Να σου παίξω λίγο?

Δεν ξέρω αν στο έχω πει αλλά παλιά, όταν ήμουν μαθητούδι, είχα ασχοληθεί με το θέατρο για 6 περίπου χρόνια (όχι δεν έκανα την καμήλα των Μάγων από το Ιησούς στη Ναζαρέτ)...(μόνο...). Μου άρεζε πάρα πολύ, το σανίδι είναι τρελή καύλα. Τελευταία χρονιά, που δίναμε πανελλήνιες, όλοι καθόντουσαν και διαβάζανε, κι εγώ έκανα πρόβες. Του είχα τρομερή αδυναμία. Ήθελα να το συνεχίσω, εννοώ σαν δουλειά, αλλά λίγο η γκρίνια της μάνας, λίγο η λογική μου τελικά το άφησα και είπα αν θα το κάνω θα το κάνω σαν χόμπι στο μέλλον.

Τα επόμενα 10 χρόνια ακολούθησαν σπουδές με δουλειά μαζί, στρατός, δουλειά μετά πάλι σπουδές με δουλειά. Οπότε το άφησα λιγάκι και σκούριασε.

Ώσπου τον προηγούμενο μήνα το θυμήθηκα, πρίζοσα και μια φίλη, τηλέφωνα σε δήμους, σε εργαστήρια μέχρι να δω τι θα μας βολέψει καλύτερα. Βρήκαμε μια ομάδα σε ένα γειτονικό μας δήμο, που πήγε και μία άλλη φίλη μου . Πάμε λέω και βλέπουμε.

Από την εμπειρία αυτή που είχα ως νεότερος θυμάμαι ότι μία τέτοια ομάδα δημιουργεί έντονο δέσιμο μεταξύ των μελών της. Θυμάμαι το γέλιο που πέφτει στις πρόβες και το άγχος πριν βγεις στη σκηνή. Το χάος που επικρατεί στα παρασκήνια και την ανακούφιση στο τέλος.

Κάπως έτσι φαίνεται να αρχίζει και τώρα. Με το που πάτησα το πατάρι άρχισα να το χτυπάω λίγο με τα πόδια, για να ξαναθυμηθώ τον ήχο. Το' χα λίγο άγχος να σε πω... Ευτυχώς δεν διέκρινα τύπου ντίβες εκεί πέρα. Μια χαρά παιδιά σ' όλες τις ηλικίες (και πολύ gay friendly περιβάλλον). Σούπερ θα περάσουμε. Αρχίσαμε με θεατρικά παιχνίδια και αυτοσχεδιασμούς, ήδη άρχισε να μας πιάνει μαλακία...

Παράξενο είναι...15 μαλάκες που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, ξαφνικά σε βάζει μια τύπισσα να κάνεις ένα καυγά με κάποια, να βγεις μια φωτό με κάποιον άλλον, να γίνεις συνάδελφος με αυτόν, αδερφός αυτής και να σκοτώσεις εκείνη... και ξεκινά το bonding.

Ναι είμαι ενθουσιασμένος