείς. Ε, για να μην μείνει τον έριχνε λίγο λίγο στον δικό μου τον καφέ. Τον στιγμιαίο. Στην αρχή νόμιζα απλά ότι δεν πετύχαινα τον καφέ. Σε κάποια φάση παρατήρησα ότι ο καφές μου είναι δικολόρε. Άρχισα να ρίχνω κι εγώ λίγο από τον δικό μου τον καφέ στον δικό της, τον ντεκαφεινέ.

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Ησυχία, τάξη και ασφάλεια not

Τελευταίες μέρες ήσυχα θα έλεγα. Από τότε που γύρισα από το ταξίδι μου θέλω συνέχεια να ξαπλώνω και να χουχουλιάζω. Βοηθάει και ο καιρός. Κι όμως με έχει πιάσει μια ανησυχία.

Κάτι θέλω, κάτι μου λείπει και δεν ξέρω τι. Αύριο μάλλον θα γραφτώ σε θεατρική ομάδα, πράγμα που με χαροποιεί αρκετά, αλλά δεν τρώγομαι για αυτό.

Νομίζω ότι μου λείπει μια σχέση. Πάει καιρός που είμαι ελεύθερος. Αλλά κάθε φορά που το σκέφτομαι όλο λέω πως δεν είναι καιρός ακόμα. Ακόμα έχεις πράγματα να κάνεις για την πάρτι σου. Και εκεί που πάω να το ξανασκεφτώ, εκεί αποβάλλω αυτή τη σκέψη. Αυτοάμυνα πες το, μάλλον. Θα δούμε...κάθε πράγμα στο καιρό του.

Για να καταλάβεις δέχτηκα εχθές να βγω ραντεβού με ένα παιδί το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα φύγει την άλλη βδομάδα από την χώρα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν "μια χαρά, πάμε για καφέ, αν πάει καλά σεξάκι στο δεύτερο (γιατί δεν μου έφτασε αυτό που έκανα στην Αθήνα) και μετά μην τον είδατε τον Παναή". Αλλά αυτό είναι που θέλεις τελικά; Την ασφάλεια του ότι τίποτα δεν θα προχωρήσει;

Με λες και αυτοκαταστροφικό;

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Θεσσαλονίκη --> ερωτικηποληmyass


Και που λες επέστρεψα.


Τι ωραία λιακάδα που είχε εκεί κάτω. Κρύο εδώ και βροχή. Πήγαμε στην ξαδέρφη, την κάναμε και support. Μια χαρά είναι εκεί κάτω δεν την φοβάμαι. Πήγαμε γκαζοχώρι, ήπιαμε τα ρακόμελα μας. Πήγαμε και στον κήπο του sixdogs. Φανταστικό. Κάναμε και support σε μια άλλη φίλη στα πρώτα της βήματα ως ηθοποιός. Την λάτρεψα. Πήγαμε σε ένα πάρτυ στην πλατεία Κοτζιά, περάσαμε και κάτω από το Δημαρχείο...ευτυχώς ήμασταν μέσα σε ταξί. Πήγαμε και mybar. Πήγαμε και μαγκαζέ. Τι όμορφοι άνθρωποι ρε παιδί μου. Θαρρείς πιο ελεύθεροι. Πήγα και Εξάρχεια δις. Την δεύτερη έβαλαν φωτιά σε δύο αμάξια (με συγκινείτε). Πήγα σε μία έκθεση. Είδα φίλους, γνώρισα ανθρώπους.

Αυτή τη φορά την Αθήνα την γνώρισα καλύτερα. Μάλλον γιατί αυτή την φορά δεν ήμουν ερωτευμένος. Κάποια πράγματα μου άρεσαν πιο πολύ, άλλα με χάλασαν. Την είδα τόσο αλλιώς που πρέπει να το σκεφτώ λίγο παραπάνω τελικά για το αν θέλω να μετακομίσω εκεί.

Τώρα γύρισα. Θα ξαναμπώ στην ρουτίνα μου. Θα συνηθίσω τους 14 βαθμούς και θα προσαρμοστώ στην πόλη της εχεμύθειας (ειλικρινά έτσι και ξανακούσω αυτή τη λέξη....)

ΥΓ 6 μέρες έλειψα και ξαφνικά βλέπω στον reader μου 129 καινούριες αναρτήσεις. Προσπαθώ να διαβάσω όσα μπορώ. Μου λείψατε...

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Μα τι ξέχασα, μα τι ξέχασα...

Τις τελευταίες μέρες στη δουλειά τρέχω σαν μαλάκας. Να δεις εκείνο, να κάνεις το άλλο και να προλάβεις αυτό. Δεν τα πρόλαβα όλα τελικά. Μάλωσα και το αφεντικό μου σήμερα. Γιατί αυτός φταίει που δεν τα πρόλαβα. Στο τέλος με είπε παραπονιάρη και με ρώτησε αν θέλω κάτι άλλο. Είπα ναι, να πληρωθώ.

Όχι δεν έτρεχα άσκοπα...Έπρεπε να τακτοποιήσω κάποια πράγματα πριν βγω σε άδεια. Τι λες; Πάλι άδεια; Γιατί δεν το αξίζω; Τώρα θα δεις.

Θα φύγω. Θα πάω να δω ένα σωρό φίλους, και πάνω απ' όλα την Ξαδέρφη. Θα σε πεθάνω στα με και στα σε. Θα σου ζητάω μπουγάτσα με κασέρι. Θα με βρεις να χαζεύω σαν καλό τουριστάκι, και να ψάχνω στο μετρό το κουμπί της στάσης (ναι έχει συμβεί).

Αθήνα σ' αγαπώ και μου έλειψες. Έρχομαι να παρτάρω με την πάρτι σου.

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Με εκνευρίζει όταν έχει δίκιο

Ήμουν σήμερα στο γραφείο και βαριόμουν. Μπήκα λίγο στο τουίτερ και διάβασα αυτό. Θύμωσα τόσο πολύ. 1 που η αφεντικίνα μου είχε δίκιο τελικά και 2 που μία συμμετοχή στο μπιγκ μπραδε μου φαίνεται πιο αξιοπρεπής. Άρχισα που λες να σκέφτομαι την φορολογική περίοδο του 2012.

Σαν να το βλέπω μπροστά μου. Ένα πρωί να με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε να πάω από την εφορία για να τους εξηγήσω κάτι που δεν καταλαβαίνουν. Να πηγαίνω εκεί, ένα βροχερό πρωινό Τετάρτης, να συναντάω την Miss taxes 2011, με το κλασσικό στυλ, φούστα ως το γόνατο, πουκάμισο φαρδύ και κότσο, γιατί έτσι την έμαθαν στο χωριό που ζούσε πριν δώσει για ΑΣΕΠ για μια καλύτερη ζωή, η οποία εκπλήρωσε κάθε στόχο που είχε στη ζωή της, και το μόνο που θέλει από τα 30 της θα είναι να βγει σε σύνταξη

