Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Leave myself behind

Αυτή τη στιγμή που γράφω είμαι εξαντλημένος σωματικά. Με έχει πιάσει και ένας ψιλοντρουβρουτζας. Διάβασα και αυτό το ποστ

Είναι σαν να το έχω ξεχάσει ξέρεις. Κι αν έχω γνωρίσει κόσμο. Κατά καιρούς συναντάω και άτομα με τα οποία θα μπορούσα να προχωρήσω συναισθηματικά. Αλλά νιώθω μετέωρος. Σαν να μην έχω κάποια βάση να το στηρίξω όλο αυτό. Δεν νομίζω να γίνομαι κατανοητός. Δεν ξέρω αν θέλω κιόλας.

Όλοι κατά κάποιο διαφορετικό τρόπο για αυτό ζούμε, τουλάχιστον έτσι μου είπε. Τι κι αν κάνω προσπάθειες να μην πληγώσω ανθρώπους που αγαπώ. Τους φυλακίζω στα δικά τους όνειρα, και μαζί τους φυλακίζομαι κι εγώ, επιλέγοντας ασφαλείς δρόμους που δεν θα πονέσουν, τουλάχιστον όχι αυτούς.

Αύριο θα είμαι καλύτερα στο υπόσχομαι. Καληνύχτα

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Και δεν βρίσκω καμιά φωτογραφία με μπλεγμένα μπούτια...

Γενικότερα δεν θέλω να μιλάω και πολύ για τα σεξουαλικά μου - ερωτικά μου μέσω του μπλογκ, εκτός αν γίνει και κάτι άξιο αναφοράς. Θυμάσαι που σου είπα ότι συμβαίνουν διάφορα αυτές τις μέρες, ε; Πάρε να 'χεις.

Πριν κανένα δίμηνο περίπου γνώρισα έναν τύπο, ας πούμε Τάσο. Ο Τάσος γλυκύτατο παιδί, αρκουδιάρικο, όπου ερχόταν από την πόλη του για διακοπές εδώ, και είπαμε να γνωριστούμε κιόλας. Ενώ η όλη φάση, από το ίντερνετ, ξεκινούσε άκρα σεξουαλική, τελικά αποδείχτηκε μία αξιόλογη φιλική σχέση. Τίποτε το σεξουαλικό δηλαδή δεν συνέβη από κοντά. Είχε αγάπη για ένα συγκεκριμένο μαγαζί, το οποίο εγώ αντιπαθούσα και δεν τον πήγα ποτέ.

Πριν καμιά δυο βδομάδες περίπου γνωρίζω στο ρόμεο έναν τύπο, ας πούμε Τάκη. Ο Τάκης επίσης αρκουδιάρης, ανταλλάξαμε καμιά 10αρια μηνύματα. Έρχεται η προηγούμενη Τετάρτη όπου τον ρωτάω πότε έχει ρεπό, καθώς δουλεύει βράδια, για να πάμε για καφέ. Μου λέει Παρασκευή, αλλά τελικά Παρασκευή εγώ ήθελα να πάω για ψώνια και δεν βγήκαμε.

Μπαίνω το Σάββατο στο ρόμεο και μου μιλάει ο , ας πούμε Θανάσης, ετών 34 στο νικ. Μπαίνω στο προφίλ και βλέπω ετών 39. Ήθελε να πάω σπίτι του, και του είπα όχι να πάμε για ένα ποτό την επόμενη μέρα πρώτα και βλέπουμε.

Και έρχεται η Κυριακή...

