Μια λεμονιά καλέ...

Σήμερα που λες είχα σεμινάριο, για την φορολογία τους νέους νόμους, τις αποδείξεις και κτλ. Ένας από τους λόγους που την αγαπώ αυτή την δουλειά είναι γιατί την βλέπω σαν παιχνίδι. Σκέψου αυτό είμαστε 3 παίχτες, εγώ, εσύ (ο φορολογούμενος) και το κράτος. Τους κανόνες τους βάζει το κράτος, το πιόνι είσαι εσύ και έρχομαι εγώ όπου παίρνω όλους αυτούς τους κανόνες και προσπαθώ αξιοποιώντας τους (και αν θες να ξέρεις δεν τους διαστρεβλώνω ούτε τους παραβλέπω αλλά τους αξιοποιώ) να χαράξω το δικό σου μονοπάτι για να φτάσεις στο τέρμα και να φωνάξεις όσο πιο ανώδυνα γίνεται φτου και βγαίνω. Η μπίνγκο. Ότι θες.

-Οκ φλυαρία συνεχίζω-

Μάθαμε τους καινούριους κανόνες του παιχνιδιού λοιπόν, βαρέθηκα και σε κάποια φάση το ομολογώ, τα οποία μαντάτα από την μια ήταν για τους περισσότερους χάλια, γιατί αυξάνονται οι απαιτήσεις από κάποιον λογιστή. Εγώ από την άλλη χάρηκα γιατί όσο περισσότερες απαιτήσεις έχουν από μένα τόσο πιο απαραίτητος γίνομαι, οπότε θα έχω δουλειά. Βέβαια θα σου πάθω κανα έμφραγμα στο τέλος αλλα θα έχω δουλειά. Έχω να σε πω επίσης, ότι χαίρομαι με τις αλλαγές που ακούω. Οκ δεν χάρηκα με την αύξηση του ΦΠΑ, αλλά σε αντίθεση με τους παλιούς του κλάδου, χαίρομαι γιατί βλέπω προσπάθειες τύπου να γίνει πιο ελεγξιμη η όλη κατάσταση. Γενικότερα θεωρώ, σύμφωνα με τη (μικρή) πορεία μου, ότι η φοροδιαφυγή είναι σημαντικό πρόβλημα. Δεν χρήζει βαλκανικής αντιμετώπισης (έλα μωρέ αφού το κάνει ο γείτονας θα το κάνω και γω), και θεωρώ ότι αυτός που φοροδιαφεύγει κλέβει και από μένα. Όχι δεν είμαι ΠΑΣΟΚΟΣ. Βλέπω πάντως μία προσπάθεια. Προς το παρόν αυτή η προσπάθεια μου δίνει παραπάνω δουλειά. Ελπίζω να αποδόσει καρπούς για να μπορέσει σιγά σιγά να μπει (φορολογικά τουλάχιστον) στον ίσιο δρόμο η χώρα ετούτη.

-Σταμάτα καλέ μπες το θέμα-

Η δεύτερη χαρά ήρθε στο διάλειμμα του σεμιναρίου. Αφού έκανα ένα τσιγάρο έξω πήγα να βρω το αφεντικό μου. Καθόταν εκεί και μιλούσε με έναν φίλο του που δεν τον συμπαθώ. Πάω να κάτσω μαζί τους σκεφτόμενος ότι θα βαρεθώ. Το αφεντικό μου είναι ένας άνθρωπος χριστιανός ως το κόκαλο τύπου. Ο φίλος του είναι ένας κάφρος και μισός. Στα πέντε λεπτά που κάθησα μαζί τους συζήτησαν και για την ομοφυλοφιλία. Εδώ είμαστε λέω, το έβγαλα το ποστ. Σύμφωνα με το αφεντικό μου (δεν έχω βρει καμιά πηγή) έχει έρθει λέει κοινοτική οδηγία όπου θα πρέπει να διαγραφεί ο όρος μητέρα και πατέρας από όλους τους νόμους, καθώς σε κάποιες χώρες επιτρέπεται η υιοθεσία από ζευγάρια του ίδιου φύλου. Επειδή οι νόμοι όταν αναφέρουν την λέξη μητέρα η πατέρα, θα δημιουργήσουν κενά σε αυτές τις περιπτώσεις, θα πρέπει να αλλαχτεί ως γονεική μονάδα 1 και γονεική μονάδα 2, το οποίο μου κάνει λίγο κάπως αλλά οκ. Απάντησε ο κάφρος ότι καταλαβαίνει τους λόγους και δεν έχει κάποιο θέμα με τον γάμο των ζευγαριών του ίδιου φύλου, αλλά δεν συμφωνεί με την υιοθέτηση ενός παιδιού από αυτά, καθώς λέει το παιδί πρέπει να δέχεται αγάπη και από μητέρα και από πατέρα.

-Και εκεί έκανα φριζ. -

Αυτό ήταν λέω. Ούτε ένα πούστης? Ούτε μια λουλού?

Άλλος αν ήταν στη θέση μου θα έριχνε αντεπιχειρήματα στον κάφρο. Και εγώ ήθελα να το κάνω. Δεν το έκανα όμως. Γιατί...

Οκ δεν ξέρω τι επαφές και τι συζητήσεις έχουν κάνει γενικότερα στο κύκλο τους και οι δύο. Ξέρω ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι,ο ένας "του Θεού" και άλλος "του μπουζουκιού", πριν 5 χρόνια τους είχα άκουσει να γελάνε σαν ηλίθια με ένα ρατσιστικό σχόλιο που είχε κάνει ο Ψωμιάδης. Τα γνωστά για το ποιος θα φοράει το νυφικό. Αυτοί οι δύο άνθρωποι λοιπόν μετά από 5 χρόνια, έχοντας τις δικιές τους εμπειρίες, ακούσματα, διαλόγους κτλ τα οποία φαντάζομαι ότι είναι και εκτός χώρου, έστω και για δύο λεπτά κάθισαν και συζήτησαν αυτό το θέμα σοβαρά. Χωρίς υπαινιγμούς και χαζογελάκια. Δεν ξέρω αν άρχισε αυτή η συζήτηση επειδή ήμουν εγώ μπροστά (καθώς νομίζω ότι τα αφεντικά μου έχουν καταλάβει για μένα).

Δεν λέω ότι δεν θα το ξανακάνουν, ούτε ότι θα χυθούν στο δρόμο να φωνάξουν για τα δικαιώματα μου. Λέω μόνο ότι οι καιροί, σιγά μεν, αλλάζουν.