Partaki : Καλημέρα σας
Εφοριακός : Καλημέρα
P : Είμαι το παρτάκι και με ζητήσατε
Ε : Έχουμε πρόβλημα με την δήλωση σας.
P : Παρακαλώ
Ε : Δηλώσατε 8288 εισόδημα (592Χ14)
P : Ναι
Ε : Σύμφωνα με την κάρτα σας κύριε 995685235 τα έξοδα σας όμως αγγίζουν τα 8733.14
P : Ναι αυτό γιατί....
Ε : Μη με διακόπτεται
P : Μάλιστα...
Ε : Έχουμε μία διαφορά ύψους 445.14 . Μελετήσαμε αναλυτικά την κίνηση της κάρτας σας. Με τα είδη διατροφής δεν έχουμε κάποιο θέμα. Αλλά έχουμε απορίες σχετικά με τα είδη ένδυσης και την διασκέδασης σας.
P : Πείτε μου.
Ε : Από την διασκέδαση σας παρατηρήσαμε ότι πάτε συχνά Βαλαωρίτου.
P : Αχ ναι, την αγαπώ.
Ε : Και πάτε και σε δύο μαγαζιά πιο πολύ. Το Bar me και το Enola
P : Ναι μας αρέσει πολύ.
Ε : Πιο συγκεκριμένα εκεί ξοδέψατε 231 ευρώ παραπάνω από όσα θα έπρεπε.
P : Καλά θα τους τα ζητήσω πίσω.
Ε : Που τα βρήκατε αυτά τα λεφτά.
P : Δεν είναι δικά μου
Ε : Αλλά ποιανού
P : Της σχέσης μου.
Ε : Και γιατί χρησιμοποιήσατε τη δική σας κάρτα.
P : Γιατί η σχέση μου ξεχνάει συνέχεια την κάρτα στο σπίτι. Αφήστε και είναι Τοξότης.
Ε : Αυτό θα το συζητήσουμε αργότερα.
P : Μάλιστα.
Ε : Επίσης βλέπω πολλές αγορές από σεξ σοπ.
P : Ναι με την σχέση μου μας αρέσει να παίζουμε
Ε : Με ντιλντο, λιπαντικά και σπασουαρ;
P : Ναι χρυσή μου.
Ε : Τι είναι το ντιλντο;
P : Δονητής.
Ε : (κάνει τον σταυρό της)
P : Σιγά καλό μου, να σου δώσω ένα;
Ε : Και γιατί τόσα λιπαντικά?
P : Να η σχέση μου είναι λίγο ευαίσθητη σε εκείνη την περιοχή
Ε : Χρειάζομαι συνταγή γιατρού για να το δικαιολογήσω αυτό.
P : Μήπως να σας τον φέρω να τον δοκιμάσετε κιολας
Ε : Και τόσα σπασουάρ πια
P : Ναι, δεν ήταν για μένα, δωράκια για την σχέση μου
Ε : 52 σπασουάρ?
P : 1 για κάθε βδομάδα.
Ε : Γιατί τα λερώνατε?
P : Όχι τα σκίζαμε.
Ε : Τόσο πολύ σας αρέσουν?
P : Ναι η σχέση μου έχει πολύ ωραίο κώλο
Ε : Και ο δικός μου άντρας έχει αλλά δεν κάνω κι έτσι...
P : Είναι που δεν έχετε δει του δικού μου ακόμα.
Ε : Θα πρέπει να πληρώσετε τη διαφορά σαν φόρο.
P : Μα δεν έχω λεφτά.
Ε : Να πάρετε την κάρτα της σχέσης σας.
P : Αχ δεν γίνεται.
Ε : Γιατί?
P : Την έχω βάλει στον κώλο της δική σας.
Ε : Καλά δεν ντρέπεστε λίγο.
P : Εσείς δεν ντρέπεστε, μόνο που δεν με ρωτήσατε πως το κάνουμε ακόμα. Φεύγω
Ε : Που πάτε?
P : Κάπου που δεν υπάρχουν κάρτες...Στην Αργεντινή.. ναι εκεί θα πάω
Ε : Μα...
P : Μην αγχώνεστε θα σας στέλνω κάθε βδομάδα mail με φωτό, για να μαθαίνεται τι σπασουαρ χρησιμοποιούμε.

Πέρα από την πλάκα, είναι λίγο ανησυχητικό το θέμα δεν βρίσκεις;

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Μια αλλιώτικη μέρα


Έρχεται που λες η Μπουγάτσα εχτές από το γραφείο και με πάει για καφέ στη Γαζία (πολύ ωραίο μέρος, έχω να σε πω). Αφού κάναμε catch up έρχεται ο Φου και μας ενημερώνει ότι εχτές ήταν η παγκόσμια μέρα χωρίς αυτοκίνητο και ότι η parallaxi διοργάνωνε το "Μια αλλιώτικη μέρα".

Συναντιόμαστε μαζί με τους φίλους bookcrossers (πολύ καλά παιδιά), και ξεκινάμε τσάρκες στη πόλη. Σχεδόν όλο το κέντρο είχε πεζοδρομηθεί. Προξένου Κορομηλά, Μητροπόλεως, Αλεξάνδρου Σβώλου, Ερμού και Τσιμισκή. Και παντού συνέβαινε κάτι.

Πρώτα πάμε Αριστοτέλους και επί της Μητροπόλεως είχε μία μπάντα που έπαιζε κάτι εμβατήρια και τα σχετικά. Και λέω ρε συ θα κάνω post... Πιο κάτω ήταν η χαρά του παιδιού. Τραμπολίνα, τοίχο για ορειβασία και κάτι άλλα παιδιά που παίζαν με ποδήλατα και σκειτ.




Μετά πάμε από την Προξένου Κορομηλά και εκεί είχε τα παλιά παιχνίδια (αυτά που πρόλαβα εγώ τουλάχιστον). Θυμήθηκα το τζαμί ρε φίλε...(έτσι το λέγαμε στη γειτονιά μου, 7 πέτρες σε πύργο και όποια ομάδα τα ρίξει με μία μπάλα τρέχει και προσπαθεί να ξαναστήσει τον πύργο χωρίς να τους χτυπήσει η άλλη ομάδα με την μπάλα). Εκεί που λες μου την βάρεσε και έπαιξα σχοινάκι (στις φωτό βέβαια πιο πολύ για ζεμπεκιά το κόβω).


Μετά πήγαμε από Σβώλου και πίσω από την Αγία Σοφία είχε κάποια καλλιτέχνες - γκραφίτια που έδιναν την δική τους άποψη για τις διαβάσεις της πόλης (αυτό ήταν το αγαπημένο μου)



Μετά επιστροφή Αριστοτέλους που είχαν κάτι παιδιά που τραγουδούσαν με δυο κιθάρες, και έπειτα στη Τσιμισκή όπου είχε 4 κοπέλες με τραγούδια τύπου ροζ πάνθηρα και φλαιμιτουδεμουν (xaderfi μου 'λειψες) και από πίσω οι ποδηλάτες να κόβουν βόλτες. Πολύ όμορφα

Μετά στο Καπάνι όπου είδαμε μία προβολή για την Θεσσαλονίκη και τα προβλήματα της (μετρό υποθαλάσσια κτλ) όπου κολλούσε συνέχεια και κάπου στο τέλος το κούρασε λίγο και φύγαμε. Αλλά για σένα φίλη αναγνώστρια τι βρήκα? Ξέρω ξέρω στις εποχές που ζούμε είναι επικίνδυνα. Δεν ξέρεις από που θα σου 'ρθει με τα αφροδίσια. Κουράστηκες από τα εσώρουχα που δεν σου προσφέρουν καμία προστασία. Έλα εδώ...

Αυτή ξέρει!!!

Η μέρα ήταν υπέροχη. Πραγματικά η Θεσσαλονίκη αλλιώς. Και θα μπορούσε να γίνει αν ο Έλληνας ήξερε να αξιοποιήσει αυτά που έχει. Συζητούσαμε με τα παιδιά την ιδέα της μόνιμης πεζοδρόμησης του κέντρου. Δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα. Να κάνουν πάρκινγκ στα όρια του αυτού, και όλο το κέντρο της πόλης να είναι με ποδήλατα και πεζούς. Τι είναι το κέντρο της Θεσσαλονίκης, το πολύ μισή ώρα περπάτημα (αν πας με π) από τη μία άκρη του στην άλλη. Και γιατί τόσα αυτοκίνητα ρε συ δεν καταλαβαίνω. Στην Θεσσαλονίκη είσαι. Πάς χαλαρά με το λεωφορειάκι σου και σε μισή ώρα είσαι όπου θες από το κέντρο. Στην τελική όσο πιο πολύ χρησιμοποιείς τις αστικές συγκοινωνίες, εμ μειώνεις την κίνηση, εμ δημιουργείς και την ανάγκη για αναβάθμιση τους.

