Λίγα λόγια για την πάρτη μου part(thre)e και τελευταίο.

Όλα αυτά που σου είπα στο προηγούμενο ποστ δεν θα με πείραζαν τόσο αν δεν επηρέαζαν την προσωπική μου ζωή.

Στα 17 μου άρχισα να βλέπω κάπως διαφορετικά τον Β. όπου και τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Μετά το σχολείο χαθήκαμε, οπότε αυτό το πράγμα σώπασε κάπως μέσα μου. Άρχισα να το θυμάμαι ξανά στα 19, ήταν λίγο μετά που άρχισα να δουλεύω στο αεροδρόμιο όπου εκεί υπήρχε αρκετός κόσμος του γούστου μου. Στο μεσοδιάστημα είχα παρατηρήσει ότι και η μάνα αλλά και η αδερφή κάνανε απίστευτα ρατσιστικά σχόλια για τους ομοφυλόφιλους.

Με τον πατέρα ήμασταν στη φάση ερχομαικαισεβλεπωαπουποχρεωσηκαιγιατιαγαπωτασκυλιασου. Κάποιες φορές με άφηνε μόνο στο σπίτι και είχα παρατηρήσει-ψάξει και λίγο οκ- ότι κάπου είχε τσόντες και ως θερμόαιμο νιάτο έβαζα και έβλεπα. Μία φορά λοιπόν καθώς έβαλα να δω μία τέτοια ταινία, μέσα είχε gay porno. Δεν με ένοιαξε καθόλου πραγματικά. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν “Α, είσαι και αδερφή”. Έφυγα από το σπίτι εκείνη την μέρα και πήγα κατευθείαν στην δουλειά, και στον δρόμο συνειδητοποίησα γιατί ο μισός μου οικογενειακός κύκλος ήταν gay (πράγμα που είχε πολύ πλάκα το ομολογώ). Στη δουλειά συνάντησα την αδερφή μου, όπου και της είπα ότι τώρα ξέρω, και άρχισε να μου λέει την δική της εμπειρία με το όλο θέμα. Η αδερφή μου το έμαθε όταν ήταν 7. Με την μάνα το συζητήσαμε λίγο καιρό μετά αλλά όχι πολύ.

Όλα τα παραπάνω μαζί, δηλαδή με πατέρα ομοφυλόφιλο και με περιβάλλον μη φιλικό προς τους ομοφυλόφιλους, με έκαναν να καθυστερήσω αρκετά να αποδεχτώ την φύση μου. Πολύ άρρωστη περίοδος. Να βλέπω κάποιον, να μου αρέσει και ταυτόχρονα να λέω όχι δεν μου αρέσει.

Είναι παράξενο και καθόλου ωραίο. Ο πατέρας μπορεί να με καταλάβει καλύτερα από την όλη οικογένεια και εμένα δεν με αφορά, και οι άνθρωποι με τους οποίους θα ήθελα να μιλάω για αυτό, αυτός τους έκανε να σιχαίνονται. Με την αδερφή μου σήμερα είμαστε καλά, μιλήσαμε για μένα και πέρασε αρκετός καιρός βέβαια αλλά που και που με ρωτάει ανέχωσχέσηπωςτονλενετιζωδιοειναικτλ. Η μάνα δύσκολα θα σηκώσει κάτι τέτοιο. Προς το παρόν δεν της έχω πει τίποτα αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει κι αυτό.

Πριν τα γράψω αυτά διάβασα το ποστ της αόρατης μελάνης

η οποία τα είπε πολύ καλά. Με τον καιρό τον ψιλοκατάλαβα για αυτό το όλο θέμα, καθώς σκεφτόμουν ότι είχε και αυτός θέματα που έπρεπε να λύσει για να γίνει και αυτός γνήσιο παρτάκι. Αλλά πες μου εσύ. Πόσο δύσκολο είναι να βάλεις την μάνα στη θέση της αποδοχής. Και κατά πόσο η δική του ελευθερία καταπάτησε την δική μου.

Αυτό μαζί με τα άλλα δύο ποστ με απασχόλησαν αρκετά στα νιάτα μου. Σήμερα είναι όλα καλά. Από τον κόσμο που ξέρω για τα 26 χρόνια είμαι πολύ καλά επαγγελματικά, είμαι ένα κουκλί, έχω την πιο ευρωπαϊκή οικογένεια ever, και τις αγαπώ και με αγαπούν και αυτές, έχω τους καλύτερους φίλους του κόσμου που είναι και αυτοί οικογένεια, έχει φύγει κι ο Κρόνος από την Παρθένο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Έρωτα θα με πεις. Αυτά είναι για άλλο ποστ.

Με όλα αυτά που σου είπα, είναι σαν να βλέπω την ομοφυλοφιλία σαν ένα επίπονο θέμα, ενώ μου αρέσει και εκτιμώ πολύ την αντρική συντροφιά, και δεν θέλω να τελειώσει έτσι αυτό το ποστ. Για αυτό θα σου πω μια ιστορία που ακολούθησε μετά.

Στα τελευταία της “άρρωστης” φάσης που σε προανέφερα στα 22 ανακάλυψα το ιντερνετ, και άρχισα να “μιλάω” κόσμο. Εκεί γνώρισα και (ας πούμε) τον Άρνι. Αφού κάναμε ότι κάναμε έμαθα ότι είναι ένας Αργεντινός, που ζει στο Μπουένος Άιρες. World Wide Web βλέπεις. Μιλήσαμε κανα δίωρο εκείνη την μέρα. Την αμέσως επόμενη γύρισα και είπα στον φου τι έκανα το προηγούμενο βράδυ, και ουσιαστικά με το που το είπα αποδέχτηκα την φύση μου. Με τον Άρνι μιλούσαμε περίπου 4 μήνες για αρκετές ώρες κάθε μέρα. Και μου έσκασαν κάτι καλά λεφτά, είχα και για κάποιους λόγους φθηνά εισιτήρια και αποφάσισα να πάω να τον δω. 12 ώρες πτήση από Μαδρίτη, να κάθομαι σε θέση πληρώματος μπροστά από την τουαλέτα του αεροσκάφους και να μην μπορώ να κοιμηθώ. Και άγχος…δεν το συζητώ. Μην δεν εμφανιστεί, μη μου έλεγε ψέματα, μην θέλει να μου πάρει το νεφρό για την άρρωστη γιαγιά του, μην είναι ο σχιζοφρενής με το πριόνι θεούλη μου τι θα κάνω ένα αλεξίπτωτο να πέσω στον Ατλαντικό. Αν είχα τότε τα μυαλά που έχω τώρα δεν θα πήγαινα φυσικά. Ήταν ακραίο και παράλογο. Ευτυχώς όμως που είχα άλλα μυαλά τότε. Και πάω εκεί και τον συναντώ από κοντά. Δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο ερωτευμένος. Είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου, μου συμπεριφέρθηκε άψογα, έχει ένα απίστευτο σκύλο και ζει σε μία πανέμορφη πόλη στην οποία έμεινα για 7 μέρες. Ήταν πολύ απελευθερωτικό το όλο σκηνικό. Λες και έφευγε ένα βάρος από πάνω μου, σαν να έσπαζα αλυσίδες. Έχει 5 χρόνια που συνέβη αυτό και με τον Άρνι δεν έχουμε χαθεί. Θα πεταχτεί ο ένας στο messenger του άλλου και θα πιούμε το καφεδάκι μας (αυτοί πίνουν μάτε – ένα τσάι-) και θα πούμε τα νέα μας, και θα σχεδιάζουμε την επόμενη συνάντηση μας.