Ξεσκονίζοντας κι απόψε...

Άσε με και έχω κοψομεσιαστεί. Αυτή τη στιγμή το δωμάτιο μου είναι ντεμί άδειο και ντεμί σαπουνισμένο. έχω άλλο τόσο. και ξεκίνησα απ' τις 2.

Άδειαζα συρτάρια βρήκα τα άντερα μου μέσα. Δες τι ζωγράφιζα στα 7 μου. Χωρίς παρτιτούρα (έτσι δεν λέγεται?) παρακαλώ, έβλεπα και αντέγραφα.


Βρήκα και ένα λεύκωμα που είχα κάνει στο δημοτικό. Στην ερώτηση αγαπημένης ταινίας έγραψα την μεγάλη των μπάτσων σχολή (ντρέπομαι). Επίσης εξηγήθηκαν πολλά όταν έβαλα τον Οβελίξ στην ερώτηση αγαπημένου ήρωα κόμιξ.

Το πιο γαμάτο ήταν όταν βρήκα το Game Boy μου. Γκρίζο παρατημένο μαζί με τις κασέτες από τα χελονονιτζάκια και κάτι άλλες. Με λέει μάνα το θυμάσε αυτό? Και συγκινήθηκε.

Μου το είχε πάρει και με είχε στείλει κατασκήνωση, και μου το κλέψανε. Εγώ σαν μούλικο έκλαιγα όλη την ώρα, και η μάνα δεν είχε λεφτά για να μου πάρει άλλο και στεναχωριότανε. Η τότε κολλητή της, της το έκανε δώρο για να μου το δώσει.

Πολλές οι στιγμές που ζήσαμε σε αυτό το σπίτι. Άλλες ευχάριστες, άλλες δυσάρεστες. Εδώ χώρισαν οι δικοί μου, εδώ έζησα την εφηβεία μου, εδώ γνώρισα τον εαυτό μου. Ποτέ δεν μου έλειψε η αγάπη όμως. Πάντα ήμασταν μαζί. Και θα συνεχίσουμε βασικά έτσι, απλά θα ζούμε σε ξεχωριστά σπίτια.

Αυτά. Καλή Πρωτοχρονιά θα σε πω εγώ, γιατί θα λείψω για κανά μήνα τώρα, ή όσο πάει μέχρι να μου βάλουν ίντερνετ στο σπίτι (θα επιβιώσω στο ορκίζομαι). Κλασσικά θα τουιτάρω απ' την δουλειά, αυτό θα μπορώ, το μπλογκινγκ όμως θέλει πιο πολύ αφοσίωση.

Φιλιά, θα τα πούμε απ' το νέο μου σπίτι

Κα - μπουμμμ.... (ή ότι θόρυβο κάνουν τα πνεύματα)

Που λες εγώ και το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν μας λες και κολλητούς. Ας πούμε με πιάνει χαρά όταν τρώω τα μελομακάρονα μιας φίλης. Με πιάνει χαρά όταν δεν δουλεύω εκείνες τις μέρες. Με πιάνει χαρά όταν στολίζω δέντρο, αλλά μετά από 2 μέρες το βαριέμαι. Επίσης βαριέμαι τα καταναγκαστικά οικογενειακά τραπέζια. Τα μούλικα που λες τα κάλαντα πριν τις 10 δεν τους ανοίγω, όχι τύπου κρύβομαι-μας τα'παν κι άλλοι, απλά δεν ξυπνάω. Από μακριά κι αγαπημένοι μας λες τους δυο μας. Η πρωτοχρονιά είναι άλλο. Υπάρχει ένα νόημα. Μια αφετηρία.

Τα τελευταία χρόνια ωστόσο κάτι γίνεται και με φέρνει σε χριστουγεννιάτικο μουντ. Τον θυμάσαι τον κύριο Πέτρο ε; Η γυναίκα του κάθε χρόνο φτιάχνει δικές της χριστουγεννιάτικες κάρτες, τις οποίες δεν τις στέλνουν αλλά τις παραδίδουν οι ίδιοι προσωπικά. Είναι πολύ γαμάτες καρτούλες, πέρα από την ευχή δεν σου θυμίζουν τίποτε χριστουγεννιάτικο - κιτσ, και είναι πάντα επίκαιρες.

Όταν τον είχα ρωτήσει μου είπε ότι τυπώνει καμιά 70αριά, τις οποίες, πέρα των φίλων του που δεν ζουν στην Ελλάδα, τις πάει ο ίδιος προσωπικά, γιατί λέει, δεν έχει νόημα όλο αυτό αν δεν γίνεις λίγο πιο προσωπικός. Τέτοιες μέρες είναι όμορφο να βλέπεις όλους τους αγαπημένους σου ανθρώπους, να επιδιώκεις να έχεις μία επαφή, να μάθεις τα νέα του και μετά να του ευχηθείς μέσα από την καρδιά σου. Αν τις έστελνε λέει, θα ήταν άλλη μία τυπικαδούρα.

Ήρθε σήμερα το πρωί στο γραφείο και μου δίνει την κάρτα. Γρήγορα την ανοίγω πρώτη σελιδούλα μωβ λαχανί. Όμορφο λέω και δεν βαράει και στο μάτι.