Συναντάω τον Θανάσης34 που δηλώνει 39 και είχε φάει τα λυσακά του να πάει σε εκείνο το μαγαζί που μου έλεγε και ο φίλος Τάσος. Και μου έλεγε ότι είναι το στέκι του και το αγαπά πολύ και πάει εκεί συνέχεια και και και. Στο τέλος από το πρήξιμο δέχτηκα, και πως μου ήρθε και τον ρωτάω -"Μήπως ξέρεις ένα Τάσο που το και το και το και το" - "Γιατί;"-"Γιατί μιλάει όπως εσύ για αυτό το μαγαζί."-"Ναι, είναι κολλητός μου.". Να τα μας λέω...συνεχίζει"Βασικά με λένε Ανέστη (ας πούμε πάντα) και είμαι 45" Άνθρωπος για σπίτι σκέφτομαι. Για τον Ανέστη μου είχε μιλήσει και ο Τάσος. Ο τύπος καμένο χαρτί γενικότερα τον έκοψα, παρόλα αυτά κάναμε πολύ ωραίες συζητήσεις οπότε δεν σηκώθηκα να φύγω. Ήταν και που η όλη του συμπεριφορά μου έβγαζε εμένα ένα θέλωνασεπηδήξωσανναμηνυπαρχειαυριο. Σε κάποια φάση μου αναφέρει ότι έχει και ένα συγκάτοικο, και ότι και εκείνο κάναμε μαζί με τον συγκάτοικο μου και το άλλο κάναμε με τον συγκάτοικο μου και κοινώς πολλές εμπειρίες με τον συγκάτοικο μου. Σε κάποια φάση μου αναφέρει -"Εγώ κι ο Τάκης..."-"Ποιος Τάκης;"-"O Τάκης ο συγκάτοικος μου." Και είμαι έτοιμος να πηδηχτώ απ' το παράθυρο, αλλά καθόμουν έξω σε τραπεζάκια οπότε που παράθυρο...Με τα πολλά ανακαλύπτω ότι αναφέρεται στον παραπάνω Τάκη. Και εδώ έρχεται το καλύτερο...-"Μέσα είναι ο Τάκης στο μπαρ και δουλεύει." -"Ε, αι στο διάολο"

Μίλησα και με τον Τάκη μετά, ο οποίος Τάκης είχε κι αυτός ραντεβού μες το μαγαζί.

Αυτό για να μάθω άλλη φορά να πηγαίνω για ψώνια.

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Και το όνομα αυτού

Συμβαίνουν διάφορα αυτές τις μέρες και για αυτό χάνομαι. Να προχτές είχαμε την βάφτιση του ανιψιού μου. Δεν είχε ξεκινήσει το όλο ιβεντ με τις καλύτερες προϋποθέσεις στο μυαλό μου αλλά τελικά όλα ήταν υπέροχα.

Με το που είδα την ξαδέρφη μου ετών 32 να είναι ντυμένη σαν 50 και να μου λέει "Άντε καλα ήρθατε" κατάλαβα ότι έφτασα Καβάλα. Παιδάκια παντού να τρέχουν. Συγγενείς να μου μιλάνε. Και όχι απαραίτητα κόσμος που θυμάμαι. Σε τέτοιες εκδηλώσεις έχω πάντα αγκαζέ την μάνα, για να μου κάνει update. Καθόμαστε που λες θαυμάζουμε τα ανίψια μου, βγαίνουμε φωτογραφίες γελάμε ώσπου έρχεται ο παπάς.

Μαλάκα τι παπάς ήταν αυτός. Άσε με και έτοιμος ήμουν να χειροτονηθώ. (ποιο βλάσφημος πεθαίνεις)

Ξεκινάει η βάφτιση όλα καλά, το μωρό κύριος δεν έκλαψε καθόλου. Του έδωσαν και δύο ονόματα, σαν κι εμένα, εκ των οποίων το ένα είναι και αγαπημένο όνομα γενικά. Επίσης είχα καιρό να πάω σε βάπτιση. Το ήξερες εσύ ότι τώρα βγάζουν και γλυκά? Κάτι προφιτερόλ όνειρο...4 έφαγα. Μετά τα γνωστά πήγαμε σε κέντρο, φάγαμε φαγητό κακής ποιότητας, ήπιαμε ξύδι αντί για κρασί, και κάναμε και σοσιαλαζινγκ. Πάνω στο τελευταίο ανακάλυψα ότι έχω κάτι συγγενείς, πολύ καλά τυπάκια, οι οποίοι ήταν και μακρινοί. Συμπαθέστατοι και πολύ συνεννοήσιμοι και λέω κοίτα να δεις, και κάποιοι από το σόι που ταιριάζω.

Και φυσικά στο δρόμο της επιστροφής με την μάνα και την αδερφή μπροστά το κλασσικό gossip.

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Να σου παίξω λίγο?