ΥΓ. Ναι το ξέρω οι φωτογραφίες (εκτός από τις 2 που είμαι εγώ) είναι χάλια, αν δεν σου αρέσουν να μου πάρεις καλύτερο κινητό. μ.

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

thoughts in the end

Έρχεται μια φορά. Ξεκινάς κάτι και βλέπεις πως θα πάει. Κάτι παίρνεις κάτι δίνεις. Σταματά. Σταματά γιατί ο άλλος δεν είναι ερωτευμένος. Γιατί εσύ είσαι ερωτευμένος. Και ο καθένας συνεχίζει τη ζωή του. Πέφτεις και σιγά σιγά σηκώνεσαι.

Σε αφήνει λίγο και μετά ξεκινάς κάτι άλλο. Ξανά δίνεις ξανά παίρνεις. Σταματά. Αυτή τη φορά γιατί υπάρχει φόβος και δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Πέφτεις και σιγά σιγά σηκώνεσαι.

Μετά περνάει καιρός. Που σταματάς να επικοινωνείς. Βάζεις τοίχους και συρματοπλέγματα. Μη περάσει κανείς από εκεί. Μη σε δει κανείς. Όλα για την πάρτι σου και δεν γαμιούνται όλοι. Εσύ περνάς καλά και αυτό είναι.

Μετά ξυπνάς. Και κάτι πας να ξεκινήσεις. Και πρέπει να σπάσεις τους τοίχους και να επικοινωνήσεις. Πρέπει; Πρέπει να μιλήσεις; Να φανερωθείς; Αποφασίζεις πως ναι. Και αρχίζεις και επικοινωνείς. Και μιλάς. Ξεγυμνώνεσαι σιγά σιγά. Ο άλλος σου βάζει όρια αλλά εσύ δεν φοβάσαι πια να δείξεις τα δικά σου. Κι όταν τα φανερώνεις σκέφτεσαι κοίτα πόσο μεγάλος είμαι και πως να με χωρέσεις σε κάτι το μικρό. Και είσαι καλά με αυτό.

Αυτή τη φορά το σταματάς εσύ. Γιατί έμαθες να αγαπάς τον εαυτό σου και να μην κρύβεσαι πίσω απο αυτόν.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Reworks Festival

Που λες εχτές καθόμαστε εγώ κι φου σε μια φίλη για καφέ και μου λέει ρε συ δεν πάμε reworks απόψε. Η αλήθεια είναι ότι δεν τρελαινόμουν, αλλά αν μου γινόταν κάποια πρόταση ίσως να πήγαινα για την παρέα. Και λέω Isihtir πόσα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής γίνονται στη πόλη.

Το reworks festival έγινε στη Βιλκα (περιοχή Σφαγεία στη Θεσσαλονίκη) και ξεκινάει στις 10 το βράδυ μέχρι τις 630 το πρωί. Τέσσερα stages όπου παίζουν διάφορα είδη ηλεκτρονικής μουσικής από διάφορους καλλιτέχνες.

Που συνάντησα μία γνωστή μου και τα συζητούσαμε μου είπε ότι το φεστιβάλ έχει 3 χρόνια που γίνεται στη πόλη και ότι φέτος έχει πιο πολύ κόσμο από πέρσι. Οπότε του χρόνου σκέφτομαι ακόμα καλύτερα.

Τι με χάλασε :
  • Η δηθενιά. Πιο δήθεν πεθαίνεις.
  • Το ότι δεν ήμουν προετοιμασμένος για 6 ώρες όρθιο (αλλά με τον χορό ξεχνιέσαι)
  • 26 ευρώ είσοδος και 10 ευρώ το ποτό.
Τι μου άρεσε :

  • H Mis Kittin και η Heidi (εμείς την λέγαμε Χάιδω)
  • Οι Moderat
  • Γενικότερα το όλο σκηνικό, με τις μουσικές και τα βίντεο. Ήταν πολύ όμορφο φεστιβάλ.
Γενικότερα δεν ενθουσιάστηκα κιόλας να σε πω την αλήθεια αλλά δεν είπα και κρίμα τα λεφτά που έδωσα. Του χρόνου να πας, άμα σου αρέσει και αυτή η μουσική ειδικά.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Ρουτίνα σ' αγαπώ

Δεν ξέρω τι σκατά γίνεται το τελευταίο καιρό. Τα πάντα αλλάζουν. Είναι σαν ο κόσμος μου να αποτελείται από εξισώσεις με αγνώστους και μεταβλητές Κάθε πράξη μία εξίσωση. Ένας άγνωστος x και ένας άγνωστος y, πιόνια δύο μεταβλητών, του α και του β, άβουλα πλάσματα, παρασέρνονται από τους 2 αυτούς μαλάκες, τις μεταβλητές, και αυτοί κάθονται και το δέχονται, έρμαια των εξελίξεων.

Πριν από λίγες μέρες όπως έμαθες έφυγε μια φίλη μου. Διορίστηκε. Πάλι καλά που πήγε Αθήνα. Το έμαθε Σαββάτο πρωί και Κυριακή βράδυ έπρεπε να ήταν εκεί. Φαντάζεσαι να την είχαν στείλει Σάμο, η Νάξο. Τρέχα να προλάβεις μαλάκα. Αλλά σαν καλός x εσύ ότι σου πουν αυτοί θα κάνεις. Κάνε διαφορετικά αν θέλεις.

Να σου και ο Φου. Θέλω να φύγω λέει. Κάτσε βρε μανάρι μου να το συζητήσουμε. Και πριν προλάβω έρχεται κι η Mπουγάτσα, πιο προγραμματισμένος βέβαια αλλά για εκεί το πάει.

Που πάτε όλοι... τσούκου τσούκου, ένα ένα τα x φεύγουν. Πέρνουν μαζί τους και τα α και β και μένω εγώ, το y, μπουκάλα. Τι καλά είμασταν όλοι μαζί ένα y=αx+β. Δηλαδή τι εγώ σε σχέση με αυτά έχω μείνει ένα y=?+? Πόσο τραγικό θεούλη μου.

Πάλι καλά που έχω και το Τζοάκι και την Έφη.

Ακόμα κι η αφεντικίνα μου άλλαξε. Αρχίζει να παίρνει συνεντεύξεις από κοπέλες για πρακτική (γιατί παλιότερα μόνο αγόρια...τις κοπέλες τις ζήλευε, μην της φαν τον αντρα τον τσίφτη, το αφεντικό μου, λες κι αυτός είναι το τεκνο...άσε με σε παρακαλώ). Κάτσε βρε κοπέλα μου, αμάν κάναμε να αποδεχτούμε ότι είμαστε γκέι και εσύ εκεί να μας κόψεις την χαρά. "Όχι, εγώ κοπέλες θέλω".... Ε να...πάρε μια μούντζα κι εσύ ηλίθια....τέτοια είσαι. Μη πάρω μια χαρά σε αυτό το γραφείο.

Ήρθε κι ο γκόμενος της μάνας την Δευτέρα. Και να σου που σήμερα η μάνα σουλατσάρει με τον γκόμενο και εγώ κάθομαι και ρωτάω στο τουίτερ πως να βάλω πλυντήριο. Χαίρομαι για αυτήν δεν λέω, αλλά αυτό το σκηνικό αν μου έλεγες ότι θα συμβεί πριν 6 μήνες θα γελούσα μαζί σου.

Βασικά, στην τελική, αυτό που μου τη σπάει είναι ότι τον τελευταίο καιρό, αλλάζουν τα πάντα γύρω μου και δεν αλλάζει τίποτα σε μένα. Isihtir...Θέλω κι εγώ μια αλλαγή, γιατι;...δεν την αξίζω;

Πάω να κουρευτώ

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Εις το επανιδείν.