Το ανοίγω και βλέπω ένα πουγκάκι γεμάτο σπόρους και από δίπλα τις οδηγίες για το περιεχόμενο. Κλασσικά και η ευχή...


Βλέπω μες το πουγκί ένα σημείωμα το ανοίγω...είπα κι εγώ μου έλειπε η επικαιρότητα


Ενθουσιάστηκα. Φανταστική ιδέα. Αυτή θα είναι και η πρώτη μου αποστολή για το νέο μου σπίτι. Έχω και ψιλοαγωνία. Μη μου βγει και κανας πλάτανος στη γλάστρα.

Η ευχή μου για τα φετινά Χριστούγεννα : Όχι άλλο Last Christmas.

θα το κάψουμε κυρ Στέφανε

Ήρθε η ώρα και η στιγμή.

Είσαι ευαερο, ευηλιο, κουκλίστικο, και είσαι δικό μου. Έκλεισα σπίτι καλε!!! Μαλάκα το λέω και κάνω σαν παιδί.

Το θυμάσαι αυτό ε? Ετοιμάσου, αν δεν το κάψω εγώ το σπίτι... Ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως θα το κάνω, τι θα του βάλω, σιγά σιγά δεν βιάζομαι. Έτσι κι αλλιώς το μισό θα γεμίσει από έπιπλα που ήδη έχω. Σήμερα ρώτησα την αδερφή μου τι πρέπει να κάνω. Είπε τη λέξη Κεζαπ. Δεν κατάλαβα.

Μετά από 27 χρόνια ρε συ... Βασικά κυρίως μετά από 10 γιατί τα τελευταία 10 χρόνια το θέλω αυτό. Τα μίλησα με την μάνα, είχαμε δράματα τις πρώτες μέρες, φρίκαρε η γυναίκα να μου πεις πρέπει να συνηθίσει σε ένα άλλο μοντέλο τώρα. Αλλά σήμερα πήγαμε το είδαμε μαζί, να μου πει κι αυτή, σαν μέση ελληνίδα νοικοκυρά, την γνώμη της. Της άρεσε και το έκλεισα. Και δεν πάω και πολύ μακριά. Μισή ώρα με τα πόδια είμαστε. Θα με βοηθάει και λίγο τον πρώτο καιρό, μέχρι να πάρω πλυντηριο. Άρε πλύστρα μάνα...

Να ξέρεις θα χαθούμε για λίγο (όχι πως τον τελευταίο καιρό είμαι και πολύ συνεπής απέναντί σου) αλλά μέχρι να μου βάλουν ίντερνετ στο σπίτι θα περάσει λίγος καιρός.

Το επόμενο ποστ, σπίτι μου

Το αλκοόλ μου κάνει καλό...

Εχθές καθόμουνα και τα έπινα με μία παρέα στο κέντρο. Μετά από έναν καφέ και τρία ποτά είχα ήδη κάνει κεφάλι (ναι ξέρω δεν το σηκώνω). Έρχεται η Μπουγάτσα να με πάρει για να πάμε αλλού, και εκείνη την ώρα χτυπάει το τηλέφωνο μου, ήταν το αφεντικό μου. Τι σκατά θέλει Σαββάτο βράδυ;!

Μπήκε η ΣΔΟΕ στον τάδε και ζητάν κάποια χαρτιά, εσύ που είσαι?

Παίρνω την Μπουγάτσα παραμάσχαλα και τρέχουμε στο γραφείο. Να τρέχω σαν το ηλίθιο μέσα στο γραφείο ενώ ταυτόχρονα να με έχει πιάσει νευρικό γέλιο, κάθε τρεις και λίγο να χτυπάει το τηλέφωνο μου και να μου λέει πάρε και αυτά, κι εκείνα μη ξεχάσεις. Η θέα του να τρέχω μεθυσμένα πανικόβλητος έκανε την Μπουγάτσα να ξεκαρδιστεί.

Τελειώνω και πάω στον πελάτη. Τους πάω τα χαρτιά που ζήτησαν και περίμενα αν θελήσουν τίποτα άλλο, ενώ ταυτόχρονα έβαζα το χέρι μου στο στόμα μου πριν μιλήσω, γιατί φοβόμουν ότι μύριζα ρούμι. Πόσο σουρεάλ. Πανικόβλητος και έξαλλος επιχειρηματίας, ζητά να τον σώσει ο μεθυσμένος βοηθός λογιστής του από το ΣΔΟΕ.

Τελικά όλα καλά. Έμειναν όλοι ευχαριστημένοι, το ΣΔΟΕ, ο πελάτης και το αφεντικό μου. Μόνο η Μπουγάτσα γκρίνιαζε λίγο που έμεινε έξω στο κρύο για κανα 20λεπτο.

Στο τέλος το αφεντικό μου είπε ότι χάρη στην ακαριαία αντίδραση μου σώθηκε η κατάσταση. Να ξερε μόνο.

-Να πας να ξεκουραστείς τώρα
-Όχι θα πάω να πιω