Δεν ξέρω αν στο έχω πει αλλά παλιά, όταν ήμουν μαθητούδι, είχα ασχοληθεί με το θέατρο για 6 περίπου χρόνια (όχι δεν έκανα την καμήλα των Μάγων από το Ιησούς στη Ναζαρέτ)...(μόνο...). Μου άρεζε πάρα πολύ, το σανίδι είναι τρελή καύλα. Τελευταία χρονιά, που δίναμε πανελλήνιες, όλοι καθόντουσαν και διαβάζανε, κι εγώ έκανα πρόβες. Του είχα τρομερή αδυναμία. Ήθελα να το συνεχίσω, εννοώ σαν δουλειά, αλλά λίγο η γκρίνια της μάνας, λίγο η λογική μου τελικά το άφησα και είπα αν θα το κάνω θα το κάνω σαν χόμπι στο μέλλον.

Τα επόμενα 10 χρόνια ακολούθησαν σπουδές με δουλειά μαζί, στρατός, δουλειά μετά πάλι σπουδές με δουλειά. Οπότε το άφησα λιγάκι και σκούριασε.

Ώσπου τον προηγούμενο μήνα το θυμήθηκα, πρίζοσα και μια φίλη, τηλέφωνα σε δήμους, σε εργαστήρια μέχρι να δω τι θα μας βολέψει καλύτερα. Βρήκαμε μια ομάδα σε ένα γειτονικό μας δήμο, που πήγε και μία άλλη φίλη μου . Πάμε λέω και βλέπουμε.

Από την εμπειρία αυτή που είχα ως νεότερος θυμάμαι ότι μία τέτοια ομάδα δημιουργεί έντονο δέσιμο μεταξύ των μελών της. Θυμάμαι το γέλιο που πέφτει στις πρόβες και το άγχος πριν βγεις στη σκηνή. Το χάος που επικρατεί στα παρασκήνια και την ανακούφιση στο τέλος.

Κάπως έτσι φαίνεται να αρχίζει και τώρα. Με το που πάτησα το πατάρι άρχισα να το χτυπάω λίγο με τα πόδια, για να ξαναθυμηθώ τον ήχο. Το' χα λίγο άγχος να σε πω... Ευτυχώς δεν διέκρινα τύπου ντίβες εκεί πέρα. Μια χαρά παιδιά σ' όλες τις ηλικίες (και πολύ gay friendly περιβάλλον). Σούπερ θα περάσουμε. Αρχίσαμε με θεατρικά παιχνίδια και αυτοσχεδιασμούς, ήδη άρχισε να μας πιάνει μαλακία...

Παράξενο είναι...15 μαλάκες που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, ξαφνικά σε βάζει μια τύπισσα να κάνεις ένα καυγά με κάποια, να βγεις μια φωτό με κάποιον άλλον, να γίνεις συνάδελφος με αυτόν, αδερφός αυτής και να σκοτώσεις εκείνη... και ξεκινά το bonding.

Ναι είμαι ενθουσιασμένος

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Μια αγαπημένη οικογένεια

Πάει καιρός τώρα που θέλω να γράψω για το εργασιακό μου περιβάλλον στο οποίο βρίσκομαι τα τελευταία 3,5 χρόνια. "Είμαστε μια πάρα πολύ δεμένη ομάδα, έχουμε πολύ καλή χημεία και αυτό νομίζω ότι βγαίνει και στον κόσμο" not.

Από τα πρώτα πράγματα που κατάλαβα ότι ήταν σημαντικά εκεί μέσα ήταν ο χρόνος. Για να καταλάβεις στο γραφείο δεν μιλάμε. -Καλημέρα -Καλημέρα -Τι κάνεις -Καλά Εσύ -Καλα. Οποιαδήποτε άλλη ανάπτυξη προσωπικής επαφής απαγορεύεται. Γιατί λέει εκεί μέσα δεν είμαστε για να κάνουμε φίλους, αλλά για να δουλεύουμε. Ούτε ριάλιτι να ήμασταν. Αλλά μπορούμε να μιλάμε για την δουλειά, όσο πιο περιεκτικά μπορούμε βέβαια. Και στα παιδιά της πρακτικής θα πρέπει να τα μαθαίνουμε τα απολύτως απαραίτητα, οτιδήποτε τους μάθουμε το οποίο δεν θα το χρησιμοποιήσουν θεωρείται χάσιμο χρόνου.

Μουσική δεν ακούμε. Γιατί αποσπάτε ο νους μας. 8 ώρες ακούς μόνο πλήκτρα, και τηλέφωνα.

