Λίγα λόγια για την πάρτη μου

Αγαπητέ καλεσμένε τα πρώτα πάρτι μας δεν θα είναι τα κλασσικά με ποτά, γέλια, φίλους και κουλουπου. Θα είναι σαν μια συνάντηση αγνώστων που επειδή απλά δεν τον ξέρεις τον συνομιλητή σου, σου'ρχεται να βγάλεις τα άψυχα σου στη φόρα. Για αυτό άσε με να κάτσω βολικά στο καναπέ σου και άκου με.

Είχα την ατυχία (ή τύχη) να γεννηθώ διαφορετικός από τους άλλους. Κάποια παιδιά γεννιούνται με νοητικά προβλήματα, άλλα παιδιά γεννιούνται τυφλά. Εγώ τουλάχιστον είχα μόνο λαγοχειλία και λυκόστομα. Αυτό είναι όταν το παιδί γεννιέται και έχει μία σχισμή στα χείλια και στον ουρανίσκο, και συχνά είναι κληρονομική.

Ήταν δύσκολα δεν λέω, κυρίως στην παιδική και εφηβική ηλικία, λόγω του “ρατσισμού” που δεχόμουν από το περιβάλλον μου. Κάποιες φορές ήταν λεκτικός, αλλά τις περισσότερος φορές αρκούσε ένα βλέμμα απορίας (για να μην πω για τα άλλα). Και οκ είτε προσωπικά, είτε γκομενικά, είτε επαγγελματικά (καλά μη φανταστείς συνοικιακή καφετέρια ήταν) λόγω αυτού είχα απορριφθεί.

Συνολικά μέχρι τώρα έχω μπει σε 9 (νομίζω) χειρουργεία από τα οποία θυμάμαι τα 5. Το τελευταίο έγινε στα 23. Σκέψεις και ερωτήσεις πολλές. Το γιατί σε έμενα, το ότι είμαι λάθος, το ότι είμαι πειραματόζωο, το ότι δεν θα έπρεπε να γεννηθώ, το θα τελειώσει ποτέ αυτό. Μεγάλο στήριγμα σε όλα αυτά η μάνα και η αδερφή. Θυμάμαι ακόμα κάποια μηνύματα να μου έρχονται όσο είμαι στο νοσοκομείο που να μου τονίζουν ότι είμαι ο πιο δυνατός και όμορφος άνθρωπος του κόσμου και αυτό λέει πολλά να στο λένε άνθρωποι που έχεις πολύ ψηλά στη σκάλα σου. Τώρα είμαι καλά…κουκλάκι ζωγραφιστό. Δεν βιώνω πια την απόρριψη από αυτό και αν κάποιος ποτέ με απορρίψει για αυτό θα έχει την ίδια βαρύτητα όπως θα έχει το ότι έχω καστανά μάτια.

Δεν θέλω να σε ρίξω άλλο (για όνομα το blog λέγεται και party animal). Θα σε πω μόνο τα καλά που έχω να θυμάμαι από αυτό.

Θυμάμαι την πρώτη μου κοπέλα (χαϊβάνι δεν ήξερα τότε), στην ηλικία που τα παιδιά δεν έχουν γίνει σκληρά ακόμα, και ήθελε να με παντρευτεί όταν μεγαλώσουμε. Τελικά χωρίσαμε γιατί με είπε πατάτα.

Η μάνα με παρότρυνε να ασχοληθώ με το θέατρο, και έτσι έκανα για 6 χρόνια. Γεγονός που με βοήθησε πάρα πολύ στην άρθρωση μου και επιπλέον βρήκα μια μεγάλη αγάπη στην υποκριτική (άσχετα που δεν την ακολούθησα και για αυτό η μάνα φταίει).

Γνώρισα τον γιατρό μου. Ο καλύτερος του κόσμου πραγματικά. Πολύ σημαντικό να έχεις 100% εμπιστοσύνη σε έναν άνθρωπο που σε αλλάζει όταν κοιμάσε. Και μου είχε και αδυναμια.χεχεχεχε

Από μικρή ηλικία έμαθα να επιλέγω τους ανθρώπους που θα είναι δίπλα μου. Ας πούμε ότι μπορούσα να καταλάβω ποιος ήρθε για να μείνει.

Να μην μένω στην επιφάνεια και να μην κοιτώ κάπως.

Αυτοσαρκασμός φουλ. Το χιούμορ παιδιά είναι το μόνο που σε σώζει.

Φίλους πραγματικούς που έχω κρατήσει από τότε.

ΥΓ το λίγα λόγια είναι παραπλανητικό. Partaki είμαι για την πάρτη μου θα μιλάω.