Είναι μια κοπέλα που είναι ξεχωριστή από όλες τις άλλες. Που δίνει σημασία μόνο σε ότι πρέπει. Που είναι ανέμελη. Που είναι πολύ κουλ. Που σου καβατζώνει συνέχεια τους αναπτήρες. Που δεν μπορείς κανείς να βγάλει άκρη με την πάρτη της. Που δεν μπορείς να την κρατήσεις κακία για τίποτα. Που είναι πάντα εκεί. Που της αρέσει να βοηθά τον αδύναμο για αυτό κάνει και αυτή τη δουλειά. Και αυτή η δουλειά την πήρε μακριά. Και θα την ξαναφέρει, και θα την ξαναπάρει και θα την ξαναφέρει.

Αθήνα μας πήρες το καλύτερο κορίτσι.

Η οικογένεια δεν σπάει ακούς. Μια γροθιά ήμασταν και έτσι θα συνεχίσουμε να είμαστε. Πας να κάνεις αυτό που θέλεις, και θα τα καταφέρεις μια χαρά (you go girl!!!), κι εμείς εδώ θα είμαστε. Μην ξεχνάς κι ότι πρέπει να προσέχω τα παιδιά σου τις Παρασκευές τα βράδια. Σ'αγαπώ και θα τα πούμε ... ΣYNTOMA


Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Κοίτα πρωί Σαββάτου τι θυμάμαι τώρα...

Πριν από λίγες μέρες είδα το Julie & Julia (το οποίο το βρήκα εξαιρετικό, και η Μέριλ έσκισε απορώ πως το πήρε το όσκαρ η Μπούλοκ) διάβασα και το blog της kihli (εξαιρετικό επίσης) και μου ήρθε στο μυαλό η μαγειρική μου.

Η μεγαλύτερη ανάγκη μου τον τελευταίο καιρό είναι η ανεξαρτητοποίηση μου. Ένα από τα πράγματα που είμαι σίγουρος ότι θα μου φανούν ξένα είναι η μαγειρική. Έχω κάνει 8 φορές μακαρόνια τις οποίες τις 7 τα λάσπωσα. Επίσης μία φορά ξέχασα να τα ανακατέψω και βγήκε ένα μακαρόνι από την κατσαρόλα. Όταν κάνω ομελέτα με πατάτες το αυγό βγαίνει συνήθως ωμό. Ανακάλυψα τους πετρολουκουμάδες. Σπεσιαλιτέ μου είναι το τοστ.

Τις προάλλες που λες αποφάσισα να κάνω έκπληξη στην μάνα και να τηγανίσω πατάτες. Της βάζω στη φριτέζα και χτυπάει το τηλέφωνο. Ξεχνιέμαι. Μετά από λίγη ώρα το θυμάμαι και πάω να δω τι συμβαίνει. Πυκνοί καπνοί σκεπάζουν την κουζίνα. Ξέχασα να ανάψω τον εξαερισμό. Κοιτάω την φριτέζα πατάτα λάδι κάνουν σετ...Μαύρα. Και ακολουθούν τα εξής το ένα μετά το άλλο χωρίς αναπνοή:

Κοιτάω την ώρα, η μάνα έρχεται σε 10 λεπτά, ανοίγω εξαερισμό, ανοίγω παράθυρο, βγάζω φριτέζα, αδειάζω φριτέζα στον νεροχύτη, και άλλοι καπνοί θεούλη μου, εξατμισμένο λάδι παντού,σκυλί να γαυγίζει, ανοίγω κι άλλο παράθυρο,καθαρίζω φριτέζα, βάζω νέο λάδι, χτυπάει τηλέφωνο, καθαρίζω πατάτα, κόβω δάχτυλο, βάζω καινούρια πατάτα, καθαρίζω νεροχύτη, καθαρίζω τοίχο απ' την λαδίλα, χτυπάει θυροτηλέφωνο ήρθε η μάνα, αποσμητικό χώρου, βγαίνει η πατάτα, ρωτάει τι συμβαίνει, απαντώ έκπληξη, καθόμαστε και τρώμε ...

και η πατάτα είναι ωμή.

Ποιος θέλει να του κάνω το τραπέζι?

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Χμμμ μόνο 10;

Που λες η τελευταία βδομάδα ήταν λίγο κάπως. Ήρθε αυτός ο φίλος από την Αθήνα που λες και τον γύριζα στη πόλη. Ναι, πήγαν καλά τα πράγματα με ένα τρόπο που χωρίς να πούμε τίποτα το συγκεκριμένο κατάλαβα πολλά. Τέλος καλό, όλα καλά. Παράλληλα γριπώθηκα κιόλας.

Αποχαιρετώ τον φίλο σήμερα, νιώθοντας καλύτερα από την αρρώστια κιόλας και πάω και κοιτώ τα μαιλ μου και μου λέει η m1rto ότι με έκανε tag. Επειδή είμαι και καινούριος δεν ξέρω και πολλά και σκέφτομαι: "Παναγία μου, και δεν πρόλαβα να σταυρώσω δάχτυλα". Έπειτα έμαθα ότι πρέπει να γράψω 10 πράγματα που αγαπώ. Πάρε να' χεις

1. Τον Moby
2. Την Tori Amos
3. Την Florence and the Machine
4. Την Μαδρίτη
5. Τον φραπέ (όλο τον χρόνο ακόμα και όταν χιονίζει)
6. Την Σαμοθράκη
7. Το θέατρο
8. Το σεξ
9. Την λογιστική
10.Το περπάτημα

Με την σειρά μου κάνω tag (Έτσι για να μάθετε) με αλφαβητική σειρά τους...


Bear
Bunnysuicides
de:coded
G_for_george
kihli
Leviathan
why_love
ZlatkoGR

Μάκια

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Άσκηση θάρρους

Καθημερινά ο μέσος άνθρωπος καλείται να αντιμετωπίσει κάποιες καταστάσεις. Το ότι καλούνται βέβαια δεν σημαίνει ότι το κάνουν κιόλας.

Πάρε παράδειγμα ένα χωρισμό μιας σχέσης με μικρή διάρκεια. Το πιο κλασσικό είναι χάνομαι και δεν παίρνω τηλέφωνο. Στο μεταξύ έχεις τσαλακώσει την περηφάνια του απέναντι ενώ σου στέλνει μηνύματα και σου ζητάει να ξαναβρεθείτε και τα σχετικά. Άλλοι, όπως εγώ, βρίσκονται με τον άλλον του λένε ξέρεις τι δεν προχωράει για αυτό και για αυτό τον λόγο, κάνουν τον άλλο να κλάψει (fact) και φεύγουν έχοντας τη συνείδηση τους καθαρή και ψυχολογία χάλια. Πριν από κανά χρόνο έμαθα ότι υπάρχει κι άλλη κατηγορία. Αυτοί που στο φέρνουν σιγά σιγά, σε μπερδεύουν συνέχεια, βάζουν τους φίλους τους στο κόλπο να σου πετάνε σπόντες, δεν σταματάν να παίρνουν ότι τους δίνεις αλλά σταματάν αυτοί να δίνουν, ανασυγκροτείσαι και φεύγεις και μετά από μισό χρόνο σε παίρνουν τηλέφωνο να σου ζητήσουν συγνώμη.

Αλλά δεν θα εξετάσω τον χωρισμό σε αυτό το ποστ, αλλά την αντιμετώπιση των δυσάρεστων καταστάσεων γενικά.

Είναι καμιά βδομάδα τώρα που περιμένω έναν από τους φίλους κάποιου που προανέφερα. Από την ώρα που έμαθα ότι θα έρθει, είχα ψιλοπανικοβληθεί. Το γεγονός ότι θα τον έβλεπα μου θύμισε άσχημα πράγματα, τα οποία από την μια για μένα τώρα δεν μετράνε τόσο πολύ, από την άλλη η μνήμη τους με ενοχλεί.