Όταν πρωτοπήγα εκεί κάναμε 1 διάλειμμα ενός τετάρτου για να κάνουμε ένα τσιγάρο στο οκτάωρο. Αυτό μετά από 3 μήνες περίπου απ' όταν πήγαμε εμείς κόπηκε. Γιατί λέει χάνουμε χρόνο. Μέχρι να βγεις, να κάνεις το τσιγάρο, να ξαναμπείς, να ξανασυγκεντρωθείς πάει η προθεσμία την χάσαμε.

Μια κοπέλα που δούλευε εκεί, μια φορά ρωτούσε σε έναν πελάτη του γραφείου δικηγόρο, τι ακριβώς είναι το πληρεξούσιο. Μετά από λίγες μέρες η κοπέλα έμαθε ότι το αφεντικό μου πήρε τηλέφωνο τον δικηγόρο και του είπε να μην απασχολεί πολύ ώρα το προσωπικό του. Ο δικηγόρος έπαψε να είναι πελάτης.

Σε άλλη φάση ένα παιδί καταλάθως είχε τρακάρει έναν πελάτη (ελαφρά). Όταν τον ξαναείδε στο γραφείο άρχισε να του λέει συγνώμη και ψιλοκάναν πλάκα για αυτό το σκηνικό. Μετά φώναξε το αφεντικό μου τον υπάλληλο αυτό και του είπε ότι δεν σε πληρώνω για να κάνεις χαβαλέ με τους πελάτες.

Είχα και πολλούς συναδέλφους όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν μπορούσε να αντέξει για πολύ καιρό. Μόνο δύο αντέξαμε. Συνολικά έχουν έρθει και έχουν φύγει 11 άτομα. Επίσης τα αφεντικά μου έχουν και ένα θέμα με όσους έχουν πτυχίο. Δεν το προτιμούν. Επειδή δεν έχουν κι οι ίδιοι. 2 από τα 9 άτομα ήταν κοπέλες από την Αρμενία. Θεωρήθηκαν κατάλληλες υποψήφιες για την θέση. Δεν είχαν γνώση του αντικειμένου, δεν είχαν καμία προϋπηρεσία,δεν ήξεραν υπολογιστή, δεν ήξεραν να γράφουν ελληνικά. Συγχαρητήρια την πήρες την δουλειά. Δεν είμαι ρατσιστής ρε παιδί μου, με τις κοπέλες μια χαρά τα πήγαμε, και έχουμε κρατήσει και κάποια επαφή. Αλλά οποιοσδήποτε συνάδελφός μου είχε τα παραπάνω χαρακτηριστικά, ασχέτου προέλευσης, θα μου δημιουργούσε πρόβλημα (όχι δεν φταίω εγώ που έφυγαν)

Επίσης έχουμε και ένα θέμα με την οικονομία. Καταρχάς το χαρτί. Αν ένα φύλλο Α4 το χρησιμοποιήσουμε και δεν το χρειαζόμαστε άλλο το πετάμε. Τι κάνεις; Το πετάω; ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ; Όχι βέβαια, το γυρίζεις από την άλλη και το χρησιμοποιείς ξανά. Τα χαρτιά αυτά θα τα ονομάζεις πρόχειρα. Στο γραφείο όλα μας τα αρχεία τα έχουμε σε πρόχειρα χαρτιά. Όταν τα πάμε σε δημόσιες υπηρεσίες απλά τους δείχνουμε ποια είναι η καλή μεριά, αυτοί απλά μας κοιτάν σαν γυφτάκια. Ευτυχώς που δεν κάνουν το ίδιο και για το χαρτί υγείας... Φαντάζεσαι; Αυτό, γιατί έχω και οικολογική συνείδηση, το πήρα πιο ελαφρά, απλά τους επέβαλα αφού χρησιμοποιήσουμε και τις δύο μεριές να τα κάνουμε ανακύκλωση. Δέχτηκαν γιατί θα έπαιρναν λεφτά πίσω.

