Λίγα λόγια για την πάρτη μου part two

Γενικά με τα "λεφτά" πάντα είχαμε μία ιδιαίτερη σχέση.

Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 6 χρονών και η αδερφή μου 12. Η αδερφή μου μία φρίκη την έφαγε, εγώ πάλι δεν κατάλαβα και πολλά, έτσι και αλλιώς δεν θυμόμουν και τον πατέρα συχνά σπίτι. Μου είπαν απλά ότι ο μπαμπάς δεν θα ζει πια μαζί μας αλλά στο Πανόραμα (τρομάρα του) και είπα εντάξει. Γενικά ο πατέρας είναι ένας άνθρωπος που έχει κάποιες προτεραιότητες. 1 την πάρτη του. 2 τους φίλους του. 3 την οικογένεια του.

Ο πατέρας υπήρχε 1-2 σκ τον μήνα, έτσι η μάνα έμαθε από νωρίς να καλύπτει και τους δύο ρόλους. Την θυμάμαι που δούλευε σε βιοτεχνίες για να μας μεγαλώσει, κάτι Παρασκευές από τις 7 το πρωί ως στις 9 το πρωί του Σαββάτου. Εγώ ουσιαστικά μεγάλωσα με την αδερφή μου. Αυτή με διάβαζε, με πήγαινε σχολείο, με μάλωνε για τα πρώτα μου τσιγάρα, αυτή με συμβούλευε για τα γκομενικά μου και αυτή μου έκανε σαπορτ.

Ο πατέρας σε όλα αυτά απλά παρακολουθούσε. Όταν έπρεπε να πληρωθούν τα αγγλικά μου η μάνα ή τα έβγαζε από υπερωρίες ή δανειζόταν από την αδερφή μου που μοίραζε φυλλάδια. Όταν έπρεπε να κάνω κάποια εγχείρηση ερχόταν καμιά μέρα μόνο στο νοσοκομείο. Ούτε πριν ούτε μετά. Ο πατέρας έκανε άλλα πράγματα... Ταξίδια στο Μιλάνο για ψώνια και τραπέζια των 20 ατόμων έτσι γιατί είναι Παρασκευή. Έτσι έβλεπα ότι ζούσε. Έκανε 3 δουλειές (για να καλύψει τα κενά του) και αγόραζε τους φίλους του κάνοντας πάρτι και τα σχετικά. Εννοείται ότι ήταν ο πιο κουλ αφού ζούσε τόσο ανέμελα και είχε πολύ τρέντυ ρούχα. Όλοι του οι φίλοι μου έλεγαν πόσο τυχερός είμαι που έχω τέτοιο πατέρα. Σπάνια ρωτούσε αν χρειάζομαι κάτι.

Με την σειρά μου, από τα 14 και μετά τα καλοκαίρια δούλευα. Ειδικά την πρώτη χρονιά έκανα και δύο δουλειές. Το παράξενο είναι ότι δεν μου το ζήτησε κανείς. Απλά έβλεπα και μιμούμουν. Η μάνα πάντα περήφανη και διακριτική σε αυτά τα θέματα. Της είπα ότι θέλω να δουλέψω και μου είπε αν θες κάντο αλλά μόνο για σένα.

Όταν μεγάλωσα και άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερο τι γίνεται είχα αγανακτήσει με τον πατέρα. Το να πηγαίνω να τον βλέπω ήταν περισσότερο σαν υποχρέωση. Όταν ήμουν 17 ο πατέρας βγήκε στη σύνταξη, πήρε και καλό εφάπαξ και αποφάσισε να ανοίξει ένα πιάνο μπαρ. Για να μην έχει θέματα με την σύνταξη του, η αδερφή μου (άλλο χαϊβάνι) δέχτηκε να ανοίξει την επιχείρηση στο όνομα της. Την πρώτη σεζόν μπήκε μέσα. Όχι πάρα πολύ αλλά μπήκε. Και λογικό να με πεις αρκετά λίγες επιχειρήσεις βγάζουν κέρδος από την πρώτη χρονιά. Αλλά έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα τώρα ο πατέρας έκανε ένα μαγαζί περισσότερο για να περνάει καλά ο ίδιος παρά για να βγάζει κέρδος.

Την δεύτερη σεζόν στους πρώτους 2 μήνες λειτουργίας του μαγαζιού ο πατέρας έπαθε εγκεφαλικό. 2 μήνες στo νοσοκομείο. Όλο το μερίδιο του έπεσε πάνω στην αδερφή μου για να το φέρει βόλτα. Στο τέλος μας έμειναν 15000 ευρώ χρέη περίπου, και φυσικά στο όνομα της αδερφής μου, όπου φοβόταν για δικαστήρια και κτλ και τελικά δανείστηκε από τράπεζα. Περιμέναμε πότε θα γίνει καλά για να βοηθήσει και αυτός την κατάσταση, αλλά τελικά δεν ανέλαβε καμία ευθύνη. Ο πατέρας μετά το εγκεφαλικό, δεν μπορεί να μιλήσει καλά, σαν τα μωρά μιλάει (έχω γίνει άσσος στο taboo σε τρώω λάχανο). Προς μεγάλη του έκπληξη, οι "φίλοι" του εξαφανίστηκαν μέσα σε 6 μήνες και του μείναμε μόνο εγώ και η αδερφή μου. Όπως του μείναμε. Τώρα πια πηγαίνω και τον βλέπω μόνο από οίκτο.

Τα φοιτητικά μου χρόνια τα πέρασα δουλεύοντας ως εργάτης στο αεροδρόμιο. Μαγικό; Όμως τα κατάφερα. Έπρεπε να μην γίνω βάρος ούτε στη μάνα, ούτε στην αδερφή μου και έτσι έγινε. Και να με έβλεπες πως ήμουν τότε, αδύνατο, χτικιάρικο… κανείς από τους συναδέλφους μου δεν περίμενε ότι θα αντέξω την βαριά δουλειά πάνω από 3 μήνες. Και πέρασαν 3,5 χρόνια, και είχα πάρει και προαγωγή, ότι έπρεπε για το βιογραφικό μου.

Μετά πήγα φαντάρος και φυσικά είχα μαζέψει χρήματα για την θητεία μου από πριν. Μέχρι να γυρίσω λόγω κάποιων ατυχιών της οικογενείας και κάποιων μαλακιών της αδερφής μου το χρέος είχε σχεδόν διπλασιαστεί. Αλλά και να μου πεις ήταν 23 και ξεκίνησε με 15000 ευρώ χρέος. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με το αντικείμενο σπουδών μου και τα σκ σε μπαράκια. Έπρεπε να στηρίξω την αδερφή βλέπεις. Και δεν το λέω ειρωνικά. Έπρεπε. Τώρα πια κάνω μόνο μία δουλειά, παίρνω καλά χρήματα και έχω καταφέρει αρκετά για την ηλικία μου πιστεύω. Παρόλα αυτά η μάνα μεγάλωσε και χρειάζεται τώρα και αυτή σαπόρτ. Έτσι έπεσε και αυτό στους ώμους μου. Το χρέος δεν έχει τελειώσει παρόλα αυτά το δικό μου μέρος τσουλάει κανονικά.

Ανυπομονώ για την στιγμή που θα πληρώνω μόνο τις δικιές μου μαλακίες, αλλά αφού τακτοποιήσω πρώτα τις δικιές τους. Κουράστηκα