Ξεσκονίζοντας κι απόψε...

Άσε με και έχω κοψομεσιαστεί. Αυτή τη στιγμή το δωμάτιο μου είναι ντεμί άδειο και ντεμί σαπουνισμένο. έχω άλλο τόσο. και ξεκίνησα απ' τις 2.

Άδειαζα συρτάρια βρήκα τα άντερα μου μέσα. Δες τι ζωγράφιζα στα 7 μου. Χωρίς παρτιτούρα (έτσι δεν λέγεται?) παρακαλώ, έβλεπα και αντέγραφα.


Βρήκα και ένα λεύκωμα που είχα κάνει στο δημοτικό. Στην ερώτηση αγαπημένης ταινίας έγραψα την μεγάλη των μπάτσων σχολή (ντρέπομαι). Επίσης εξηγήθηκαν πολλά όταν έβαλα τον Οβελίξ στην ερώτηση αγαπημένου ήρωα κόμιξ.

Το πιο γαμάτο ήταν όταν βρήκα το Game Boy μου. Γκρίζο παρατημένο μαζί με τις κασέτες από τα χελονονιτζάκια και κάτι άλλες. Με λέει μάνα το θυμάσε αυτό? Και συγκινήθηκε.

Μου το είχε πάρει και με είχε στείλει κατασκήνωση, και μου το κλέψανε. Εγώ σαν μούλικο έκλαιγα όλη την ώρα, και η μάνα δεν είχε λεφτά για να μου πάρει άλλο και στεναχωριότανε. Η τότε κολλητή της, της το έκανε δώρο για να μου το δώσει.

Πολλές οι στιγμές που ζήσαμε σε αυτό το σπίτι. Άλλες ευχάριστες, άλλες δυσάρεστες. Εδώ χώρισαν οι δικοί μου, εδώ έζησα την εφηβεία μου, εδώ γνώρισα τον εαυτό μου. Ποτέ δεν μου έλειψε η αγάπη όμως. Πάντα ήμασταν μαζί. Και θα συνεχίσουμε βασικά έτσι, απλά θα ζούμε σε ξεχωριστά σπίτια.

Αυτά. Καλή Πρωτοχρονιά θα σε πω εγώ, γιατί θα λείψω για κανά μήνα τώρα, ή όσο πάει μέχρι να μου βάλουν ίντερνετ στο σπίτι (θα επιβιώσω στο ορκίζομαι). Κλασσικά θα τουιτάρω απ' την δουλειά, αυτό θα μπορώ, το μπλογκινγκ όμως θέλει πιο πολύ αφοσίωση.

Φιλιά, θα τα πούμε απ' το νέο μου σπίτι