Χαίρομαι που θα τον δω, καθώς υπάρχει κι ένα στόρι στο οποίο κατά καιρούς υπήρχε ειλικρίνεια, ανταλλαγή απόψεων και όλα αυτά που σου δίνει μία φρέσκια φιλία και ανοίγει το μυαλό σου. Ωστόσο μόνο στην υποψία ότι θα αναφερόταν ο χωρισμός εκείνος, μου έφερνε δυσφορία και ήταν κάτι το οποίο δεν ήθελα να αντιμετωπίσω. Και λέω μήπως να βάλω κι εγώ τους δικούς μου φίλους αυτή τη φορά;

Κάθισα λοιπόν και είπα παιδιά θα έρθει ο τάδε και δεν θέλω να βρεθούμε μόνοι μας για αυτό και για αυτό τον λόγο, οπότε θα έρθετε κι εσείς για να μην είμαστε μόνοι και μιλήσουμε για αυτό γιατί είναι κάτι το οποίο δεν θέλω να αντιμετωπίσω. Το θέμα είναι όμως ότι κάθε φορά που το έλεγα στους φίλους μου, όλο και πιο πολύ ερχόντουσαν αυτά τα πράγματα στο μυαλό μου και με δυσαρεστούσαν. Οπότε βγαίνεις λίγο από τον εαυτό σου και τον παρατηρείς. Του δίνεις μια μούντζα και ξαναμπαίνεις μέσα σου.

Το γεγονός ότι προσπαθείς να αποφύγεις την αντιμετώπιση ενός θέματος με κάποιον άλλον, δεν σημαίνει ότι αποφεύγεις να την αντιμετωπίσεις και μόνος σου. Στην ουσία είναι μια δυσάρεστη κατάσταση που την αντιμετωπίζεις είτε μόνος είτε με παρέα. Την τελεία θα την βάλεις εσύ, όταν είσαι έτοιμος, αλλά μέχρι να την βάλεις ότι και να κάνεις δεν μπορείς να το αποφύγεις.

Άντε παρτάκι τράβα γιατί άργησες και θα τον στήσεις τον άνθρωπο. ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ. Χωρίς ασπίδα, δεν την χρειάζεσαι. Μια βαθιά ανάσα, πάρε θάρρος, φόρα τα μεγάλα σου αρχίδια. Και μη φοβάσαι να μιλήσεις για αυτό. Καλό θα σου κάνει. Στη τελική είσαι ο καλύτερος.

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Θεωρίες συνομωσίας

Άκου για να μην λες ότι δεν στα 'πα.

Καθόμουν τις προάλλες στο γραφείο ανέμελος, ανάμεσα σε ισολογισμούς και τιμολόγια, και ξαφνικά ακούω την αφεντικίνα μου να ωρύετε "έρχεται η κάρτα του πολίτη, μας παρακολουθούν, έρχεται η δευτέρα παρουσία". Δεν στο χω πει αλλά τα αφεντικά μου είναι Ορθόδοξοι ως το κόκαλο (άσε με κι έχω να κάνω ποστ...).

Την δίνω 2 λεξοτανίλ και την πιάνω κουβέντα για το θέμα. Και μου λέει "Έχει σαστίσει όλη η εκλησία με αυτό το πράγμα και μου έρχονται συνέχεια μειλ. Είναι μία κάρτα η οποία έχει την μορφή πιστωτικής κάρτας και έχει και το 666 επάνω. Σε αυτήν θα καταγράφονται όλα σου τα στοιχεία και θα αντικαταστήσει την παλιά σου ταυτότητα, σαν να μην τους έφτανε που έβγαλαν και το θρήσκευμα από την παλιά. Και πάνε λέει να την περάσουνε σαν καλό, δηλαδή συμμάζεμα τύπου ταυτότητας, αφμ, αμκα, και κτλ όλα μαζί σε μία κάρτα. Αλλά στο τέλος θα παρακολουθούνται όλες μας οι συναλλαγές, και αυτό που έκαναν τώρα με τις αποδείξεις το κάνουν για να αγανακτήσει ο κόσμος να τις μαζεύει ώστε επιβάλλοντας την χρήση της κάρτας σε κάθε συναλλαγή, να πει ο πολίτης "ουφ γλιτώσαμε και από τις αποδείξεις" και ΑΥΤΟΙ να βλέπουν τι καταναλώνουμε"

Με παραξένεψε η όλη φάση και το γκουγκλαρα.

Εδώ γράφει τι είναι η όλη κάρτα. Παράλληλα βρήκα κάτι πράγματα άστα... Κάθε θεούσα με μουστάκι που έμαθε να γκουγκλαρει, αρχίζει να μιλάει για κατάρρευση της ορθοδοξίας και για προφητείες και τι να σε πω. Χαλαρώστε λίγο.

Κάτι παρόμοιο βρήκα ότι έχει συμβεί και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και εκεί χρησιμοποιείται μόνο για να είναι κάπου καταγραμμένα τα στοιχεία αυτά. Δεν χρησιμοποιούνται για συναλλαγές, δηλαδή του τύπου αγοράζω ένα πακέτο τσιγάρα οκ δώσε μου την κάρτα σου να τα χτυπήσω. Μέχρι στιγμής προμοτάρετε σαν ένα συμμάζεμα όλων σου των αριθμών ώστε να περάσουν κάποιοι δημόσιοι φορείς στην ψηφιακή εποχή (σαν την digea, λες και αυτό τους έλειπε) . Αν τώρα πάει και παρα πέρα είναι άλλου παπά ευαγγέλιο (Αμήν).

Είδομεν...

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Don't get the blues...

Έχω γνωρίσει κόσμο που δεν έχει φίλους με τον όρο που λέω εγώ κάποιον φίλο. Για κάποιο λόγο δεν θέλει - ξέρει να τον κάνει οικογένεια. Τους λυπάμαι λίγο.

Είναι κάποιες μέρες που έχεις τις μαύρες σου... Κάποια κενά Σάββατα που κάθεσαι όλη μέρα σπίτι και γίνεσαι λίγο μελαγχολικός, γιατί τα πράγματα δεν είναι όπως θα ήθελες να είναι. Γιατί τα παντζούρια είναι κλειστά ενώ εσύ θέλεις να μπει φως μέσα. Η γιατί πιέζεσαι να συμμαζέψεις, ενώ αν δεν είχες πρηχτεί θα το έκανες άλλη ώρα. Η γιατί κάποιος χωρίς λόγο θα σου μιλήσει άσχημα.

Κάποιες μέρες στη δουλειά που θα δουλέψεις υπερωρίες και θα είσαι κουρασμένος και ιδρωμένος, και θα συναντήσεις έναν πρώην, τον οποίο πρόσφατα κατάφερες να ξεχάσεις και ήρθε σαν μαλάκας να σου τα θυμίσει όλα, πηγαίνεις μετά σπίτι και κατεβάζεις μπουκάλια.

Κάποιες μέρες που πιέζεσαι από την δουλειά σου και αποφασίζεις να παραιτηθείς. Ταυτόχρονα έχεις και εξεταστική, όρεξη για διάβασμα μηδέν, και πηγαίνεις να γράψεις με σύμμαχο 50 σκονάκια άυπνος και έχεις ψιλοφρικάρει γιατί το μάθημα το δίνεις για 8η φορά και είσαι ήδη στον 6ο χρόνο.

Κάποιες φορές που μπλέκεσαι σε φάση μακρόχρονου χωρισμού, και κάποιες άλλες που κάνεις μία επιλογή για την οποία από την μια δεν είσαι σίγουρος και από την άλλη σε φέρνει αντιμέτωπο με τις συνέπειες. Οι καλύτερες είναι που η ζωή στα έχει φέρει σκατά και εσύ προχωράς πάνω σε αυτά.

