Παλιά έβλεπα ένα με γορίλα σε ένα ασανσέρ.

Εδώ και πολλά χρόνια βλέπω έναν εφιάλτη. Όχι κάθε μέρα αλλά μια δυο φορές τον χρόνο σίγουρα.

Είμαι λέει σε ένα κτίριο. Μεγάλου μεγέθους τύπου Βουλή. Μπορεί Δημαρχείο αλλά μπορεί και τράπεζα. Πάντως έχει και θησαυροφυλάκιο, αλλά δεν έχει λεφτά μέσα σε αυτό. Και έχει πολλά δωμάτια. Πάρα πολλά. Το κτίριο αυτό πλημμυρίζει υπερφυσικά. Σε όλα τα προηγούμενα επεισόδια είτε έφευγα σαν κύριος από την εξώπορτα πριν πιάσει η τρικυμία, η ενώ πλημμύριζε πάντα έφευγα από κάπου και σωζόμουν, σκεπές παράθυρα υπόγεια κτλ.

Σήμερα δεν πρόλαβα. Έψαχνα από εδώ, έψαχνα από εκεί τίποτα. Στο τέλος κατέληξα σε ένα πολύ ψηλό και στενό καταρράκτη του κτιρίου. Για να βγω στην έξοδο έπρεπε να περάσω από εκείνον τον καταρράκτη. Ψηλός όσο 50 μέτρα και στενός όσο φάρδος μπορούν να δημιουργήσουν 10 βρύσες μαζί. Καθόμουν στην άκρη του και σκεφτόμουν αν πέσω στο καταρράκτη θα πεθάνω γιατί δεν έχει πολύ νερό για να με προστατεύσει. Αν πάω στη υπερφυσική πλημμύρα που γέμιζε όλο το κτίριο και ξεχυνόταν με ορμή (αλλά δεν είχε φτάσει ακόμα στον καταρράκτη) θα με πετούσε με ορμή κάτω και θα πεθάνω. Στο τέλος με παρέσυρε και πριν πεθάνω ξύπνησα.

Σ' όλη μου τη ζωή όταν γνώριζα κάποιον έμαθα να παίζω προγραμματισμένα. Δεν άφηνα τα πράγματα να πάρουν μία φυσική ροή και χάραζα εγώ τη πορεία αυτή. Τα σκάτωνα. Ναι με λες και κοντρολ φρικ.

Πρόσφατα γνώρισα κάποιον που με έχει βάλει σε μια διαδικασία να παίξω με τους δικούς του όρους. Τους φυσικούς. Ελπίζω να μην τσακιστώ.