Η αποκορύφωση ήρθε όταν η αφεντικίνα μου είχε ένα βαζάκι καφέ για εσπρέσο τον οποίο δεν τον έπινε κανείς. Ε, για να μην μείνει τον έριχνε λίγο λίγο στον δικό μου τον καφέ. Τον στιγμιαίο. Στην αρχή νόμιζα απλά ότι δεν πετύχαινα τον καφέ. Σε κάποια φάση παρατήρησα ότι ο καφές μου είναι δικολόρε. Άρχισα να ρίχνω κι εγώ λίγο από τον δικό μου τον καφέ στον δικό της, τον ντεκαφεινέ.

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Ησυχία, τάξη και ασφάλεια not

Τελευταίες μέρες ήσυχα θα έλεγα. Από τότε που γύρισα από το ταξίδι μου θέλω συνέχεια να ξαπλώνω και να χουχουλιάζω. Βοηθάει και ο καιρός. Κι όμως με έχει πιάσει μια ανησυχία.

Κάτι θέλω, κάτι μου λείπει και δεν ξέρω τι. Αύριο μάλλον θα γραφτώ σε θεατρική ομάδα, πράγμα που με χαροποιεί αρκετά, αλλά δεν τρώγομαι για αυτό.

Νομίζω ότι μου λείπει μια σχέση. Πάει καιρός που είμαι ελεύθερος. Αλλά κάθε φορά που το σκέφτομαι όλο λέω πως δεν είναι καιρός ακόμα. Ακόμα έχεις πράγματα να κάνεις για την πάρτι σου. Και εκεί που πάω να το ξανασκεφτώ, εκεί αποβάλλω αυτή τη σκέψη. Αυτοάμυνα πες το, μάλλον. Θα δούμε...κάθε πράγμα στο καιρό του.

Για να καταλάβεις δέχτηκα εχθές να βγω ραντεβού με ένα παιδί το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα φύγει την άλλη βδομάδα από την χώρα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν "μια χαρά, πάμε για καφέ, αν πάει καλά σεξάκι στο δεύτερο (γιατί δεν μου έφτασε αυτό που έκανα στην Αθήνα) και μετά μην τον είδατε τον Παναή". Αλλά αυτό είναι που θέλεις τελικά; Την ασφάλεια του ότι τίποτα δεν θα προχωρήσει;

Με λες και αυτοκαταστροφικό;

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Θεσσαλονίκη --> ερωτικηποληmyass


Και που λες επέστρεψα.


Τι ωραία λιακάδα που είχε εκεί κάτω. Κρύο εδώ και βροχή. Πήγαμε στην ξαδέρφη, την κάναμε και support. Μια χαρά είναι εκεί κάτω δεν την φοβάμαι. Πήγαμε γκαζοχώρι, ήπιαμε τα ρακόμελα μας. Πήγαμε και στον κήπο του sixdogs. Φανταστικό. Κάναμε και support σε μια άλλη φίλη στα πρώτα της βήματα ως ηθοποιός. Την λάτρεψα. Πήγαμε σε ένα πάρτυ στην πλατεία Κοτζιά, περάσαμε και κάτω από το Δημαρχείο...ευτυχώς ήμασταν μέσα σε ταξί. Πήγαμε και mybar. Πήγαμε και μαγκαζέ. Τι όμορφοι άνθρωποι ρε παιδί μου. Θαρρείς πιο ελεύθεροι. Πήγα και Εξάρχεια δις. Την δεύτερη έβαλαν φωτιά σε δύο αμάξια (με συγκινείτε). Πήγα σε μία έκθεση. Είδα φίλους, γνώρισα ανθρώπους.

Αυτή τη φορά την Αθήνα την γνώρισα καλύτερα. Μάλλον γιατί αυτή την φορά δεν ήμουν ερωτευμένος. Κάποια πράγματα μου άρεσαν πιο πολύ, άλλα με χάλασαν. Την είδα τόσο αλλιώς που πρέπει να το σκεφτώ λίγο παραπάνω τελικά για το αν θέλω να μετακομίσω εκεί.

Τώρα γύρισα. Θα ξαναμπώ στην ρουτίνα μου. Θα συνηθίσω τους 14 βαθμούς και θα προσαρμοστώ στην πόλη της εχεμύθειας (ειλικρινά έτσι και ξανακούσω αυτή τη λέξη....)

ΥΓ 6 μέρες έλειψα και ξαφνικά βλέπω στον reader μου 129 καινούριες αναρτήσεις. Προσπαθώ να διαβάσω όσα μπορώ. Μου λείψατε...