Εκεί έρχονται οι φίλοι σου. Θα σε πάρουν τηλέφωνο και να σε καλέσουν σπίτι τους για ταινία επειδή έμεινες ταπί και σου γεμίζουν ευχάριστα τη μέρα. Θα σε κάνουν πατ-πατ έστω και τηλεφωνικά στις 3 το πρωί. Θα σε πάρουν τηλέφωνο να σου πουν καλή επιτυχία. Θα σε ακούσουν να κλαις στο δωμάτιο σου και θα σου φτιάξουν χυμό με ομπρελίτσες. Θα σε βοηθήσουν να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες και θα σε συντροφεύουν στην πορεία σου. Εξάλλου όλα για καλό...

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Όταν μεγαλώσω θα γίνω...

Σήμερα πήρα τηλέφωνο τον φίλο μου τον Πέτρο για να του πω να πάμε για καφέ. Το σήκωσε η γυναίκα του και μου είπε ότι κοιμάται. Ήθελε λέει να ξεκουραστεί γιατί το βράδυ θα πήγαιναν μαζί για βραδινό μπάνιο.

Τον είχα γνωρίσει σε μία από τις πρώτες μου δουλειές και μου είχε κάνει πολύ εντύπωση το πόσο καλά με δέχτηκε στη δουλειά και το πόσο ευχάριστα περνούσε η ώρα μαζί του. Κάθε φορά που έμπαινε μία ωραία κοπέλα στο γραφείο που την θεωρούσε καλή για μένα (δεν ήξερε) αυτός μου έβγαζε την φορολογική της δήλωση και τα Ε9 της για να μου δείξει την προίκα της. Ήταν ο κύριος λόγος που υπήρχε ευχάριστο κλίμα στη δουλειά, καθώς μεταξύ άλλων ήταν και ο ισορροπιστής των πάντων. Έχει ένα απίστευτο χάρισμα που όταν σου μιλάει σου μεταδίδει τόση ηρεμία που ξεχνάς τα πάντα.

Ο Πέτρος που λες είναι μεγάλο party animal και έχει απίστευτο χιούμορ. Δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθείς μαζί του. Όλη την ώρα έξω τον πετυχαίνω καφέδες, ποτά, σινεμά, φαγητά, βόλτες στην παραλία. Μια φορά τον χρόνο παίρνει την καλή του και πάνε διακοπές. Ταϊλάνδη, Μπαλί, Νέα Υόρκη, Καλιφόρνια, Αίγυπτος, Ίμπιζα, Λονδίνο, Παρίσι, Μαλδίβες, Παρίσι, Ρώμη και πόσα ακόμα που δεν θυμάμαι.

Ο Πέτρος που λες είναι κάτι παραπάνω από 65 χρονών. Όχι δεν είναι ζάμπλουτος απλά παίρνει όσα χρειάζεται. Είναι ο μοναδικός άνθρωπος αυτής της ηλικίας που θα πήγαινα ευχάριστα διακοπές μαζί του. Είναι από αυτούς τους ανθρώπους που θα φτιάξουν μόνοι την χριστουγεννιάτικη κάρτα τους και θα σου την φέρουν αυτοπροσώπως. Ή που θα σε πάρουν τηλέφωνο να σου ευχηθούν για τα γενέθλια σου ακόμα και αν εκείνη τη στιγμή είναι πάνω σε μια καμήλα στη Σαχάρα.

Κατάλαβες μαλάκα παρτάκι... Ο άνθρωπος αυτός είναι πάνω από 65 και έχει μάθει και ρουφάει την ζωή από το μεδούλι, να είναι ευχαριστημένος με αυτά που έχει και προσπαθεί να βγάλει ότι καλύτερο από τα πάντα. Κι εσύ κάθεσαι και γκρινιάζεις που σε 3 χρόνια κλείνεις τα 30.

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

και σε λέω ρε... 27

Που λες πριν από 27 χρόνια και 9 μήνες ήμουν το πιο κουλ, το πιο γαμάτο, ευέλικτο, γρήγορο και με καλύτερο ντύσιμο σπερματοζωάριο ανάμεσα σε πολλά άλλα.

Το 27 σαν νούμερο μου αρέσει. Βέβαια να μου πεις σου άρεσε και το 26 μαλάκα... Δεν έχει σημασία έτσι κι αλλιώς. Η μέρα αυτή είναι πολύ γαμάτη γιατί είναι γεμάτη κλισέ, και πόσο τα αγαπώ τα κλισέ δεν φαντάζεσαι. Οτι επιθυμείς, να τα εκατοστίσεις, υγεία, χαρά, αγάπη, του χρόνου διπλός και εγώ απαντάω και σε σένα και σε σένα.

Απόψε που έχω γενέθλια και θα κάνω ταράτσα πάρτυ κάτω από την πανσέληνο στους ιχθύες (έχω και σελήνη στον ιχθύ αν θες να ξέρεις), παρέα με φίλους παλιούς και καινούριους. Όχι φαντάσου το λίγο. Να είσαι σε ταράτσα με θέα τα κάστρα της Θεσσαλονίκης και από πάνω πανσέληνος.

Εσύ να μου ευχηθείς:

1 να μην χάσω ποτέ τα μαλλιά μου
2 να κάνω περισσότερο σεξ
3 κάποια μέρα να γίνω ο οικονομικός διευθυντής της coca cola
4 τα 28 μου να τα γιορτάσω Αθήνα ή Μαδρίτη ή Λονδίνο (και Μπουένος Αιρες δεν με χαλάει)
5 του χρόνου να πάω Σαμοθράκη με γκόμενο.
..........
και σε σένα και σε σένα....
αυτό για το ευχαριστώ...



ΥΓ. Με έχουν πιάσει οι αγάπες μου σήμερα.

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Friends vs Relationship

Ας πούμε ότι υφίσταται μία κατάσταση, όπου υπάρχει μία παρέα (θα σε πω Α) και ένα μέλος της παρέας (θα σε πω Β) κάνει μία σχέση (θα σε πω Γ), και η Α δεν ταιριάζει με την Γ. Βασικά όχι απλά δεν ταιριάζει, σε βλέπει και αλλάζει δρόμο. Όπως καταλαβαίνεις είναι μία κατάσταση η οποία γεννά κάποια προβλήματα. Να η συνταγή για την κατάλληλη διαχείριση.

Αν είσαι στην Α μεριά : Βασικά πρέπει να κάνεις υπομονή. Όταν ένας φίλος/φίλη κάνει μία σχέση, έχει κάνει μία επιλογή την οποία εσύ πρέπει να την στηρίξεις. Το σημαντικότερο δε είναι να προσπαθήσεις να μείνεις αντικειμενικός. Δηλαδή αν ακούσεις ποτέ ότι υπάρχει πρόβλημα στη σχέση και σου ζητάτε η άποψη, γνώμη, συμβουλή θα πρέπει να την δώσεις ανεξάρτητα από την δική σου άποψη για το άτομο αυτό. Τις φορές που θα τύχει να συναντιέστε δεν θα πρέπει να κάνεις το οτιδήποτε το οποίο θα φέρει τον Β σε δύσκολη θέση, γιατί στην τελική είναι άτομο που αγαπάς.

Αν είσαι στη Β μεριά : Είσαι ο άνθρωπος που βρίσκεται στην πιο δύσκολη θέση, στην θέση που θα χρειαστεί να φέρεις τα πράγματα σε μία ισορροπία και να φερθείς διπλωματικά. Πρώτα θα πρέπει να διαχωρίσεις τα πράγματα, άλλο η παρέα σου και άλλο τα γκομενικά σου. Δεν θα πρέπει να πιέζεις τις καταστάσεις περισσότερο γιατί στο τέλος θα σκάσουν και θα σου γεννηθούν προβλήματα είτε στη μια πλευρά είτε στην άλλη. Στην τελική και τις δύο μεριές τις αγαπάς και δεν θα πρέπει να τις φέρνεις σε δύσκολη θέση. Πρέπει να καταλάβεις ότι μπορείς να έχεις και τα δύο, αλλά το καθένα ξεχωριστά. Δεν χρειάζεται να πάτε όλοι μαζί διακοπές, δεν χρειάζεται να βγαίνετε όλοι μαζί για καφέ συνέχεια, και κοινώς όσο το λιγότερο βλέπονται οι δύο μεριές τόσο το καλύτερο για σένα.

