Μια αγαπημένη οικογένεια

Πάει καιρός τώρα που θέλω να γράψω για το εργασιακό μου περιβάλλον στο οποίο βρίσκομαι τα τελευταία 3,5 χρόνια. "Είμαστε μια πάρα πολύ δεμένη ομάδα, έχουμε πολύ καλή χημεία και αυτό νομίζω ότι βγαίνει και στον κόσμο" not.

Από τα πρώτα πράγματα που κατάλαβα ότι ήταν σημαντικά εκεί μέσα ήταν ο χρόνος. Για να καταλάβεις στο γραφείο δεν μιλάμε. -Καλημέρα -Καλημέρα -Τι κάνεις -Καλά Εσύ -Καλα. Οποιαδήποτε άλλη ανάπτυξη προσωπικής επαφής απαγορεύεται. Γιατί λέει εκεί μέσα δεν είμαστε για να κάνουμε φίλους, αλλά για να δουλεύουμε. Ούτε ριάλιτι να ήμασταν. Αλλά μπορούμε να μιλάμε για την δουλειά, όσο πιο περιεκτικά μπορούμε βέβαια. Και στα παιδιά της πρακτικής θα πρέπει να τα μαθαίνουμε τα απολύτως απαραίτητα, οτιδήποτε τους μάθουμε το οποίο δεν θα το χρησιμοποιήσουν θεωρείται χάσιμο χρόνου.

Μουσική δεν ακούμε. Γιατί αποσπάτε ο νους μας. 8 ώρες ακούς μόνο πλήκτρα, και τηλέφωνα.

Όταν πρωτοπήγα εκεί κάναμε 1 διάλειμμα ενός τετάρτου για να κάνουμε ένα τσιγάρο στο οκτάωρο. Αυτό μετά από 3 μήνες περίπου απ' όταν πήγαμε εμείς κόπηκε. Γιατί λέει χάνουμε χρόνο. Μέχρι να βγεις, να κάνεις το τσιγάρο, να ξαναμπείς, να ξανασυγκεντρωθείς πάει η προθεσμία την χάσαμε.

Μια κοπέλα που δούλευε εκεί, μια φορά ρωτούσε σε έναν πελάτη του γραφείου δικηγόρο, τι ακριβώς είναι το πληρεξούσιο. Μετά από λίγες μέρες η κοπέλα έμαθε ότι το αφεντικό μου πήρε τηλέφωνο τον δικηγόρο και του είπε να μην απασχολεί πολύ ώρα το προσωπικό του. Ο δικηγόρος έπαψε να είναι πελάτης.

Σε άλλη φάση ένα παιδί καταλάθως είχε τρακάρει έναν πελάτη (ελαφρά). Όταν τον ξαναείδε στο γραφείο άρχισε να του λέει συγνώμη και ψιλοκάναν πλάκα για αυτό το σκηνικό. Μετά φώναξε το αφεντικό μου τον υπάλληλο αυτό και του είπε ότι δεν σε πληρώνω για να κάνεις χαβαλέ με τους πελάτες.

Είχα και πολλούς συναδέλφους όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν μπορούσε να αντέξει για πολύ καιρό. Μόνο δύο αντέξαμε. Συνολικά έχουν έρθει και έχουν φύγει 11 άτομα. Επίσης τα αφεντικά μου έχουν και ένα θέμα με όσους έχουν πτυχίο. Δεν το προτιμούν. Επειδή δεν έχουν κι οι ίδιοι. 2 από τα 9 άτομα ήταν κοπέλες από την Αρμενία. Θεωρήθηκαν κατάλληλες υποψήφιες για την θέση. Δεν είχαν γνώση του αντικειμένου, δεν είχαν καμία προϋπηρεσία,δεν ήξεραν υπολογιστή, δεν ήξεραν να γράφουν ελληνικά. Συγχαρητήρια την πήρες την δουλειά. Δεν είμαι ρατσιστής ρε παιδί μου, με τις κοπέλες μια χαρά τα πήγαμε, και έχουμε κρατήσει και κάποια επαφή. Αλλά οποιοσδήποτε συνάδελφός μου είχε τα παραπάνω χαρακτηριστικά, ασχέτου προέλευσης, θα μου δημιουργούσε πρόβλημα (όχι δεν φταίω εγώ που έφυγαν)

Επίσης έχουμε και ένα θέμα με την οικονομία. Καταρχάς το χαρτί. Αν ένα φύλλο Α4 το χρησιμοποιήσουμε και δεν το χρειαζόμαστε άλλο το πετάμε. Τι κάνεις; Το πετάω; ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ; Όχι βέβαια, το γυρίζεις από την άλλη και το χρησιμοποιείς ξανά. Τα χαρτιά αυτά θα τα ονομάζεις πρόχειρα. Στο γραφείο όλα μας τα αρχεία τα έχουμε σε πρόχειρα χαρτιά. Όταν τα πάμε σε δημόσιες υπηρεσίες απλά τους δείχνουμε ποια είναι η καλή μεριά, αυτοί απλά μας κοιτάν σαν γυφτάκια. Ευτυχώς που δεν κάνουν το ίδιο και για το χαρτί υγείας... Φαντάζεσαι; Αυτό, γιατί έχω και οικολογική συνείδηση, το πήρα πιο ελαφρά, απλά τους επέβαλα αφού χρησιμοποιήσουμε και τις δύο μεριές να τα κάνουμε ανακύκλωση. Δέχτηκαν γιατί θα έπαιρναν λεφτά πίσω.

Η αποκορύφωση ήρθε όταν η αφεντικίνα μου είχε ένα βαζάκι καφέ για εσπρέσο τον οποίο δεν τον έπινε κανείς. Ε, για να μην μείνει τον έριχνε λίγο λίγο στον δικό μου τον καφέ. Τον στιγμιαίο. Στην αρχή νόμιζα απλά ότι δεν πετύχαινα τον καφέ. Σε κάποια φάση παρατήρησα ότι ο καφές μου είναι δικολόρε. Άρχισα να ρίχνω κι εγώ λίγο από τον δικό μου τον καφέ στον δικό της, τον ντεκαφεινέ.