Αν είσαι στην Γ μεριά : Μανάρι μου σιριουσλι... Γκετ δε μινινγκ!!! Δεν ταιριάζουν όλοι οι άνθρωποι με όλους πως να το κάνουμε. Υπάρχουν τόσες αντίθετες μεριές, Άρης-Παοκ, Πανόραμα-Εύοσμος, Βανδή-Βίσση, έτυχε να είστε αλλού. Δεν τρέχει και κάτι να δεις τους φίλους της σχέσης σου μια φορά στο τόσο έτσι για τα τυπικά. ούτε και να αφήσεις την σχέση να βγαίνει μόνη της με την παρέα της χωρίς το καταπιεστικό να έρθω και εγώ; Καλά εσύ φίλους δεν έχεις; Δεν θέλεις να τους βλέπεις χωρίς την σχέση σου να πείτε και καμιά καφρίλα άνετα; Και το κυριότερο για να μην γίνεις εσύ τελικά το μεγαλύτερο πρόβλημα, ποτέ μα ποτέ όταν έχεις κάποιο πρόβλημα με την σχέση σου δεν πας να θάψεις την σχέση σου σε άλλα μέλη της παρέας της. Τότε τι να σου πω είσαι ντιπ ντογάνι.

Γενικότερη άποψη. Προσωπικά βρίσκω πολύ πιο υγιές να διαχωρίζεις τα πράγματα. Δεν σου λέω να γίνεις αντικοινωνικός, αλίμονο, ίσα ίσα που είναι αρκετά ενδιφέρον να γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους και να ανταλλάσεις απόψεις και τα κτλ. Αλλά όπως και να 'χει και οι φίλοι θέλουν να βλέπουν τους φίλους κάποιες φορές ιν πραιβετ, και η σχέση θέλει να βλέπει την σχέση ιν πραιβετ.

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Η Καρπουζοχαρά.



Ένα παιδί από την Κω έμαθε στην παρέα την Καρπουζοχαρά. Δες κι εσύ για να μαθαίνεις.

Παίρνεις καρπούζι, ρούμι, χυμούς, πάγο, μαχαίρι, κουτάλι, καλαμάκια και σουρωτήρι.

Από το καρπούζι κόβεις το 1/4.



Σε αυτό που έμεινε αρχίζεις και το σκάβεις μέχρι να φτάσεις στον πάτο (μην αφήσεις ούτε κουκούτσι)



Καλό θα ήταν να κάνεις και αυτό το σχήμα (βολεύει και στα καλαμάκια)



Βάζεις πάγο.



Βάζεις ρούμι.



Βάζεις χυμό.



Στο τέλος σουρώνεις και το καρπούζι ώστε να πέσει μέσα ο χυμός του.



Βάζεις και τα καλαμάκια κι έτοιμο!



Μετά ξεκινάς να πίνεις και γίνεσαι γκολ. Ιδίως άμα το καρπούζι είναι 10κιλο και πίνουν μόνο 4 άτομα



ΥΓ. Οι διακοπές τελείωσαν οργώνοντας το δεύτερο πόδι με μιά σκηνή και ένα αμάξι. Όρμος Παναγίας, Βουρβουρού, Καλαμίτσι, Κριαρίτσι (πήγα και στο Goa ακούς boy ?). Τέλειος ο Δεκαπενταύγουστος. Χρόνια πολλά σε όλους σας

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Γιατί γύρισα;

Που λες στην αρχή πήγαμε με την Μπουγάτσα μου (φίλος από τα παλιά, αδερφός, αδυναμία μου, στρειτ αλλά τι να κάνεις.) στο Πλατανίτσι. Απαίσιο το camping άσε άσε που να στα λέω... Γενικότερα δεν είμαι τιτίζης εγώ, δηλαδή και να μείνω μια - δυο μέρες με το αλάτι δεν με πειράζει. Εκεί αν παραβλέψω την μπόχαλη στις τουαλέτες, με χάλασε το ότι υπήρχε ουρά αναμονής για τις ξαπλώστρες εκτός κι αν ήθελες να πας πιο δίπλα που πληρώνεις 6 ευρώ την ξαπλώστρα. Σιριουσλι? Σε camping? Παρόλα αυτά μου άρεσε, καθώς πέρασα με την Μπουγάτσα μου χρόνο, του έλυσα και κάτι αδελφοαπορίες που είχε, του την έσπασα γιατί ήθελε βραδινό μπάνιο και εγώ κρύωνα και καθόμασταν το βράδυ και πίναμε ενώ βλέπαμε τον ουρανό.

Γύρισα, το σπίτι έρημο με ένα παστίτσιο στο ψυγείο και η μάνα κλασσικά Θάσο.

Και πάμε τώρα στη μαγεία. Ξεκινάμε Πέμπτη για Σαμοθράκη. 3 ώρες ταξίδι από Θεσσαλονίκη με αμάξι μέχρι Αλεξανδρούπολη και 2 ώρες μετά το καράβι για Σαμοθράκη. Το ταξίδι υπέροχο είδαμε και την ανατολή στο δρόμο, μόνοι μας ήμασταν, παραλίγο να ψωνιστεί και η Ξαδέρφη με έναν φορτηγατζή. Στο πλοίο έμεινα για λίγο μόνος και πήγα στον τελευταίο όροφο όπου καθόμουν και κοιτούσα την θάλασσα και άκουγα Florence. Ήρθαν κάτι παιδιά δίπλα μου που έπαιζαν κάτι τύμπανα, ήρθαν μετά οι άλλες να με βρουν κι αρχίσαμε να μπαίνουμε σιγά σιγά στο μουντ του νησιού.

Τις δύο πρώτες μέρες κάναμε βόλτες στο νησί και τρώγαμε. Όμως τρώγαμε. Πολύ ωραίο φαγητό στη Σαμοθράκη. Κατσίκια, ψάρια, γλυκά του κουταλιού, σαλάτες, γιαούρτια με μέλι και καρύδια. Όνειρο σε λέω όνειρο. Την τρίτη μέρα πήγαμε στις βάθρες για τις οποίες το νησί είναι φημισμένο. Επειδή και εγώ δεν ήξερα, βάθρα είναι η μια λιμνούλα που σχηματίζει το ποτάμι όπου μπορείς και να κάνεις μπάνιο. Αποφασίσαμε πρώτα να πάμε στη γριά βάθρα όπου ακούσαμε ότι είναι και πιο εύκολη η διαδρομή. Εμείς φυσικά πήγαμε από λάθος μονοπάτι και κάναμε τον κύκλο αλλά μας βγήκε σε καλό. Ανεβήκαμε τους κατσικόδρομους ψάχναμε το νερό και νερό δεν βλέπαμε

και σε λέω καταλήγουμε σε ένα μέρος που βλέπουμε κάποιους να κάνουν ελεύθερο camping. Να κοιμούντε γυμνοί μέσα στη φύση δίπλα από έναν μικρό καταρράκτη που έπεφτε σε μια μικρή λίμνη. Κοιτάω λίγο δεξιά και βλέπω ένα παιδί, σαν να βγήκε από την γαλάζια λίμνη. Καστανόξανθο, μαυρισμένο, γαλανομάτικο, γυμνό να έχει μόλις ξυπνήσει και αφού έκανε μία βουτιά στη λίμνη άρχισε να σκαρφαλώνει για να πάει πίσω στο “σπίτι” του. Επειδή δεν ήθελα να τους ξυπνήσω - ενοχλήσω έκανα την εξερεύνηση μου και βρήκα άλλη μία λιμνούλα πιο κάτω. Καθίσαμε εκεί, γυμνοί κι εμείς με την σειρά μας να νιώθουμε ελεύθεροι και να απολαμβάνουμε την ομορφιά των δέντρων και του ποταμού. Αργότερα αποφασίσαμε να ανεβούμε πολύ πιο πάνω, οπού συναντήσαμε κάτι παιδιά που ξύπνησαν και φτιάχναν ψωμί. Τύλιξαν ζυμάρι σε ένα κλαδί και ανάψανε φωτιά για να το ψήσουν. Να τους βλέπεις να πηδάνε σαν τα κατσίκια και να πλένονται στους καταρράκτες.

Αυτό το νησί είχε τόση ομορφιά που πονάω τώρα όταν το σκέφτομαι.

Φύγαμε από το κανονικό μονοπάτι (το οποίο μας φάνηκε πιο δύσκολο από το "λάθος" που είχαμε πάρει) και με το Τζοάκι στις πλάτες μου (πολύ λολ) αργότερα πήγαμε στη βάθρα του φονιά όπου φτάσαμε μέχρι την δεύτερη. Την τρίτη δεν την πιάσαμε γιατί (κλασικά) χαθήκαμε. Και εκεί ήταν όμορφα καθώς οι βάθρες ήταν πιο μεγάλες αλλά είχε πολύ κόσμο και μου την έσπασε λίγο μετά από εκείνο το πρωινό, οπότε εγώ και η ξαδέρφη πήγαμε πολύ πιο κάτω όπου και πάλι βρήκαμε μια λιμνούλα και έκανα μπάνιο ελεύθερος ξανά. Να αυτή είναι η δεύτερη βάθρα του φονιά.

Τώρα αν αγαπάς το πάτωμα, τα κλειδιά, την ντουλάπα, την θάλασσα και δεν αγαπάς το camping, το κρύο νερό του ποταμού, την αναρρίχηση (πρόσεχε όχι ορειβασία, έχει σκαρφάλωμα εκεί και σε κάποια σημεία είναι και επικίνδυνο) να μην πας. Εκτός αν θέλεις να πας για το φαΐ και τις πρώτες βάθρες τις ξενέρωτες έτσι για την εμπειρία. Αλλά το νησί σου προσφέρει τόση ενέργεια που κρίμα θα είναι να μην την λάβεις.

Κάτι που με στεναχώρησε όταν πήγαμε στο ιερό των μεγάλων θεών γυρνάει το Τζοάκι και μου λέει να εδώ ήταν η Νίκη της Σαμοθράκης. Σιριουσλι μπρινγκ δεμ μπακ.

Στον γυρισμό οι άλλες ήθελαν να φάνε γκούντις και έφαγα μια ξενέρα, μετά από το σαμοθρακιανό φαγητό στα γκούντις. Σπάστικα που γύρισα δεν το συζητώ. Βρήκα το νησί μου τέλος.

Όσο για την μαγεία του νησιού την περιγράφει καλύτερα ο ezak

Σαμοθράκη σου δίνω ραντεβού του χρόνου, σου υπόσχομαι να γυρίσω και αυτή την φορά θα μείνω τουλάχιστον μια βδομάδα. Θα σε μάθω καλύτερα. Αλλά σε παρακαλώ θέλω να σου έρθω με γκόμενο, ξέρεις από αυτούς τους τριχωτούς και γεματούλιδες που μου αρέσουν, και όλους μου τους φίλους και αυτοί με γκόμενο. Να κάνουμε κι εμείς μια μέρα ελεύθερο camping στα ποτάμια σου. Τόση ενέργεια που μας δίνεις μη πάει χαμένη.

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Το μαγιό μη ξεχάσω

Ήρθε και αυτή η μέρα που τους είπα στο γραφείο "αι σιχτίρ εγώ πάω διακοπές", τους σταυροφίλησα και την έκανα με ελαφρά. Το χρειάζομαι η αλήθεια είναι μετά από την φετινή φορολογική περίοδο, θέλω να γεμίσω μπαταρίες.

Οι φετινές διακοπές παραμένουν ένα ερωτηματικό ακόμα και σήμερα. Δεν έχω ιδέα τι θα κάνω Το στανταράκι είναι ότι θα πάω για 4 μέρες Σαμοθράκη και τις υπόλοιπες μέρες θα οργώνω την Χαλκιδική. Μου αρέσει που είναι τόσο φλου. Θα είμαι εγώ και οι φίλοι μου (όσοι μπορούν τουλάχιστον) με μία σκηνή παραμάσχαλα και θα πηγαίνουμε από camping σε camping.

Έλα τώρα μη μου στεναχωριέσαι. Βρε δεν θα με χάσεις. Θα πηγαινοέρχομαι συνέχεια σε λέω. Είναι κι αυτό που η μάνα φέτος θέλει να κάνει διακοπές με το ταίρι (πόσο το χαίρομαι αυτό) και πρέπει να προσέχω και τη σκύλα, αλλα θα αγκαρέψω πάλι τον φου να την προσέχει που τον αγαπάει πολύ.

Καλές διακοπές με πολύ από: γέλιο, φίλους, σεξ, έρωτα και βουτιές


Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Florence + the machine.


Σου έχω πει ότι βαριέμαι να ψάχνω. Αχ, είναι το χειρότερο μου και συνήθως προσπαθώ να το αποφύγω. Ρούχα, πράγματα, στο ίντερνετ, τα πάντα. Πριν κάτι μέρες λοιπόν ένας φίλος μου μίλησε για την Florence + the machine. Και άρχισα να το ψάχνω (μη φανταστείς δύσκολα πράγματα στου γιουτιουμπ μπήκα). Άκουσα πρώτα αυτό και λέω ρε συ νομίζω ότι τη ξέρω… Μετά άκουσα κι αυτό και ναι ρε συ την ξέρω. Μα πόσο βλαχάκι μπορεί να είμαί επειδή βαριέμαι να ψάχνω. Ο καλός μου ο Oni που σου είπα, πολύ γενναιόδωρα μου χάρισε ένα “κουμπί” το οποίο το πάτησα και κατέβηκε όλος ο δίσκος και λέω τι καλά (το έχω χάσει τώρα το κουμπί, συγνώμη)…

Και σήμερα είπα στον εαυτό μου : “ρε παρτάκι ως πότε θα παραμείνεις ένα μικρό βλαχάκι”. (άσε το έκαψα μέχρι και γουικιπιντια μπήκα). Για να μαθαίνεις και εσύ που δεν ξες άκου.

Η τραγουδίστρια είναι η Florence Welsh η οποία γεννήθηκε στις 28 Αυγούστου (και Παρθένος) του 1986 στο Λονδίνο, πήγε σε δύο σχολές όπου τα πήγε καλά ενώ είχε δυσλεξία και δυσμετρία(?) και οι κατίνες λένε ότι πάσχει και από αϋπνίες. Είχε μία κολλητή την Isa Machine όπου κάναν καλό παρεάκι και δημιουργήθηκε το όνομα Florence Robot / Isa Machine (σέριουσλι?). Μετά το αλλάξανε (απορώ γιατί) και το κάνανε Florence and the Machine. Αργότερα η Isabella την έκανε με ελαφρά, αλλά η Florence το κράτησε το όνομα γιατί έτσι ονόμαζε την μπάντα που διάλεγε για να την υποστηρίξει κάθε φορά. Δισκογραφικά έχει ξεκινήσει από το 2008 και έχει κάνει δύο άλμπουμ μέχρι τώρα και είναι ένας συνδυασμός διαφόρων μουσικών ειδών. Κοίτα να δεις... μπράβο Φλο!

Μου άρεσαν πολύ και τα βιντεοκλίπ και πάνε σετ με την φωτό μου επάνω.



Και αν δεν πείστηκες ακόμα άκου εδώ φωνή, και εσύ μικρό βλαχάκι δες πόδια

http://www.youtube.com/watch?v=TpLXQorSQe8

ΥΓ. Το γ@#$σα με τα λινκς και τις ενσωματώσεις... Από εδώ και πέρα να με φωνάζεις ΝΕΤΜΑΝ.